Tales of Symphonia – Remastered

Oud maar goud?

Tales of Symphonia was een mijlpaal in de Tales of franchise. Als eerst uitgekomen op de Gamecube in 2004. Wat toen nogal bizar was, aangezien de PlayStation 2 veel beter in de markt stond. In Europa waren we zelfs niet eens echt bekend met de serie. Tales of Phantasia? Nooit van gehoord. Het was nooit een directe tegenpool van bekendere games in het genre, omdat het toen al een directere focus had op meer actie tijdens combat. Niets turnbased, gewoon van links naar rechts lopen en direct beuken. Tales of Symphonia werd (wordt?) gezien als één van de betere in de gehele serie. Zelf vond ik het toen een erg goede game in het genre. Deze remaster laat wel zien dat de gameplay redelijk verouderd is.

Tales of Symphonia gaat over Lloyd en zijn reis met de uitverkorene Colette. Het is Colette’s lot als uitverkorene om op reis te gaan en de wereld van Sylvarant te herstellen. Dat klinkt nogal eenvoudig en meer dan genoeg om een simpel verhaal over goed en kwaad te vertellen. Het verhaal gaat echter verder door een parallelle wereld te introduceren die door het herstellen van Sylvarant langzaam richting de vernietiging gaat. De twee werelden dienen namelijk in balans te blijven. De reis van Lloyd en zijn kornuiten gaat dus al snel over een aantal morele dilemma’s, want wat doe je met je eigen wereld als je weet dat je daarmee een andere in puin trapt? Alle acties hebben een negatief aspect en de game gaat daar erg goed mee om.

Net zoals alle andere modernere games in de franchise heeft Symphonia tientallen skits (korte gesprekken tussen de karakters) op willekeurige momenten om de personages uit te diepen. Deze zijn gevarieerd en grappig genoeg om op te zoeken. Ze zijn helaas wel een stuk minder dynamisch dan dat we ondertussen gewend zijn. Veel meer dan een karakterportret en minimale animatie krijg je niet. Ze zijn dan wel weer erg goed geschreven waardoor ze vrijwel altijd een redelijk inzicht geven over hoe deze personages nou echt tegen bepaalde zaken in het verhaal kijken.

Full force

Combat in Tales of Symphonia speelt zich af in een volledig 3D gebied waar je met maximaal vier karakters kan knokken. Ondanks dat het in 3D is, loop je altijd in een rechte lijn ten opzichte van je vijanden (je kan zodra je de game hebt uitgespeeld wel iets kopen om van het hele gebied gebruik te maken). In de tijd werd het vaak vergeleken met Tekken. Wat geen verkeerde vergelijking is. De combat is daarentegen wel een stuk trager en alhoewel je naar een tijdje een behoorlijk arsenaal aan verschillende aanvallen hebt verzameld blijft het wat stroef. Je hebt niet echt een knop om mee te ontwijken en je mag hopen dat je zeker bent van je aanvallen, want een manier om je aanvallen te annuleren is er niet. Vijanden kunnen daarentegen constant van alle zijdes aanvallen. Het voelt daarom nooit eerlijk als je in een stunlock terecht komt puur omdat je niet de juiste opties hebt om dat te vermijden.

Daar komt bij kijken dat de game nu maar op 30FPS draait waardoor de combat sompiger aanvoelt. Het zal vast komen doordat deze versie gebaseerd is op de PS3 versie (die weer gebaseerd is op de PS2 versie) in plaats van de Gamecube versie (de NTSC versie draaide op 60 FPS), maar het maakt de combat dermate traag dat normale gevechten niet leuk zijn. Er zou een patch aan komen om dat te rectificeren. Wat ook wel echt nodig is. Boss battles zijn gelukkig een hoogtepunt. Ondanks dat alles nog steeds wat stroef aanvoelt vragen deze veel meer strategie dan standaard rossen. Je moet je volledige uitrusting en items gebruiken om deze te overwinnen.

Een matige remaster van een klassieker

Afijn, het verhaal en de karakters zijn onwijs goed, praktisch het beste in het genre. De gameplay is helaas wat verouderd, maar daar valt overheen te kijken als je games alleen voor het verhaal speelt. Wat is er dan eigenlijk geremastered aan deze remaster? Kort door de bocht, vrij weinig eigenlijk. De graphics hebben een kleine upgrade gekregen en het geluid is een stuk beter. Daar houdt het zowat mee op. Laadtijden zijn vooral op de overworld behoorlijk lang. De geadverteerde functionaliteit om cutscenes te skippen is zelfs behoorlijk misleidend, want dat gaat alleen op voor skits en filmpjes. Scenes waar karakters enkel met tekst met elkaar praten vallen daar niet onder. Laat dat nou juist het overgrote deel van de tijd zijn. Er is niet eens een quest logger om de gigantische hoeveelheid aan side-content fatsoenlijk bij te houden. Pak er dus maar een guide bij, als je tenminste alles wilt zien wat de game te bieden heeft.

Tales of Symphonia Remastered komt op een vreemd tijdstip. De uitstekende nieuwe versie van Dead Space is net uitgekomen en Metroid Prime Remastered liet zien hoe het ook kan. Deze remaster van een klassieke JRPG komt dan met wat lijkt op minimale energie om de game echt te verbeteren. Het ziet er allemaal iets beter uit en het klinkt wat beter, maar het neemt niet weg dat dit gewoon een matige remaster is van een game die veel meer verdient.