The Last of Us Part II Remastered

Niet meer op één hand te tellen

Je houdt het bijna niet meer bij hoeveel remasters Sony de laatste tijd uitbrengt. Onder andere de remasters van The Last of Us zijn bijna niet meer bij te houden. Remaster voor het ene platform, dan weer voor het andere platform, dan wordt de eerste game weer geremastered, dan weer een remaster naar de PC. Het is lastig bij te houden de laatste tijd en The Last of Us is niet de enige game wat dat betreft die verbeterde versies krijgt. Ditmaal is het de beurt aan The Last of Us Part II die een port krijgt van de PS4 naar de PlayStation 5. Natuurlijk was het spel al speelbaar via backwards compatibiliteit maar een remaster biedt altijd net dat beetje extra, althans… dat is de bedoeling.

Vijf jaar na hun gevaarlijke reis door de post-pandemische Verenigde Staten hebben Ellie en Joel zich gevestigd in Jackson, Wyoming. Het leven tussen een bloeiende gemeenschap van overlevenden heeft hen vrede en stabiliteit gegeven, ondanks de constante dreiging van de geïnfecteerde en andere, meer wanhopige overlevenden. De relatie tussen Ellie en Joel staat echter enigszins at onder druk, maar natuurlijk zijn ze een onafscheidelijk koppel. Wanneer een gewelddadige gebeurtenis alles verstoort, begint Ellie aan een meedogenloze reis om gerechtigheid te bewerkstelligen en een einde te maken aan de zaak.

Herhaling van zetten

We reviewden eerder natuurlijk al de game op de PlayStation 4. Qua storyline biedt het spel natuurlijk een een-op-een kopie van de PS4-versie. We gaan dus niet elk gameplay-detail en alle plot-informatie opnieuw compleet uitdiepen. Daarvoor verwijzen we je dus naar de eerdere review. Toch in het kort even wat belangrijke details; Zo speel je in deze game niet alleen als Ellie, maar ook als een ander character, namelijk Abby. Zij is een karakter dat nog harder is dan Ellie en niemand uit de weg lijkt te gaan. Ze oogt niet alleen bijna als een man, maar ze acteert ook als een stoere, keiharde man die niets aan de verbeelding over laat. The Last of Us Part II is uiteraard weer story-driven met veel cinematics maar ook veel gameplay. Te paard kun je onder andere in Seattle de omgevingen rondstruinen. Je kunt wapens upgraden, nieuwe skills ontdekken en je character verbeteren. De gameplay in het spel is relatief langzaam, waarbij je zowel stealthy te werk kunt gaan als actievol. Men focust zich dan ook vooral op realisme in de gevechten en vuurgevechten. Ammo in de game is schaars, net als health packs en andere tools, waaronder molotov cocktails. Het is dus belangrijk dat je alle omgevingen volledig afstruint om zo zelf je items te maken en om genoeg ammo te vinden voor je pistolen, shotguns en pijl-en-boog. De gameplay, het mogen weer duidelijk zijn, die is subliem. Daar is dan ook niets op aan te merken. Het verhaal is dat ook met zeer meeslepende momenten. Soms is het niveau van realisme ver te zoeken, want met 10 snijwonden en 5 vuisten in het gezicht nog steeds opstaan en doorgaan slaat soms alles. Echter hoort het er een beetje bij en nemen we dat voor lief. Met zo’n 25 uren die je besteedt aan de singleplayer, kun je daarnaast zeker niet klagen over de content van The Last of Us Part II, maar er is meer.

De PlayStation 5 remaster biedt namelijk de Lost Levels, 3 levels van de story mode waarin je de Sewers, Jackson Party en Boar Hunt kunt spelen. Verder is er de mogelijkheid om los te gaan op je gitaar middels de Guitar Free Mode. Daarmee kun je door over de controller-pad te slepen en met de stick het akkoord te selecteren muziek spelen. Verre van boeiend eerlijk gezegd, maar je hebt mensen die het leuk zullen vinden. Nu we het toch over de controller hebben. Er zijn nu DualSense-technieken toegevoegd aan de game die niet mogelijk waren op de PlayStation 5, namelijk de adaptive triggers, die nu weerstand geven bij het schieten. Het voegt net dat extra beetje detail toe aan de game die het nog realistischer maakt. Daarnaast is er nog de grafische upgrade, welke misschien wel de belangrijkste is. Zo zien schaduwen er beter uit, ziet sneeuw er levensecht uit en zijn de textures net ietsje scherper gemaakt dan voorheen. Nee, The Last of Us Part II is niet de mooiste game ooit, maar komt met momenten wel in de buurt. Gebergten, gras, bomen, ze zijn vaak fotografisch mooi. Toch kent de game z’n wisselvallige momenten. Naar het einde toe zie je soms in de cinematics dat er wat slordigheden aanwezig zijn, zoals de gezichten die net wat minder strak en realistisch zijn afgewerkt. Ook de reacties van de hond, waarbij je een inktvis kunt gooien en laten ophalen, zijn qua physics allemaal net niet overtuigend genoeg. Zulke momenten zul je vaker zijn, waarbij je denkt; Dit had net wat beter gekund om het spel echt top-notch te laten zijn. Toch mogen we niet te veel klagen want overall is het spel bevredigend mooi en van een bijna extreem niveau.

Op de PlayStation 5 biedt de game een performance en quality mode, waarbij ik vaak de voorkeur heb voor de laatste. Deze draait overigens perfect op de PlayStation 5 en kent een 4K output in Fedelity Mode. Daarnaast wordt 1440p upscaled naar 4K in de performance mode om de kwaliteit net dat beetje extra te geven. Verder is er een unlocked framerate optie voor TV’s met VRR. Verder zijn de laadtijden erg kort en in-game heb je zelfs totaal geen laadtijden, wat overigens ook al op de PS4 het geval was. HDR brengt daarnaast geweldig contrast in de belichtingen met vaak oogstrelende reflecties op water als mooi voorbeeld.

Ook nog iets helemaal vernieuwends?

De grootste toevoeging is misschien wel de roguelike survival mode, No Return. Dit is een soort zombie horde mode. Je kunt hier spelen als karakters waaronder Ellie, Dina, Jesse en Abby, maar er zijn ook unlockable characters waaronder Joel en Tommy. Hierbij kun je inventory kiezen die bij jou past. Je kunt in verschillende omgevingen spelen die je zult herkennen van de story mode en de bedoeling is om zo lang mogelijk te overleven in een roguelike speelsetting. Roguelike kennen we ook wel als een manier van spelen waarbij je dood het einde van de run betekent, maar waarbij je veelal je progressie zult behouden qua behaalde score of items. De meest brute vijanden komen hierbij voorbij, waaronder de Bloaters, shamblers en de Rat King. Je bewandelt in principe een level-tree, waarin je de keuze hebt tussen verschillende omgevingen en game types. Dit kunnen aanvallende levels zijn waarin zombies of andere vijanden het op jou gemunt hebben, maar het kunnen ook stealthy levels zijn waarin je moet proberen de vijanden stuk voor stuk uit te schakelen. Verder kun je ook overlevingslevels hebben waarin je simpelweg een bepaalde tijd moet zien te overleven. Tussen alle levels door kun je wapens kopen, upgrades aanschaffen en je kunt zowel tijdens de sessie als in de schuilplaats extra gear vervaardigen, waaronder molotov cocktails. Na het voltooien van elke uitdaging krijg je allerlei beloningen, waaronder onderdelen maar ook medicijnen om je character-skills te verbeteren. Daarnaast zijn er ook diverse toevoegingen aanwezig, waaronder een automatische health-regeneration wanneer je melee-gevechten aan gaat. De game-mode zal voor de meesten ongetwijfeld niet de reden zijn om deze game te kopen, maar is wel een leuke toevoeging voor mensen die net wat extra’s willen, want dat biedt deze mode zeker. Daarnaast is er de mogelijkheid om de run naar eigen wensen aan te passen, waardoor de moeilijkheidsgraad makkelijk of moeilijk gezet kan worden, maar je ook bijvoorbeeld bepaalde game types of vijanden kunt blokkeren. De game mode is zenuwslopend en best wel pittig na enkele levels door te zijn gekomen. Verder zijn de omgevingen vrij claustrofobisch en bieden ze soms weinig uitwegen waardoor je al snel van verschillende kanten bestormd kunt worden. De modus is offline speelbaar en bevat diverse rankings en elke ronde wordt vergezeld door allerlei interessante statistieken en een rating die je toebedeeld krijgt. No Return is daarmee een best nog wel uitgebreide game mode die zeker niet gerushed is, en is daarmee dus een perfecte mix die goed past bij de singleplayer campaign. Daarnaast wekt de gameplay je echt op de zenuwen doordat je constant geconcentreerd en snel moet reageren. Het is dan ook een pluspunt en een prima toevoeging voor het spel.

Het mogen duidelijk zijn dat The Last of Us Part II op de PlayStation 4 al geweldig was. Met zijn 20 uren aan campaign worden we daarnaast inhoudelijk zeer verwend. Het is eigenlijk een wonder dat men nu pas is gekomen met een remaster voor de PS5, maar ik snap wel dat men eerst deel 1 volledig geport wilde hebben. De grafische verbeteringen zijn goed, maar niet altijd consistent subliem, de DualSense-features zijn zeker een verbetering en ook de extra content en game mode No Return is leuk voor de liefhebbers. The Last of Us Part II kon dan ook vrijwel niet mislukken als je nagaat dat men het redelijk veilig heeft gespeeld, en de algemene basis voor 90% hetzelfde heeft gehouden. Daarnaast kent de game echt geen bug lijkt het wel. Met de vele uren die je in de story mode kunt steken, en ja, die is nog steeds geweldig ook al heb je die al eens gespeeld op de PlayStation 4, zul je met deze Remaster geen geld verspillen. Echter; Als je het spel op de PS4 wel gezien hebt, en verder niet de behoefte hebt om dit geweldige avontuur nogmaals te beleven, maar dan op de PS5, dan kunnen de extra toevoegingen je waarschijnlijk niet genoeg over de streep trekken om deze aankoop te rechtvaardigen. Het scheelt dat een upgrade je een stuk minder kost, vrijwel niets zelfs dus het advies mogen duidelijk zijn!