Until Dawn Remake

Zette het genre op de kaart

De opstand van filmgames, waarbij je interactief keuzes maakt in een game, welke vervolgens gevolgen hebben voor het verloop van het verhaal, begon in principe met Until Dawn, als ik het mij goed herinner althans. Het was in ieder geval zo goed als de eerste game die dit concept op de kaart zette. Het succes van deze titel markeert nog altijd de positiviteit van het genre. Niet gek dus dat Sony heeft besloten Until Dawn nogmaals uit te brengen, echter ditmaal voor de PlayStation 5 console.

Het verhaal van Until Dawn begint met de dood van Hannah en Beth Washington, die verdwijnen tijdens een uitje met vrienden. Een jaar later nodigt hun broer, Josh Washington, de groep uit om terug te keren naar dezelfde hut, in de hoop dat ze samen hun verlies kunnen verwerken. Al snel raken de vrienden echter verwikkeld in angstaanjagende gebeurtenissen. Ze worden achtervolgd door een mysterieuze moordenaar en een bovennatuurlijk wezen dat bekend staat als de Wendigo. De kern van het verhaal is het overleven van de acht vrienden, als jij dat wilt en kan uiteraard en dat is zeker niet makkelijk. Hun lot hangt volledig af van de keuzes die je maakt als speler, zoals of ze samenwerken of zich van elkaar afkeren. Door het “butterfly effect” kan zelfs een schijnbaar kleine keuze leiden tot iemands dood of redding. Het verhaal is verre van realistisch. Waarom de karakters constant de weg van de dood proberen te zoeken en vooral buiten in de sneeuw gaan banjeren is al gek genoeg. Maar waarom je überhaupt naar een huis vol enge herinneringen terug zou willen is mij helemaal een raadsel. In de ijzig koude sneeuw lopen in een bodywarmer? Maar goed, neem het met een korreltje zout.

Sublieme vertoning met wat gehaper

Het eerste deel stamt alweer uit 2015 voor deze remake, bijna tien jaren geleden. Ik kon mij vaag het verhaal nog wel voorstellen maar het eerste uur van de game speelde het als zijnde een nieuwe game. Het waren dan ook sporadische punten van herkenning die soms weer voorbij kwamen en dat terwijl ik de titel toen meerdere malen heb uitgespeeld. Het kunnen ook de eerste sporen van dimensie zijn uiteraard, maar laten we hopen van niet. Wat direct opvalt zijn de graphics, welke wel bijna als subliem bestempeld mogen worden. Alles ziet er haarscherp uit en daar heeft men dan ook hard aan gewerkt. Zowel omgevingen, High Dynamic Range als characters zien er geweldig goed uit, wat de filmbeleving natuurlijk extra weet te versterken. Vooral gezichten en kleding, maar ook sneeuw en de bossen zien er bizar goed uit. In het begin had ik wel een vreemde relatie met de graphics. De gezichten van de characters in de proloog ogen alsof er een groot ”Harley Quinn”-gehalte overheen is gegaan met Beth en Hannah die een erg freaky-uitstraling hebben. Het valt lastig te verwoorden, maar je zult het hier kunnen bekijken in onze video. Zo nu en dan zul je ook wat kleine issue ervaren met de physics en enige controller-drifting meemaken waarbij het personage niet helemaal doet wat je wilt en doorschiet in z’n passen. Verder valt op dat het spel moeite heeft om de 30 frames per seconde aan te tikken. Zo nu en dan zul je dan ook flinke haperingen hebben, al wordt het nooit lastig om te spelen, maar vloeiend ziet het er niet altijd uit, en dat voor een interactieve film die eigenlijk constant vloeiend moet lopen om spannend te blijven. De interactie tijdens de game, of film, hoe je het ook wilt noemen, verloopt middels het drukken van knoppen. Het maken van keuzes echter gebeurt via triggers, waarbij de adaptive triggers flink weerstand geven, wat de indruk wekt dat het een belangrijke keuze is die je maakt. Er zijn quick time events, welke in het begin weinig consequenties hebben wanneer je ze niet haalt, maar later kan het wel de dood betekenen voor een character wanneer een misstap gemaakt wordt.

Ieder heeft z’n gebreken

Je speelt als verschillende personages en maakt ook keuzes voor de verschillende personages. Deze kunnen sociaal, agressief of juist samenwerkend zijn, maar soms moeten er ook bikkelharde keuzes gemaakt worden. De karakters hebben elk hun eigenschappen en karakter, welke in het begin bekend gemaakt worden. De Vlindereffecten maken echter dat emotionele gebeurtenissen zich voordoen. Ga je jezelf jaloers gedragen? Of geloof je dat je vriendin zich gedraagt? Maar vertrouw je haar zelf überhaupt wel? En kies je ervoor de een te redden van de ondergang, of de ander, met het risico dat die ene die je niet redt het loodje legt? De karakters zijn stuk-voor-stuk jong maar hebben wel hun eigen karakter. De een is bescheiden, de ander een patser en weer ‘n ander is snel jaloers. Je kunt ze ook zelf vormen, door je op een bepaalde manier op te stellen, en dat zorgt allemaal voor Vlindereffecten die door de game op de speler terug gekaatst kunnen worden. Het meest bekende personage is toch wel Josh, waarin je direct het gezicht van Rami Malek kunt herkennen. Hem kennen we vooral van films als Bohemian Rhapsody en Papillon. De personages hebben elk hun eigen eigenschappen en passen enerzijds goed bij elkaar, maar anderzijds botsen hun ego’s ook snel. Dat maakt dat je als speler bepaalde kanten gaat kiezen, een leuke balans natuurlijk voor moeilijke beslissingen.

Het spel is opnieuw ontwikkeld op de Unreal Engine 5 en dat valt grafisch dus goed op te merken met top-notch graphics. Het spel kent echter ook sfeer middels veel angstaanjagende schrikmomenten. Maar ook de haptische feedback maakt de beleving nog intenser. Je merkt wanneer personages angstig zijn en wanneer hun hart flink klopt. Dat probeert men middels feedback naar de speler over te brengen. Zelfs het slepen via het touchpad wordt zo nu en dan nog eens gebruikt, je zou deze feature bijna vergeten. Maar ook de audio geeft je zo nu en dan flink te rillingen. De overtuigende graphics zijn, naast de haperingen zo nu en dan, ook uitermate verbeterd. Dat geldt ook voor de user interface. Alles oogt strakker, waaronder de verzamelitems en statusschermen. Deze zagen er in de voorgaande versie nog wat slordig en donker uit.

Until Dawn is weer een genot om te spelen, ook na al die jaren dat ik de game eerder al speelde. Het voelt weer redelijk als nieuw wat dat betreft. Echter moet er wel benadrukt worden dat het spel na zo’n dikke 6 uurtjes wel uitgespeeld is. Ja, je kunt het spel met andere keuzes dan weer opnieuw spelen en een ander verloop krijgen, toch voelt het ook weer vervelend om door bepaalde dezelfde scenario’s heen te moeten lopen die vrij statisch en minder dynamisch zijn. Dat je het spel dan ook drie keer of vaker zult gaan uitspelen betwijfel ik. Daar staat wel de volle mep aan geld tegenover. Until Dawn is echter grafisch de beste filmgame die we tot dusver hebben gezien en het valt te zien dat men grotendeels opnieuw is begonnen op de Unreal Engine 5. Het hapert zo nu en dan een beetje richting de 25 fps, maar met de fors verbeterde graphics, alle DualSense- en UI-verbeteringen voelt Until Dawn als herboren.