Banishers – Ghosts of New Eden is al een tijdje uit maar is nog altijd relevant. Het spel kwam in februari uit maar we nemen nog kort even de proef op de som met een review van de game.
Noord-Amerika, 1695. Banishers Antea Duarte en Red Mac Raith arriveren in New Eden. Ze hebben een oproep gekregen om zo snel mogelijk naar de kolonie in Noord Amerika te komen, omdat het er al jarenlang zou spoken. Wanneer ze zijn gearriveerd, ontdekken ze dat er een vreselijke nachtmerrie rondgaat. Antea en Red moeten deze samen opsporen en uitbannen uit de wereld van de levenden. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan, want op een gegeven moment is één van de hoofdrolspelers een geest, en moet de ander het met deze geest opnemen tegen de nachtmerrie die tussen de levenden en de doden zijn verschrikkingen aanricht. Tot dusverre het verhaal, maar een kleine introductie tot de game die ik niet vrij kon laten van wat spoilers. Een heftige opening, maar wel van een game die potentie heeft iets ergs moois neer te zetten. Of toch niet!? Ik bespreek in deze review een aantal heel uiteenlopende zaken, zowel in voor- als in nadelen. Het is niet de bedoeling om de game overdreven de hemel in te prijzen, maar ook niet om hem finaal de grond in te boren. De game krijgt gewoon complimenten, maar ook kritiek, met name op de tijdsgeest van de game, het Noord-Amerika van 1695, en wat de game wel en niet goed doet op onder andere dat gebied. Banishers – Ghosts of New Eden is een RPG, een zogeheten role playing game, waarbij je in dit geval de rol van geesten doder speelt, en niet al te gemakkelijke opgave.
Prachtig mooi, rijk aan details en belangrijke keuzes in gameplay
Banishers – Ghosts of New Eden is een RPG, die zijn gameplay kent in die vorm. Je hebt actiepunten die je kunt verdelen (daar later meer over), maar ook een diepgaand verhaal, snelle actie en veel verkennen. Het is geen grote open wereld game, maar biedt wel een optie om te rond te kijken, zeker na de introductie. Het is vooral een rechttoe, rechtaan game. Je kunt klimmen om bij een schatkistje te komen, of krachten gebruiken om een wegversperring te verwijderen. Soms moet je een touw gebruiken om te dalen of juist om ergens bovenop te komen. Het doet allemaal een beetje standaard aan qua gameplay, maar het werkt wel en dat is een compliment waard. Sommige dingen doen ook een beetje denken aan God of War, de Playstation exclusieve games van de laatste jaren. Weinig ondernemers durven tegenwoordig nog iets nieuws te proberen, maar het meest boeiende gameplay stukje is de manier van keuzes maken. Deze doet denken aan The Witcher 3, maar het is in Banishers beter uitgevoerd. Soms zie je direct de gevolgen van je keuzes, een andere keer komt dat pas later in de game en dat is erg interessant om te spelen. Het voegt een mate van diepgang toe aan de gameplay en dat kan ik in deze tijden alleen maar toejuichen. Soms hebben de keuzes namelijk enorme gevolgen, maar het is wel eens jammer dat je daar niet persoonlijk zoveel van mee krijgt. De mensen om je heen echter wel, op basis van jouw beslissingen. En soms zijn de beslissingen klein en hoef je enkel maar voor één persoon te kiezen. En als je dat doorhebt, de manier van keuzes maken, dan valt je de charme van deze titel ook op. Het doel is dan ook om via het maken van moeilijke keuzes de nachtmerrie in de game te verslaan, maar soms ook door zware gevechten te voeren, een eind te reizen en oude en nieuwe contacten op te doen in de game. Dan zijn er nog te momenten dat je moet rusten, om een stukje verder in het verhaal te kunnen komen, allemaal momenten die deze RPG tot een redelijke geheel maken.
Eén van de andere dingen die opvallen als je in de game zit, is hoe mooi de game eigenlijk is. Grafisch zitten er in elke hoek, en op elk voorwerp wel de nodige details. De graphics zijn dan ook erg gedetailleerd en van het niveau van een goede oude AAA blockbuster. De bergen, de kleding, de paden, de mijnen, de dorpjes, de huizen en de nachtelijke hemel. Alles oogt prachtig en dit is dan ook één van de sterkste punten van de game. Het is dan ook misschien wel een slimme opzet geweest van Don’t Nod Entertainment, om hier geen open wereld game van te maken, maar een rechttoe, rechtaan game, grotendeels dan. Sommige uitzichten zijn bijna schilderachtig mooi en de screenshots die je in de maanden voor en na de uitgave van game kon zien, die laten goed zien wat je op grafisch gebied kunt verwachten. De game is uitgebreid getest op de Xbox Series X, in de zogeheten performance mode, die stabiel is, en grafisch veel meer doet dan menig AAA titel. De FPS doet goed zijn werk en is stabiel rond de 60 fps. Op dat punt is er zowel grafisch, als technisch niets aan te merken, maar de lip synchronisatie met de stemacteurs is van een dramatisch niveau. Het acteerwerk daarentegen is dan wel weer steengoed, zowel van hoofd- als bijrollen. Echter zijn er altijd dingen die blijven steken; de tijdsgeest van de game en wat de ontwikkelaar verschrikkelijk fout heeft gedaan.
Belabberde historische tijdsgeest
Antea is een vrouw van Engels-Afrikaanse komaf. Ze is niet blank, maar haar grote liefde Red is dat wel en hij is van Schotse komaf. Ze hebben al een tijd een relatie en zijn vrij intiem in het begin van de game. Het is in 2024 natuurlijk geen probleem, maar in 1695 waren de tijden totaal anders. Ook het feit dat vrouwen de nederzettingen leiden klopt totaal niet met de tijdsgeest. De tijd van inclusie en vrouwenrechten was nog eeuwen verwijderd van waar we vandaag de dag voor strijden. Voor het gemak is ook het slavernijverleden er grotendeels uit gelaten, wat jammer is als de game pretendeert juist vooral die historische tijdsgeest na te leven. Mannen lijken wel zwak te en zijn vaak de geesten van de tijd, soms letterlijk. Daar komt nog bij dat mannen wel onderdanig aan de vrouw lijken in een aantal situaties, wat ook niet rijmt met de tijd waarin de game zich afspeelt. Dit zet te denken dat de game misschien te sterk politiek gemotiveerd is, ook al is het basisplaatje wel steengoed. Het totaal rond het verhaal zakt daardoor best wel een eindje door de mand, maar op de achtergrond heb je dan nog wel de nodige goede verhalen en zijverhalen. Het is dus niet altijd een slimme zet om het één te zeggen en het andere te doen, maar als je daar doorheen kijkt is het gewoon een erg goed verhaal. Op technisch vlak zijn er dan wel de de nodige kleine bugs, in een wereld die qua opzet vaak doet denken aan God of War, de laatste twee games. Vaak heb je dat je even niet goed met camera in beweging komt, maar een vastlopende game heb ik dan nog niet gehad. Ook het laden van de game wil nog wel eens wat langer duren, en blijft een enkele keer nog wel eens een beetje haken. Niet kunnen klimmen, of de verkeerde kant op klimmen, de kunstmatige intelligentie van de game die niet altijd meewerkt, of niet goed kunnen keren omdat je even vastloopt. Het zijn van die kleine dingen die niet helemaal lekker lopen. Gelukkig bestuurt de game wel goed en is het geluid ook van een hoog niveau.
Lekkere besturing en top geluid
De game bestuurt over het algemeen erg goed. Ondanks dat de camera niet altijd meewerkt, zit er door de besturing wel een hoog tempo in de game. Dit gaat ook op voor de gameplay, waarmee je kunt knutselen, looten en gewoon redelijk wat voorwerpen kunt verzamelen of verkopen, om het te gebruiken voor een nieuwe creatie. Verder werkt het klimmen los van de kleine zaken gewoon goed, maar zijn de richels waar je op klimt een bijna een één op één kopie van God of War. Er zit dus wel het nodige kopieerwerk in, maar dat is niet persé slecht. Een stukje eigen belevingsvermogen kan dan ook een heleboel goed doen. Het tempo van de gevechten wil wel eens wat traag lopen, maar het loont om de wereld te verkennen, te plukken en pakken wat je kan om zo sterkere uitrusting te vinden of te maken. Natuurlijk heb je in een RPG vaardigheidspunten, maar die hebben niet altijd een duidelijk effect wanneer je ze hebt toegepast. Het geluid is van een hoog niveau, de soundtrack klinkt heerlijk en je hebt door te luisteren wel snel de gedachte dat het best wel een enge game kan zijn. Hij is tot dit punt op maat gemaakt, ondank dat je hier en daar wat gebreken hebt. Zoals ik eerder zei is er doorheen kijken met een open geest wel lonend voor het plezier wat je met deze titel kan hebben. Is deze game dan de moeite waard of niet?
Ja en nee! Banishers doet namelijk een hoop dingen goed, maar ook een hoop dingen niet en ook zitten er de nodige kleine foutjes in, ook al valt dat op te lossen. Het is geen schande, maar sommige keuzes rond het verhaal wel, helemaal bekeken vanuit de geschiedenis waarin Antea en Red hun geesten dodende werk trachten te doen. Geëmancipeerde vrouwen bestonden toen nog amper en zwakke mannen mochten zich niet laten zien. Mij bekroop wel eens het gevoel of Don’t Nod deze keuzes bewust heeft gemaakt en of Focus als uitgever hier nog de nodige invloed op heeft gehad. Is de game zijn geld waard of niet? Als je door de historische fouten heen kijkt, dan is het gewoon een top game. Wanneer je dat niet kunt, dan moet je er ook geen geld aan uitgeven.
Over het algemeen zul je waarschijnlijk wel meer dan genoeg plezier hebben met een game die verder gewoon een goed verhaal heeft en een mooie wereld met goede muziek. Ook het geluid is goed en de game bestuurt redelijk sterk. Op het technisch vlak houdt de game zich vooral goed qua uitvoering, maar zijn er in de wereld vaak de nodige foutjes die nog opgepoetst moeten worden. De lippen van de personages zijn verschrikkelijk, maar het acteerwerk van de acteurs en actrices is dan wel van een hoog niveau. De titel is goed, maar je moet een beetje geduld hebben voor het je pakt. Wanneer je dat niet hebt, kun je misschien beter gewoon God of War gaan spelen, of een andere grote game. Vermakelijk, lang en mooi, om het maar even kort op te sommen, dat is Banishers – Ghosts of New Eden.
