The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered

Het is inmiddels bijna twintig jaar geleden dat The Elder Scrolls IV: Oblivion geschiedenis schreef in gameland. Een revolutionaire open wereld-RPG waarin je je eigen pad kon kiezen op een schaal dat nog niet vaak was gezien. Na vele en lange geruchten is er in 2025 dan eindelijk een officiële remaster verschenen. Een leuke verrassing dat na de officiële aankondiging het spel direct beschikbaar was om te spelen. Met een grafische overhaul, opgepoetste animaties en enkele moderne tweaks wordt geprobeerd om een klassieke ervaring opnieuw relevant te maken.

Klassiek verhaal

In Oblivion begin je als een gevangene, zonder veel uitleg over wie je bent of waarom je vastzit. Dat verandert snel wanneer keizer Uriel Septim jouw cel binnenkomt, op de vlucht voor een geheimzinnige cult. Kort daarna wordt hij vermoord en draagt hij jou op om een belangrijk amulet in veiligheid te brengen. Hiermee begint je zoektocht naar de laatste erfgenaam van de keizerlijke bloedlijn.

Tegelijkertijd openen er overal in de wereld zogenaamde Oblivion Gates – portals naar een dimensie vol monsters en ander gespuis. Deze worden geopend door een sekte die de wereld wil veroveren. Jij moet helpen om deze poorten te sluiten en het rijk te redden van ondergang.

Hoewel het verhaal niet complex is, werkt het goed. Je hebt een duidelijk doel en genoeg vrijheid om ook af te wijken van het hoofdpad. Het begint kleinschalig, maar naarmate je verder komt wordt de dreiging groter en groter. De opbouw was altijd al traag en de remaster brengt daar niet veel verandering in, maar de visuele verbeteringen geven bepaalde momenten – zoals het eerste bezoek aan Kvatch – wel meer impact.

Ziet eruit als een remake, speelt als een remaster

De remaster draait op Unreal Engine 5 en dat merk je direct bij het betreden van de wereld. Cyrodiil ziet er beter uit dan ooit. Bossen zijn voller, de steden hebben een flinke make-over gekregen, en het water reflecteert de zon zoals je dat in 2006 nooit voor mogelijk had gehouden. De grasvelden van The Heartlands, de mistige heuvels van Colovia en de bossen van The West Weald: ze zien er prachtig uit.

Maar ondanks de visuele verbeteringen blijft het wereldontwerp onveranderd. De lay-out van de steden is nog altijd relatief eenvoudig en de kerkers, hoewel grafisch opgefrist, blijven qua design herhalend. Je merkt dat dit geen moderne wereld is in hoe NPC’s zich gedragen, hoe de omgeving is ingericht en hoe beperkt de verticaliteit van gebieden nog altijd is. In een tijd waarin games als Kingdome Come 2 en Red Dead Redemption 2 laten zien hoe je een indrukwekkende levendige wereld kan neerzetten, voelt Cyrodiil ondanks zijn nieuwe lik verf toch wat ouderwets aan. De steden hebben een tiental inwoners en zijn nogal statisch. Ook de wereld buiten de steden ziet er prachtig uit maar mist toch wat leven.

Hoewel de game draait op 60 frames per seconde op Performance mode, zijn de prestaties op de PlayStation 5 wisselvallig. In rustige omgevingen blijft de framerate redelijk stabiel, maar zodra je een drukke stad binnengaat of meerdere vijanden tegelijk in beeld verschijnen, zakt de framerate aanzienlijk. Hoewel het nooit onspeelbaar wordt lijkt het toch zeer onnodig om zovaak framedrops te hebben bij zo’n oud spel. Op de PC is het zelfs een stuk erger en hebben spelers met high end systemen nog steeds veel last van slechte performance. Het is dan ook onbegrijpelijk dat er niet meer tijd is gestoken in het optimaliseren. Het is leuk dat ze uit het niets de game hebben uitgebracht, maar had dan een paar weken gewacht tot het spel wel echt lekker draaide.

Daarnaast zijn de laadtijden weliswaar kort, maar nog altijd zeer frequent. Elk gebouw dat je betreedt, elke overgang naar een nieuw gebied, zelfs het openen van een inventarismenu of het fast travelen zorgt voor een laadscherm. Omdat je constant aan het verkennen bent, zorgt dit voor een hoop onderbrekingen die je uit de flow van het spel halen. Het is frustrerend, zeker omdat moderne games dit (bijna) niet meer hebben.

De soundtrack blijft overigens nog steeds van hoge kwaliteit. Van het rustgevende muziek tijdens het ontdekken van de wereld tot de bombastische gevechtsmuziek: het draagt enorm bij aan de sfeer. De omgevings geluiden zijn ook onder handen genomen, met meer dynamiek in regen, onweer en natuurgeluiden. Vogels hoor je nu fladderen, water kabbelt overtuigender, en in grotten echoën je voetstappen realistisch mee.

De voice-acting blijft echter typisch Oblivion. Veel NPC’s delen dezelfde stemmen, en gesprekken wisselen vaak van toon of stijl binnen een paar zinnen. Dat is charmant voor de één en storend voor de ander. Het is in ieder geval trouw aan het origineel, voor beter of slechter.

Goed én frustrerend

Hoewel het uiterlijk is opgepoetst, blijft de gameplay vrijwel onaangetast. En dat betekent dat je ook de ouderwetse systemen meekrijgt. Het gevechtssysteem is bijvoorbeeld nauwelijks veranderd en kent weinig diepgang. Vijanden reageren houterig, het slaan voelt log, en magie is nog altijd een kwestie van ‘mik en hoop dat het raakt’. Vijanden lopen soms in rechte lijnen op je af zonder enige intelligentie. Op zulke momenten word je er weer aan herinnert dat dit spel al 20 jaar oud is.

Ook het beruchte level scaling-systeem is nog altijd aanwezig. Vijanden groeien mee met jouw level, wat betekent dat je soms bij hogere levels juist zwakker bent dan in het begin omdat vijanden ineens sterke pantsers dragen terwijl jij een iron dagger bij je hebt. Het blijft een systeem dat spelers eerder straft dan beloont voor exploratie.

Daarnaast zijn de menu’s, ondanks wat updates, nog steeds log en onhandig. Inventarisbeheer is beperkt, spreuken rangschikken blijft frustrerend, en quests volgen is omslachtiger dan je zou willen in 2025. De game laat je bijvoorbeeld nog steeds zelf raden waar je naartoe moet of wat de volgende stap is, tenzij je een specifiek marker activeert en zelfs dan is de informatie vaag. Voor de fans van Oblivion voelt dat misschien als vanouds, maar voor nieuwkomers is het eerder verwarrend.

Ondanks dat de basisgameplay grotendeels onaangetast is gebleven, zijn er wel degelijk enkele nuttige verbeteringen toegevoegd. Zo kun je in deze remaster eindelijk sprinten, iets dat in de originele game ontbrak. Dit maakt het navigeren door steden, kerkers en de open wereld een stuk aangenamer en sneller.

Ook de algemene beweging van personages voelt soepeler aan; je glijdt minder over de grond en de animaties ogen iets natuurlijker, al is duidelijk zichtbaar dat het een oud spel is. Het level-systeem is licht aangepast. Je krijgt nu iets meer controle over hoe je personage zich ontwikkelt. In plaats van willekeurig te stijgen in level door het herhalen van bepaalde acties, voelt het progressiesysteem overzichtelijker aan. Je hebt meer inzicht in welke vaardigheden groeien en waarom. Het spel legt beter uit hoe vaardigheden invloed hebben op je stats en welk effect dat heeft op het levelen.

Het sluipen is ook iets verbeterd. Vijanden reageren minder willekeurig en de detectie is iets consistenter dan in het origineel. Hierdoor voelt stealth-gameplay minder frustrerend en meer betrouwbaar, al is het systeem nog altijd vrij simpel. Al met al zijn dit geen grote veranderingen, maar ze zorgen er wel voor dat het spelen iets comfortabeler en toegankelijker aanvoelt – zonder dat de kern van de game verloren gaat.

Daarnaast zijn er kleine quality-of-life-aanpassingen zoals betere autosave-frequentie, het gemakkelijker wisselen tussen spreuken en wapens, en verbeterde HUD.

Guilds en facties

Wat nog altijd overeind blijft, is de structuur van de quests en de wereldinvulling. Guilds zoals de Thieves Guild, Dark Brotherhood, Fighters Guild en Mages Guild zijn nog steeds hoogtepunten van de game. Vooral de missies van de Dark Brotherhood blijven briljant, met sluipmoorden die slimme tactieken vragen. Elke guild heeft zijn eigen verhaallijn, compleet met promoties en unieke beloningen.

De hoofdquest – de poorten van Oblivion sluiten en keizerlijke troon opvolgen – is qua verhaal minder sterk dan Skyrim of Morrowind, maar heeft nog steeds iconische momenten. De eerste keer dat je Kvatch binnentrekt en de hel op aarde aantreft is nog steeds indrukwekkend, zeker in deze remaster. Het is jammer dat de Oblivion Gates qua structuur allemaal op elkaar lijken en de gameplay in die gebieden vrij repetitief blijft.

Wat bij blijft, is dat Oblivion juist uitblinkt in zijn zijmissies. Van een schilderij binnentreden in Bruma tot mysterieuze verdwijningen in Anvil: deze verhalen blijven boeien en zijn verrassend goed geschreven. Juist omdat alles met stemacteurs is ingesproken (hoe houterig ook) voel je betrokkenheid bij zelfs de kleinste quest.

Mooie plaatjes, ruwe gameplay

De remaster bevat uiteraard alle DLC en uitbreidingen. De Shivering Isles-uitbreiding is misschien wel het beste stuk content dat Bethesda ooit heeft uitgebracht. Het Daedric rijk van Sheogorath is (visueel) indrukwekkend, zelfs nog in de originele game. Ook de kleinere DLC zoals Mehrunes’ Razor, Wizard’s Tower en Knights of the Nine zitten er allemaal in en geven net dat beetje extra voor wie alles uit de wereld wil halen.

Oblivion Remastered is een bijzonder spel en lastig om te beoordelen. Aan de ene kant is en blijft dit een klassieker in een prachtig mooi jasje. Fans van het eerste uur zullen smullen van de nostalgie. Aan de andere kant zitten alle oud systemen erin waardoor je overduidelijk merkt dat het een 20 jaar oude game is. Het is raar om te zien dat het eruit ziet als een totale remake maar speelt als een remaster.  De ontwikkelaar heeft enkele updates uitgevoerd op gameplay niveau wat het geheel wat moderner moet laten aanvoelen, maar slaagt daar maar deels in. Combat is bijzonder log en oppervlakkig, steden zijn erg leeg en alle frustraties van het origineel komen ook hier weer terug.

Ook de problemen met de performance op alle systemen is een groot minpunt. Bethesda had eigenlijk alle tijd om meer moeite te steken in het optimaliseren van spel maar besloot de remaster toch maar gewoon uit te brengen. Op de Playstation is het alsnog prima speelbaar, maar de vele framedrops kunnen wel irritant worden.

Voor spelers met die hebben genoten van het origineel is de Remaster een ideale gelegenheid om weer even “thuis” te komen.  Voor nieuwe spelers kan het even schrikken zijn met alle verouderde systemen die je geduld op de proef stellen en de nogal lege wereld en steden. Maar wie daar doorheen prikt en volhoudt zal alsnog een prachtig avontuur tegemoet gaan. En met alle DLC’s een avontuur die honderden uren kan duren voordat je de eindcredits over het scherm ziet rollen.