Horizon Forbidden West

Valt Zero Dawn wel te overtreffen?

Na het ongelofelijke succes van Horizon Zero Dawn begon Guerrilla Games al snel aan een vervolg. Men heeft de Killzone-reeks redelijk gelaten voor wat het is en laat zien dat men games van een hogere kwaliteit kan afleveren. Het lijkt dan ook meer in het straatje te liggen van Guerrilla om open-wereld games te maken, je zou zeggen een grotere uitdaging dan een lineaire shooter. Nu het spel relatief snel na de aankondiging al in onze handen is aanbeland, gingen we als een malle aan de slag met Forbidden West op de PlayStation 5. Kan de franchise wederom alle verwachtingen overtreffen?

Helse stormen en een niet te stoppen plaag richten een ravage aan onder de uiteengeslagen restanten van de mensheid, terwijl angstaanjagende nieuwe machines de grenzen onveilig maken in de wereld van Aloy. Het leven op aarde dreigt opnieuw uit te sterven en niemand weet waarom. Het is aan Aloy, die ook al in deel 1 aanwezig was, om de geheimen achter deze gevaren te ontrafelen en de orde en het evenwicht van de wereld te herstellen. Onderweg ontmoet ze oude vrienden, smeedt ze verbonden met strijdende nieuwe facties en legt ze de erfenis van het verre verleden bloot, terwijl ze een ogenschijnlijk onverslaanbare nieuwe vijand probeert voor te blijven. Het verhaal van de game was in deel 1 vrij interessant. Conversaties waren vrij beperkt en kort en bondig, maar vooral to-the-point. Dat is nu wat minder het geval. Conversaties gaan soms te lang door en je kunt te veel vragen stellen, waardoor je meestal de missies onderling niet helemaal zult gaan volgen. Je kunt natuurlijk direct naar de missie-conversatie gaan, maar dan mis je weer een deel van de context. Zo nu en dan maak je zelfs morele keuzes, die lief of lomp over kunnen komen, maar vaak zo goed als geen consequenties hebben voor het verhaal. Echt heel interessant om elke missie afzonderlijk te gaan ontleden is het dus niet helaas. Daarnaast is het verhaal ook wat meer filosofisch en meer sci-fi gericht, iets wat mij persoonlijk wat minder aantrekt. Al met al, moeten de conversaties en het verhaal je een beetje liggen en ligt het per persoon eraan of je deze interessant vindt. In mijn geval vond ik deel 1 echter een stuk interessanter qua context en inhoud.

Van lineair naar open wereld

Daar waar je in deel 1 al direct in de grootse open wereld van het spel gegooid werd, daar word je ditmaal wat meer geïntroduceerd in de wereld van Horizon Forbidden West. Het spel begint namelijk vrij lineair, daar waar je het klimmen, klauteren, zweven, springen, bukken en schieten met pijl-en-boog onder de knie krijgt. Daarmee is de introductie dus wat anders. Het klimmen voelt ‘n beetje ala Assassin’s Creed, waarbij je tengere handjes lekker makkelijk op steile bergen kunnen klauteren. Het slaat natuurlijk nergens op, maar het brengt wel veel platform-elementen naar de game toe, en daar maak je zeker veel gebruik van naast de combat die plaatsvindt. In deel 1 werd daarnaast uitgebreid aandacht besteed aan het stealthy-gedeelte van de game, daar waar je opponenten (robots) over kunt nemen, paden kunt volgen die ze lopen en stealthy neer kunt halen zonder dat niemand het opmerkt, zolang je jezelf maar verstopt onder het hoge gras. Ditzelfde is wederom aanwezig, maar minder prominent. Je kunt namelijk nog altijd stealthy te werk gaan, maar de focus ligt nu meer op actie dan voorheen. Enkel in gebieden waar extreem sterke vijanden aanwezig zijn, of grote hoeveelheden, kun je wellicht wel beter op je stealthy approach vertrouwen en eerst wat vallen zetten. Het maakt dat missies wat sneller verlopen, daar waar ze soms vrij lang kunnen zijn, en daar waar afstanden op de map ook aardig groot kunnen zijn. Toch is de world map nooit gigantisch groot en onoverzichtelijk te noemen. Je wilt dan ook meters maken zo nu en dan, en dat kan zeker, al kun je natuurlijk ook weer fast-travelen, of op een robot temmen om sneller afstanden af te leggen.

Natuurlijk heb je ook weer je Focus, waarmee je voetsporen of bepaalde hints kunt ontrafelen in de omgeving. Daarnaast kun je eigenschappen van opponenten scannen om erachter te komen wat hun zwakke plekken zijn en hoe sterk ze zijn. De focus heb je ook nodig om audio- en datalogs te ontrafelen, waarin bijvoorbeeld codes staan voor het unlocken van deuren. Deze focus is niet nieuw, maar vormde een groot onderdeel in deel 1. Dit is nu nog steeds het geval. Verder heb je de mogelijkheid om in de lucht te ‘gliden’ en kun je gebruik maken van een grappling hook waarmee je jezelf naar objecten toe kunt trekken, of juist fragiele muren kapot kunt maken. Qua gameplay lijkt het spel verder erg veel op deel 1; De actie is snel, je kunt zowel vanaf een afstand als close combat te keer gaan en je kunt natuurlijk de nodige RPG-elementen gebruiken. Zo heb je verschillende upgrade-tree’s waarin je verschillende vaardigheden kunt upgraden. Deze tree is wat anders dan voorheen. Zo kun je meerdere vaardigheden unlocken, waarmee je vervolgens een centrale vaardigheid unlockt die je vervolgens weer kunt equipen. Vaardigheden zijn verdeeld in categorieën, namelijk Krijger, Vallenzetter, Jager, Survivalist, Infiltrant en Machinemeester. Dit zijn categorieën verdeeld over bijvoorbeeld het verbeteren van traps die je kunt zetten, het optimaliseren van je health en het aanpassen van je close-combat krachten. Verder heb je in de game de mogelijkheid om wapens te upgraden en om speciale veren te gebruiken om speciale features aan je wapen mee te geven, waaronder een hogere kans om kritieke hits of meer kans op het breken van armor van robots bijvoorbeeld. Ook in je outfit kun je extra abilities toevoegen, bijvoorbeeld meer weerstand krijgen tegen plasma-aanvallen. Het maken van ammo behoort weer tot de verplichting, waardoor je geregeld je speerpunten moet aanvullen met hout dat je vindt in de speelwereld. Het wordt echter geen irritant aspect waarmee je te veel bezig zult zijn. Ook het verzamelen van resources zal nooit echt heel irritant worden. Deze resources kun je gebruiken om wapens te upgraden of om nieuwe vallen te maken of uit te vinden. Ook je outfit kun je upgraden en voorzien van betere features en bescherming. Verder zijn er ook veel gevarieerde missies, waaronder ook het uitvoeren van minigames. Zo is er een Machine Strike-game, waarin je met een soort van schaakstukken aan de gang kunt gaan op een speelbord. Het is hierbij de bedoeling om met de hoeveelheid krachtpunten en overlevingspunten je tegenstander van het bord te spelen, waarbij hoogteverschillen en dergelijke op het bord van groot belang kunnen zijn. Om de beurt doe je verplaatsingen en aanvallen, of juist niet, en je kunt je stukken overloaden om een extra aanval in te zetten, maar dat gaat weer ten kosten van je eigen overlevingspunten. Het is ongelofelijk hoe diep zelfs dit soort minigames gaan in het spel, en het toont weer aan hoeveel moeite Guerrilla Games heeft gestoken in het perfectioneren van de content van de game.

Dat de gameplay grotendeels voort borduurt op deel 1 is niet zo gek en ook zeker niet slecht. Het brengt echter minder vernieuwing dan misschien verwacht, maar dat maakt niet uit. Enig minpuntje hierbij is dat soms de controls wat tegenzitten, of beter gezegd, de responsiveness hiervan. Bij het springen op platformen, en het gebruik maken van je grijphaak, zul je merken dat het drukken op toetsen niet altijd goed reageert. Het is vooral een gebrek wanneer je flinke platformen voorbij moet zien te komen, en dit vervolgens mislukt omdat de druk op de knop niet overgebracht wordt naar de game. Het is een klein minpuntje dat lang niet voor iedereen merkbaar zal zijn, maar in sommige stukken van de game wel eens voor frustratie kan zorgen. Ook loop je wel eens vast wanneer je net iets vergeet, bijvoorbeeld het ver genoeg verplaatsen van een object, of het niet omlaag laten van een ladder, waardoor je niet meer op het platform komt boven je als je in het water valt. Opvallend is verder dat de game gebruik maakt van zowel haptic feedback als van adaptive triggers. Beide werken prima, maar worden niet heel prominent gebruikt. De adaptive triggers geven tegengas bij het forceren van zware objecten bijvoorbeeld en bij het schieten geven ze een lichte tegendruk, maar worden verder vrij minimaal gebruikt. Op zich ook niet slecht, aangezien je ook niet bij elk schot dat je afvuurt flinke druk op je vingers wilt hebben. Echter verwaarloos je deze al snel na korte tijd en vergeet je eigenlijk dat de adaptive triggers hun werk doen. Hetzelfde geldt ‘n beetje voor de feedback. Deze wordt vooral met gevoel gebruikt tijdens cinematics, maar in-game merk je weinig verschil met de DualShock 4 bijvoorbeeld. De geluidseffecten die soms uit je controller komen zijn soms wel wat prominenter en voegen vooral tijdens combat extra intensiteit toe. Men heeft het in ieder geval op een perfecte, maar niet overdreven manier geïntegreerd met de hardware. Verder zijn de laadtijden in de game zeer minimaal. Je moet soms enkele seconden wachten bij het fast-travelen of wanneer je dood gaat, maar dat is het dan ook wel. Maximaal 5 seconden heb ik geteld bij het herladen van een checkpoint bijvoorbeeld, al lijkt deze duur soms iets langer te zijn geworden na de eerste patch net voor de launch. En dat terwijl het spel een volledig open wereld te bieden heeft na de proloog van het spel.

Level design van de hoogste plank

Dit alles gebeurt met een framerate van 60 frames per seconde en ongekend mooie graphics. Of het de mooiste game tot dusver is weet ik niet en betwijfel ik nog ten zeerste, daar waar er nog enkele andere pareltjes op de PS5 aanwezig zijn, maar in de buurt van de top komt het spel ongetwijfeld. Van bladeren aan bomen tot de Tallnecks, het ziet er allemaal even imponerend uit. Vooral op hoge bergen, kijkend naar de diepen landschappen, zul je soms versteld staan van de pracht die de game je voorschotelt. Daarnaast wisselen de omstandigheden nogal eens. Van sneeuw tot zonnige, zanderige gebieden die meer weg hebben van een woestijn, alles komt voor in deze game. Effecten van regen zien er, vooral in de cinematics, echter wel een tikkeltje minder realistisch uit en doen een beetje denken aan de GTA Trilogy taferelen, waarbij eerder streepjes naar beneden vallen in plaats van druppels. Echter is het misschien een beetje muggenziften, daar waar de game er verder gewoon tot in perfectie uit ziet. De cinematics, nee, het is nooit perfect en ook het gezicht van Aloy had net wat meer details kunnen hebben, maar in-game valt er zeer weinig op te merken. Hetzelfde geldt over de framerate want deze is zeer stabiel te noemen. Hoogtepunt is vooral het level-design, wederom. Dit is namelijk top notch. De besneeuwde bergen zijn schitterend vormgegeven en voelen bijna daadwerkelijk koud aan. De woestijnen daarentegen bevatten rond zwevende tornado’s en de tropische gebieden zijn tot in elk blad perfect uitgewerkt. Dat brengt niet alleen variatie in de omgevingen, maar laat ook de verschillende, grafische kwaliteiten perfect zien in de game. Met daarbij de schitterende high dynamic range-effecten, welke echt het contrast en de belichtingen tot bijna verblinding toe (op een miniLED-TV weliswaar), maken dat de game eruit ziet als een pareltje.

Na zo’n 25 uren gespeeld te hebben, level 37 bereikt te hebben, waarbij zo’n 40 missies voorbij komen (ongeveer 30 main story missies en 10 zij-missies), 40 npc’s te zien zijn waarmee je daadwerkelijk lange gesprekken kunt voeren en 45 type machines langs komen, kwam de game tot zijn eind, zonder alle klussen uit te spelen (waarschuwing: een lichte spoiler komt eraan). Helaas valt het einde erg tegen. Je wordt op een lineair stuk van de wereld gezet, wat op zich nog wel te behappen valt, maar uiteindelijk kom je in een soort van arena terecht waarna de credits afgerold worden zodra je de ‘eindbaas’ verslagen hebt. Zonder al te veel te spoilen, viel het mij een beetje tegen. Waarom moet er altijd een mega eindbaas het onderspit delven om het verhaal te kunnen afsluiten? Maar we zijn het wel gewend van bijna elke game tegenwoordig, helaas. Horizon Forbidden West is echter verder het bewijs dat singleplayer open-wereld games nog altijd zeer succesvol zijn. Geen vervelende online componenten en dingen die je moet aankopen. Co-op, multiplayer, pvp, het hoeft allemaal niet ala Fallout 76, zie daar ook een volledig mislukt project dat Bethesda destijds afleverde. Het kan ook gewoon op deze manier. Guerrilla Games borduurt vooral verder op het succes van deel 1 en het spel voelt dan ook grotendeels aan als Horizon Zero Dawn 1.5, maar dat mag de pret niet drukken. De hoeveelheid content, de geweldige graphics, de prima gameplay, de ietwat warrige controls en het net wat mindere verhaal maken dat het spel nog altijd goed te verteren valt. Dat het spel tevens op de PS4 verschijnt is ongetwijfeld een welkome verrassing voor iedereen die de PS5 nog altijd niet heeft kunnen bemachtigen of simpelweg nog niet het geld heeft voor een nieuwe console. Horizon Forbidden West is dan ook een must-have voor elke bezitter van een PS5, en laat zien waarom Sony nog niet direct bang hoeft te zijn van Microsoft en haar overnames en nog altijd de meest unieke concepten op de toonbank legt.