We kunnen weer!
The Dark Pictures is terug! Al jaren lang ben ik bezig met deze reeks van games en tot dusver sprak Little Hope mij nog het meeste aan. Echter, op de GamesCom kregen we een vooruitblik op The Devil in Me. Het had een klein beetje weg van Saw als ik de taferelen die voorbij kwamen op me in liet werken. Ik was dan ook erg benieuwd naar het uiteindelijke resultaat van de game. Inmiddels is het zover en konden we aan de slag met het spel op de PlayStation 5.
In The Devil in Me worden spelers uitgenodigd in een prachtige recreatie van het World’s Fair Hotel, gebouwd door de Amerikaanse seriemoordenaar H.H. Holmes. Ze besturen de crew van Lonnit Entertainment, low-budget documentairemakers die naar het hotel zijn gelokt met de belofte van iets unieks, iets dat de kijkcijfers van hun true-crime show zou kunnen opkrikken. Hun lot ligt in de handen van de spelers, die onder druk onmogelijke beslissingen moeten nemen, terwijl hun moorddadige gastheer elke beweging in de gaten houdt. Naast een volledig nieuw verhaal en een cast vol sterren komt de seizoensfinale met een reeks nieuwe gameplayfuncties. De karakters in de game kunnen nu namelijk ook klimmen, springen, kruipen en rennen door verkenningsgebieden. Dat is iets dat we nog niet kennen van Supermassive Games als we kijken naar al hun games die zijn uitgebracht. Daarnaast leek het er in Keulen ook op dat er meer puzzels dan ooit aanwezig zijn. Is de reeks dan eindelijk toe aan een verfrissend nieuw slot?
Het verhaal draait om een amateuristisch team geleid door een filmstudio dat wordt uitgenodigd in een hotel om daar opnames te maken. Het is sowieso al vrij ongewoon dat je op zo’n pro-actieve uitnodiging in gaat, maar prima. Laten we het avontuur aangaan! Al gauw blijkt de weg naar het hotel toe al vrij ongewoon genoeg te zijn om meer extreems te verwachten, en dat komt er. In de Dark Pictures Anthology heb ik betere verhaallijnen gezien, al is dit een aardige inmenging welke elementen wegneemt van films als SAW en een klein beetje 1408 en The Shining. Een moordlustig figuur in het hotel probeert het alle characters moeilijk te maken met de nodige valstrikken en psychologisch gekmakende effecten van dien. Het is weinig diepgaand, maar op zich wel des te doeltreffend qua engheid. Men probeert de sfeer vooral te zetten door claustrofobische omgevingen waarin je vrijwel 0 vrijheid zult hebben. Daarnaast stikt het van de schrikmomenten waardoor je constant op je hoede bent voor wat er komen gaat. Afgezien van het interessante begin duurt het even voor het verhaal pas echt op gang komt en interessant wordt. Pas na ‘n uur of 2 begint alles pas een beetje op gang te komen, en dat is wat mij betreft wat laat. Daarna wisselt het spel zich af met memorabel spannende momenten, en minder spannende actiemomenten. In totaal duurt een walk-through zo’n 6 uurtjes, waarmee deze game net iets langer is dan zijn voorgangers. Verder is het spel alleen of in multiplayer online te spelen, maar ook via de couch mode, waarbij je met maximaal 5 spelers al wisselend van character je gang kunt gaan.
Ietsje meer van dit en dat…
Gameplay-technisch mogen we weer dezelfde game verwachten als de games in de reeks die we al kennen, maar voeg daar enkele lichte elementen aan toe. Zo zul je lichte puzzelelementen tegen komen, waaronder het juist configureren van fuse-boxes en het invullen van codes in machines. Ook beschik je over inventory. Het zijn allemaal erg simpele taakjes die je moet voltooien, maar ze voegen wel iets meer toe aan de toch al standaard click-events die je moet uitvoeren. Tevens kun je iets meer platformen dan voorheen. Zo kun je springen, bukken, rennen en klimmen, daar waar je dat voorheen zeer beperkt wel of juist niet kon. Het voegt net iets meer dimensie toe aan de gameplay. Heel bijzonder is het echter niet. Daarnaast zul je merken dat de characters een minder diepgaand karakter hebben. In The Quarry en Little Hope bijvoorbeeld zag je echt een character-building die aanwezig was, maar dat is hier vrij afwezig. Aan het eind weet je eigenlijk nog niet wie goedaardig en slechtaardig was. En dat terwijl de opbouw zo lang is, maar dat komt vooral door de weg naar het hotel toe die te langdradig is. Hierdoor krijg je vrijwel geen band met de karakters in de game.
Technisch kent de game daarnaast z’n slordigheden. De overgangen van scenes en gameplay is soms wat haperend en ook de framerate dropt soms tot een dieptepunt, zelfs op de PlayStation 5. Echt heel veel last had ik er overigens niet van. Verder vocht ik soms met de physics en stonden characters me soms een beetje in de weg waardoor de besturing soms niet doet wat je wenst. Ook is het spel grafisch een beetje wisselvallig. De regisseur van de film die geschoten wordt bijvoorbeeld ziet er erg overtuigend op, maar de getinte characters zien er weer een stuk minder uit en hebben een huid dat eerder lijkt op plastic dan op huid. De ‘glare’ die er van af schijnt is te overdreven. Hetzelfde geldt voor omgevingen. In het hotel oogt alles ‘n beetje hetzelfde en er vindt veel hergebruik van elementen en ruimtes plaats waar je meermaals doorheen zult lopen. Ook beplantingen in het begin van het spel zien er soms matig uit, zoals klimop-blaadjes. Daar tegenover staan dan wel weer ongekende details van de haren van de characters en de uitdrukkingen van diverse in-game personages. Sommige momenten kijk je je ogen uit, en een scene daarna denk je dat men minder goed haar best heeft gegaan. Ook het hergebruik van sommige animaties, waaronder het optillen van medespelers, zorgt ervoor dat het als film wat minder overtuigend lijkt uitgewerkt. Al met al is men dus niet heel veel vooruit gegaan ten opzichte van The Quarry bijvoorbeeld, maar ziet het er alsnog overall prima uit. Verder heeft men ditmaal wel gedacht aan de DualSense-controller. Zo is de feedback bij regen erg gevoelig en gedetailleerd.
The Devil in Me is zeker niet de beste game in de Dark Pictures-reeks, maar ook zeker niet de slechtste. Het verhaal kon me op zich wel redelijk bekoren en soms is het spel ook meer dan spannend alleen. Toch is het allemaal net niet overtuigend genoeg waardoor je niet die spanning hebt van een echt goede horrorfilm zoals The Shining. Dat komt mede doordat er weinig character-building plaatsvindt en je minder een band zult hebben met de personages. Daardoor boeit het je eigenlijk niet zoveel dat er iemand sterft of wanneer je iemand opoffert. Daarnaast zijn de karakters ook dom genoeg om überhaupt op de uitnodiging van het hotel in te gaan, terwijl je alles al van mijlen ver aan ziet komen. Qua voorspelbaarheid is dit dan ook niet de beste game, al zijn de schrikmomenten soms wat minder verwacht. Daarnaast kent de game lichte technische mankementen en tekortkomingen qua kwaliteit, waardoor het spel helaas net niet overtuigend genoeg de reeks af weet te sluiten. Al met al, als je net als ik, tot dusver altijd hebt kunnen genieten van de Dark Picture-games, dan zal dit spel ook prima in de smaak vallen. Laat het je dus niet afschrikken, en koop gewoon deze game wanneer je niet genoeg kunt krijgen van dit genre.
