Column: De nieuwe drug genaamd Fallout

Het is eind 2010, een periode waarin vele games uit komen en waarbij de ene topper de ander opvolgt. Niet gek dus dat ook ik de laatste tijd veel in de weer ben met diverse titels, zij het dat het niet altijd toppers zijn, of games waar je na ’n jaar nog over zult praten. Binnenkort komt Call of Duty: Black Ops uit, voor velen een titel waar ze niet genoeg van zullen krijgen. Wat voor hen een schietverslaving is die elke avond de nodige uurtjes in beslag kan nemen, daar fungeert bij mij een andere game als verslaving.

Iedereen heeft een verslaving, dat is bijna een feit. De een is verslaafd aan roken, de ander aan drugs, en weer een ander heeft ’n gezonde verslaving aan zijn of haar vriendin. Maar games zorgen er tegenwoordig ook voor dat vele mensen elke vrije minuut van de dag achter hun PC of console gekluisterd zitten. Nu denk je bij verslaving natuurlijk al snel aan MMO’s, waaronder World of Warcraft of Guild Wars, maar in 2008 wist een game mij zo aan te grijpen dat ik zelfs met de Kerstdagen weinig uren verwijderd was van de console. Fallout 3 kwam namelijk in oktober uit, en elke kenner van deze franchise weet dat een gebrek aan tijd gecombineerd met Fallout geen goed mengsel kan zijn. Inmiddels is Fallout: New Vegas uit, en ik weet me nog aardig te beheersen met zo’n 5 uurtjes in ’n week aan speeltijd, maar ik vrees dat ook aan het einde van dit jaar de game voltooid zal moeten worden. De drang neemt het fysiek over.

Maar wat is zo verslavend aan Fallout? Wat mij betreft is dat moeilijk te omschrijven. Ik probeerde het gisteren toevallig genoeg nog te vertalen naar iemand anders onder het genot van ‘n pilsje, maar eigenlijk is dat vrij moeilijk te verwoorden. Ik bedoel, het spel ziet er niet uit, de quests zijn niet geweldig gevarieerd, en de omgevingen en de sfeer zijn altijd erg grauw. Maar toch heeft Fallout iets bijzonders. Ik weet niet of het de gameplay is, het VATS-systeem, of juist die grauwe sfeer in combinatie met het verhaal en de mogelijkheden, waaronder de Perks, de conversatieopties, en de minigames. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit jaar slechts uit keek naar 1 titel, en dat was Fallout: New Vegas. En nu ik hem ’n weekje heb valt hij eigenlijk best tegen. Mijn verwachtingen waren dan ook te hoog gespannen, en dat kon alleen maar zorgen voor ’n tegenvaller, vooral als je het begin van Fallout 3 gewend bent, en dat ook terug verwacht in New Vegas. Echter weet Fallout al jaren te bewijzen dat RPG’s zich niet altijd online hoeven af te spelen. Een ander voorbeeld is Diablo, welke offline ook tot in de treuren gespeeld wordt door de nodige Blizzard aanhang. In ieder geval weet ik zeker dat ik nog in mijn ritme zal gaan komen bij het spelen van Fallout: New Vegas. En daar waar het spel zo’n 50% groter is geworden, daar ben ik aan de ene kant een gelukkig man, maar aan de andere kant baal ik ook gezien het besef dat er nog meer vrije uurtjes gestopt moeten worden in het spelen, wat sommigen zien als onnodig tijdverdrijf.

En nu ik bezig ben met het schrijven van deze column, komt ook direct het besef naar boven dat ik mijn tijd nu ook had kunnen besteden aan het spelen van mijn game. De game waarmee Bethesda mij aan de console heeft vast weten te ketenen, en vele anderen ongetwijfeld ook. Ik sluit daarmee dan ook snel af. Genoeg gesproken, tijd om verder te gaan om de wereld te redden…