Filmgames, gamefilms, storytelling games, hoe je het ook noemt. Je ziet ze steeds meer. Games waarin een uniek verhaal verteld wordt, en waarbij je vooral aan het kijken en beleven bent, in plaats van actief aan het gamen. Persoonlijk heb ik er wel wat mee, het geeft meer ontspanning, en aan het eind denk je; damn, dit was indrukwekkend! Het overkwam velen met Dontnod’s eerdere reeks, Life is Strange. Nu heeft men voor het eerst een eigen game zowel ontwikkeld als zelf uitgegeven. Het is een totaal nieuwe game, die weinig weg heeft van de genoemde game kan ik je vertellen. Maar of dit recept succesvoller is?
Sterk begin
We weten van Dontnod dat het verhaal vaak vol emoties en keuzes is. Dat is ook hier dus weer zeker het geval. We willen je een korte samenvatting van het verhaal dan ook niet onthouden; Na het overlijden van zijn beste vriend keert Sam Higgs terug naar Basswood, zijn jeugdstad, om de begrafenis bij te wonen. Het wordt al snel duidelijk dat deze kleine stad in West-Virginia talloze duistere geheimen heeft, waardoor de rust eerder schijn lijkt dan waarheid. De voormalige onderzoeksjournalist zal zijn deductieve vaardigheden gebruiken om de mysteries rond de stad en haar inwoners bloot te leggen, en zal daarbij de nodige karakters tegenkomen. Gezien de eerdere historie van de hoofdpersoon wordt hij ook niet met open armen verwelkomt. Als hij oog in oog komt met zijn verleden, wordt Sam verscheurd tussen zijn zoektocht naar de waarheid en zijn verlangen om opnieuw contact te maken met familieleden. Wie kan hij echt vertrouwen en wie zullen er betrokken worden in de nieuwsgierigheid van Sam?
Zonder al te veel te spoilen kunnen we wel zeggen dat het begin van de game erg sterk is. Je lijkt direct in een soort van Unsolved Mysteries-aflevering getrokken te worden met allerlei mysteries, een moordzaak en vooral bedenkingen over wat er allemaal op je af komt. Omdat het verhaal ook zo chaotisch en snel begint, zul je merken dat het al snel moeite kost om alles te verwerken. Alle namen, alle connecties en alle theorieën vliegen je al snel om de oren. Wat wel belangrijk is om te vertellen, nogmaals, om niet al te veel te spoilen, is dat er een gedachtenspinsel aanwezig is die je aanspoort om bepaalde beslissingen te nemen. Echter heb je ook zelf de keuze om je eigen gevoel te volgen, waardoor je in een mengelmoes aanbeland bent tussen ‘wat is verstandig’, en ‘wie moet ik volgen’. Het is een goede combinatie die, hoe gek het ook klinkt, een beetje weg had van de film ‘Frailty’ uit 2001, waarbij waarheid en leugens dichtbij elkaar kunnen liggen. Hoewel het verhaal verder totaal niets met die film te maken heeft, kreeg ik wel een soort zelfde gevoel tijdens het spelen van de game.
Maar al snel zul je merken dat het snelle, en sterke begin plaatsmaakt voor wat meer rust en traagheid. De vaart uit de game wordt er dan ook al snel uitgehaald en na een uur spelen zul je merken dat het ‘onderzoeksaspect’ plaatsmaakt voor meer statische gameplay. Je kunt in het spel lopen, en interactief omgaan met objecten en mensen. Het is vergelijkbaar met Life is Strange, maar weliswaar wat minder uitgebreid, waardoor je niet tientallen minuten bezig bent met het ontdekken van objecten. Verder is het interessant dat je in de game onderzoeken kunt doen naar gebeurtenissen. Je moet dan een soort van scenario in elkaar zetten, waarbij je eerst op zoek gaat naar hints, welke je vervolgens met meerkeuze-opties moet zien om te toveren naar een situatie. Het maakt dat je dus ook moet nadenken over wat er is gebeurd en hoe. Of je nu de goede of foute keuze maakt, uiteindelijk moet je de juiste keuzes maken om verder te kunnen gaan in het verhaal, waarmee je dus fouten kunt permitteren. Eigenlijk is dat het hele spel vrijwel zo. In het laatste half uur namelijk bepaal je pas hoofdzakelijk hoe het verhaal zal gaan eindigen. Of je nu in de eerste uren de ene keuze maakt, of de andere. De walkthroughs van de game zullen dan ook opmerkelijk veel hetzelfde zijn, op het laatste half uur na, daar waar je ook wel aardig kunt voorspellen welke keuze, welke positieve, of negatieve impact zal hebben. Daarmee kent de game dus een beetje een zelfde verloop als in Life is Strange, daar waar de rode draad ook altijd wel aanwezig blijft, maar ‘bepaalde keuzes die je wel kunt raden’, de impact vormen.
Na ‘n uur of 5 was ik al klaar met de game, waarmee het spel dus niet heel lang is. Het voelt als een prima game lengte, al vliegt de tijd wel voorbij tijdens het spelen. Je lijkt dan ook bestolen te zijn, daar waar het voelt dat je ‘n uur geleden nog in het café stond waar het eerste incident plaatsvindt. Het is dus jammer, maar mag ook een compliment vormen dat het spel zo snel voorbij lijkt te gaan. De gameplay voelt ten opzichte van Life is Strange ook een stuk vloeiender aan, daar waar het interactief omgaan echt een stuk beter en dynamischer werkt. Maar waar men vooral een slag heeft geslagen, zijn toch wel de graphics. Dit spel is echt een stuk beter dan eerder genoemde game van Dontnod, al is een vergelijking met Little Hope niet rechtvaardig. Toch mag men trots zijn met deze vooruitgang, daar waar het spel ook nog verder geoptimaliseerd zal worden voor de next-gen consoles. Gezichtstructuren, omgevingen, lipsyncing, gezichtsuitdrukkingen, het ziet er allemaal een stuk beter uit dan we gewend zijn van deze ontwikkelaar, en dat valt te prijzen. Daarnaast loopt het spel als een zonnetje, hoewel de laadtijden soms wel een tikkeltje aan de lange tijd kunnen zijn. Qua audio valt het spel dan weer een beetje tegen. Daar waar Dontnod het vaak moet hebben van de geweldige soundtrack, daar ontbreekt deze in Twin Mirror een beetje. Je zult nooit echt merken dat er een aanwezig is, waardoor de echte ambiance een beetje ontbreekt.
Het lijkt erop dat Dontnod en Supermassive Games de strijd aan lijken te gaan in de toekomst. Dontnod doet er alles aan om de grafische aspecten van hun games flink op te voeren, en daarnaast lijken ze ook wat meer de fantasierijke richting op te gaan, in plaats van de realistische kant. Persoonlijk kon ik me meer vermaken met Little Hope, daar waar het einde en vooral het verloop van het verhaal meer emoties en spanning op wisten te leveren, maar een horrorgame is dit dan ook niet. Aangezien Twin Mirror echter voor een aardige prijs van rond de 30 Euro verkrijgbaar is, is dit ook wel een game die je niet mag missen wanneer je van dit genre houdt. Daarnaast is het spel niet eens korter dan genoemde concurrentie, waarmee je eigenlijk gewoon een dubbele film aan het kijken bent. De herspeelbaarheid, de zeer beperkte gameplay-features (gelukkig geen quick-time events aanwezig) en de relatief lage impact van de keuzes in de eerste 4 uren, laten helaas te wensen over, en ook de wisselingen van snelheid van de verhaalopbouw is niet optimaal, maar al met al is dit wel een game die qua inhoud zeker goed is uitgedacht. Nee, het realisme is ver te zoeken, en ook de soundtrack is niet wat we gewend zijn, maar gelukkig valt het spel nergens echt door de mand. Tijdens deze drukke maanden waarin toppers zich afwisselen met grote tegenvallers, is dit dan ook een titel die zich prima staande weet te houden tussen al dat geweld.
