Scarlet Nexus

Japanse sferen

Nu de tijd van droogte zowel buiten als in de gamesindustrie aanbreekt, is Scarlet Nexus een verrassing die midden-zomer uitkomt. Het betreft een typisch Japanse game, dus het zal geen titel zijn voor iedereen, maar de liefhebbers van flink hakken en zagen, met wat RPG-elementen aan boord, zullen ongetwijfeld uitgekeken hebben naar dit spel. Of deze titel het ook waar kan maken is natuurlijk de vraag. Wij vonden het uit na vele uren het spel te ervaren op de PlayStation 5.

Controller wordt helemaal benut

De gameplay bestaat grotendeels uit een soort van hack-and-slash acties; Je moet slagen van tegenstanders zien te ontwijken met rondje, maar je moet ook vooral veel meppen met je zwaard, of wat voor wapen je ook draagt. De acties zijn allerlei knoppen-combo’s, waardoor je geregeld met je energie extra klappen kunt geven met meer impact. Veel knoppen op je controller worden hierbij gebruikt. Noemenswaardige DualSense-features worden echter niet echt benut. Opponenten voeren veelal dezelfde, voorspelbare acties uit, maar soms hitten ze je ook met hun krachtigere aanvallen. Om tegenstanders met extra vuurkracht aan te vallen, heb je een ‘party’, dit zijn teamgenoten binnen de SAS, waarbij in mijn geval Shiden, Arashi en Kyoka deelnamen. Ze levelen ook automatisch, net als jij, en je kunt ze bepaalde items meegeven, waaronder wapens. Equipments zijn er in de vorm van wapens, maar ook plug-ins. Deze plugins kunnen zorgen voor extra XP, meer health en een betere verdediging bijvoorbeeld. Acties van je medestanders kun je vervolgens triggeren met je controller en hebben een bepaalde duur. Als je vervolgens zelf levelt, wat nogal geregeld eens voor komt, kun je BP’s inleveren voor extra skills in een ‘brain map’. Deze skills kunnen bijvoorbeeld een dash zijn in de lucht, maar zijn ook simplistisch, zoals het automatisch oppakken van items in de buurt. De ene brain map skill kost je 1 BP, de andere 5, waarmee ze dus differentiëren in kosten. De RPG-elementen zijn interessant, en ook zeker niet uitgebreid zoals bijvoorbeeld in Final Fantasy het geval is. Verder kun je in je library nog chatten met diverse personages, waarmee je extra side-missies bijvoorbeeld kunt unlocken.

Dat de actie in het begin vrij lastig onder de knie te krijgen is, mogen duidelijk zijn. Het is niet voor niets dat je allerlei tutorials door moet lopen. Met je psychokinese kun je voorwerpen oppakken en tegen tegenstanders aan gooien, maar je kunt zo bijvoorbeeld ook treinen in beweging brengen. Echter wordt de actie al vrij snel repetitief. Op een gegeven moment heb je het willekeurig spawnen van tegenstanders in de gebieden wel gezien, en zul je merken dat het vechten je een beetje tegen begint te staan. De eindbazen zijn echter wel vaak bevredigend, al kom je ook geregeld eindbazen tegen waarbij het de bedoeling is dat je ze niet kunt verslaan. Het zijn een beetje rare kwesties die er blijkbaar bij horen, maar wat mij betreft een beetje verwarrend zijn voor de speler, aangezien je soms ook veel health-items inzet, om ze toch proberen te verslaan. Toch is het spel redelijk toegankelijk, waardoor je nooit echt in de problemen zult komen. Doordat de waypoints vrij lineair zijn, en je vrijwel geen vrijheid hebt in het spel om je echt voort te bewegen, zul je merken dat je eigenlijk constant gangetjes aan het bewandelen bent, waarin vijanden om de 50 meter weer uit de grond of lucht komen spawnen. Het is een smetje op een game die qua gameplay best wel prima werkt. De fatalities zijn daarentegen wel weer lekker bevredigend en zijn ook vrij bruut, wat altijd lekker intens werkt op het gevoel van de speler.

We kennen onderhand de Japanse stijl in games wel. Dit is ook zo’n typisch Japanse game, met Japans gekleurde omgevingen en steden, ook de characters zijn typisch Japans met fel gekleurde haren, rood-zwarte pakjes en een korte rok. De chaos ingame is typerend voor de Japanse fighting games, maar oogt op zich prima. Toch voelt alles vrijwel hetzelfde aan, en dat zorgt er ook niet voor dat de gameplay echt overeind blijft en gevarieerd is. Straten en gebouwen zijn constant hetzelfde, tegenstanders zijn ook veelal identiek, waardoor de lange speelduur van zo’n 20 uren een vrij lange zit wordt. De phases in de game variëren sterk in lengte. De ene ben je zo door, en de andere duurt vervolgens ‘n kleine 2 uren. De variatie zit hem het meest in het gebruik van de party members en je abilities. Het vertragen van de tijd bijvoorbeeld zorgt ervoor dat snelle tegenstanders onder controle gehouden kunnen worden, en het inzetten van items kunnen ervoor zorgen dat je net wat extra kracht zet achter je aanvallen. Dit alles wordt ondersteund door allerlei flitsen, kleurpaletten en ontploffingen zonder enige vorm van realisme.

Scarlet Nexus is een game die op zich prima te behappen is, er aardig goed uit ziet, maar na ‘n uur of 8 wel vrij lineair begint te worden. Dan heb je de meeste actie ook wel redelijk gezien, en heb je een been-there-done-that-gevoel. Voor een Japanse game is dit een best wel toegankelijke game, waarbij het verhaal wat mij betreft matig is uitgebeeld, en ook te Japans-saai is qua inhoud. De RPG-elementen zijn op zich prima, net als de gameplay zelf, en qua content biedt de game genoeg verhaalmissies en side-missions (Bond missies). Dat je dus geen waar voor je geld krijgt, mag absoluut niet gezegd worden. Dat er echter wat meer in het vat had gezeten, dat is helaas wel een realistische constatering.