The Gallery

De meest realistische filmgame tot nu toe!

Filmgames zijn er tegenwoordig in overvloed en ze worden steeds beter. Op Netflix maakten we al uitgebreid kennis met Bandersnatch, een film waarin je keuzes kunt maken. Maar andersom hebben we het nog niet vaak gezien; Een game waarin gebruik gemaakt wordt van een daadwerkelijke verfilming. Nu is het dan zover met The Gallery, een film die je speelt op, in dit geval, de PlayStation 4.

Bij toeval kwamen we eigenlijk bij deze game terecht. We krijgen wekelijks zo’n 20 opportunity’s om games te reviewen, en dit leek mij persoonlijk wel een interessante. Ik had er nog nooit van gehoord, The Gallery, maar het concept van een filmgame leek mij wel interessant. Ik houd namelijk ook erg van de Dark Pictures Anthology. Dus kom maar op! Het resultaat heeft me bijna omver doen blazen… Het verhaal draait om een kunst curator die gegijzeld wordt gehouden en dreigt om een bom te laten ontploffen als je niet voldoet aan alle eisen. Zo simpel is het; Het is aan jou om de nacht te overleven, om risico’s te nemen, een band te vormen met de gijzelaar, of juist niet. Ga je roepen om hulp waar nodig? Of neem je die risico’s toch niet? Het verhaal is speelbaar in het jaar 1981 maar is ook speelbaar in het jaar 2021, tijdens de Corona-pandemie en andere problemen die zich in die tijd voordoen. Beide tijdsperioden brengen socio-politieke dilemma’s met zich mee in het Britse landschap. In het oudere verhaal zijn er in totaal maarliefst 155 filmshots te bewonderen met 12 verschillende eindes en een kleine 20 belangrijke keuzes die te maken zijn. Daarbij wordt een band met de gijzelaar bijgehouden en kun je beslissen wat er met bijkomende karakters gaat gebeuren.

Oog voor detail zonder concessies

Het verhaal mag dan niet briljant zijn, toch kun je zien en ervaren dat men echt elk detail heeft uitgewerkt. De acteerprestaties komen van B-acteurs en actrices die na bijvoorbeeld Narnia verder hun carrière hebben zien doodbloeden, maar die mogen er toch redelijk zijn. Het feit dat je 2 verhalen identiek aan elkaar beleeft, laat zien dat de makers van het spel geen concessies hebben gedaan en het brengt een toch best wel unieke ervaring aangezien ik dit niet heel veel vaker gerealiseerd heb zien worden. Men had ook simpelweg 1 verhaal kunnen uitbrengen, met een kleinere cast, maar dat heeft men niet gedaan. Je speelt weliswaar 2 verhalen die voor 90% hetzelfde zijn, maar toch ‘voelen’ ze verschillend van elkaar door de tijd waarin ze zich afspelen en de metamorfose van de hoofdrolspelers. De moderne technieken, de verouderde apparatuur, de rassenverschillen van toen en nu. Het tweede verhaal kent overigens maar 6 verschillende eindes, maar weliswaar 184 scenes en iets minder karakters die een rol kunnen spelen.

Je hebt in deze game geen quick-time events, het enige wat je moet doen is beslissingen nemen. Meer is het niet dus. Je kunt deze op tijd gebaseerd uitvoeren, maar ook kiezen om alle tijd ervoor te nemen. Door het eerste (timed choices) te kiezen zul je merken dat elke scene direct in de andere overloopt, waardoor je echt een filmische ervaring krijgt. De film stopt daarmee dus niet, iets waar veel andere titels nog wat van kunnen leren. Helaas is het wel een klein beetje storend dat de scenes soms lichtelijk stotterend in elkaar overvloeien, waardoor het net niet 100% smooth overkomt. Dit gebeurt ook op de PlayStation 5 overigens, waar het spel verder prima op draait. Het is een licht detail dat het spel vrijwel perfect had kunnen maken, want echt naar elk detail is gekeken. Van het artwork in het hoofdmenu tot de main soundtrack, in dit spel is zeer veel passie gestopt. Wat tevens erg knap is, is dat het verhaal constant boeiend blijft. De film duurt ongeveer ‘n uur, maar wordt eigenlijk nooit heel saai. Ja, er zitten soms wat minuutjes bij waarbij het wat in kakt, maar verder blijft men erg op de oppervlakte en zeer to-the-point, met morele keuzes die soms onverwacht uitpakken. Het is dus niet dat je al de uitkomst kunt raden wanneer je bijvoorbeeld je drugsverslaafde broer niet helpt, of juist wel, of juist gedeeltelijk. En hoe gaat de gijzelaar om met bepaalde keuzes die je maakt? Het is echt perfect uitgedacht door Paul Raschid, de schrijver en tevens director van het plot.

En dan hebben we het nog niet eens over het grafische aspect van de game. Een Netflix 4K-film doet niet heel veel meer dan een film van deze kwaliteit als je ziet hoe grafisch scherp alles is uitgewerkt. Men heeft de vingers op de knip kunnen houden door veelal op dezelfde locatie te filmen, maar dat doet niet af aan de geweldige beelden die men heeft geschoten. Ja, het concept is duidelijk geïnspireerd op het eerdere Bandersnatch, maar gezien het ongetwijfeld lage budget van deze game, de B-acteurs (die het zeer naar hun capaciteiten doen) die aangenomen zijn en de relatief lage prijs voor deze game, heeft men echt alles eruit gehaald wat erin zat. Tuurlijk, met net wat beter acteerwerk, een ietwat langer en diepgaand verhaal en lichte technische verbeteringen had men perfectie kunnen neerzetten, maar dit smaakt absoluut naar heel veel meer. Beide verhalen heb ik met 3 verschillende eindes weten te doorlopen, en het mooie ervan is dat je scenes kunt overslaan die je eerder al hebt gegenereerd door jouw keuzepad. De scenes die uniek zijn dien je wel volledig te beleven, maar dat is niet erg aangezien je die nog niet eerder gezien en beleefd hebt. Daarmee toont men ook een bepaalde slimmigheid aan door te bedenken wat de speler waarschijnlijk graag zal willen. Je kunt daarmee dus snel nogmaals door het volledige verhaal heen gaan en je keuzes radicaal of lichtelijk aanpassen. The Gallery is wat mij betreft een creatief, verfrissende titel geworden die tevens ook nog eens de maatschappelijke problemen van tegenwoordig onder de aandacht brengt. Het zal geen game zijn die iedereen direct zal aanspreken, aangezien het verhaal wellicht niet voor iedereen als zeer boeiend en doordacht ervaren zal worden, maar voor mij is dit misschien wel ‘de verrassing’ van 2022.