Borderlands, maar dan anders…
De eerste game, het duurde even, maar het is nog altijd de beste game in de franchise wat mij betreft. Het zette het gehele RPG-shooter genre op z’n kop. Persoonlijk zie ik Borderlands vaak als de Mad Max onder de games. Het is een ruige franchise, met de meest bizarre bandits en vijanden, maar vooral met veel wapens, grootse, zanderige omgevingen en vooral veel actie. Maar Borderlands kan ook een andere kant van zichzelf laten zien. Het in 2014 uitgebrachte Tales from the Borderlands is zo’n andere kant, en doet totaal wat anders, dan hetgeen het mee begon in Borderlands, dat we tot dusver vooral kenden als een vette RPG-shooter.
Oorspronkelijk uitgebracht tussen november 2014 en oktober 2015 als een serie van vijf afleveringen, biedt Tales from the Borderlands een op keuzes gebaseerde, verhalende avonturengame die plaatsvindt tussen de gebeurtenissen van Borderlands 2 en Borderlands 3. Ervaar dit geliefde verhaal vanuit het perspectief van twee protagonisten die een onwaarschijnlijke samenwerking aangaan wanneer zij proberen een berg geld te bemachtigen waarvan ze beiden geloven dat die hun toebehoort.
Fiona is een full-time con-artist die een plan heeft ontworpen om een fortuin te verdienen door een neppe Vault Key te verkopen. Rhys – die je waarschijnlijk al kent uit Borderlands 3 als de CEO van Atlas Corporation – is een ambitieuze werknemer bij Hyperion die de recentelijk gestorven Handsome Jack verafgoodt en op zoek is naar een Vault Key. De deal die ze sluiten gaat mis op punten zoals alleen kan gebeuren in de Borderlands waarbij allerlei chaos wordt veroorzaakt. Hoe de rest van het verhaal verloopt is aan jou en is afhankelijk van de keuzes die je maakt tijdens de explosieve scènes en conversaties met bekende personages zoals Moxxi, Zer0, Marcus en Claptrap.
Tot zover het verhaal. Tales from the Borderlands is dus geen shooter zoals we dat van Borderlands kennen. Het is een totaal verhalende game waarin jij de regie hebt in het maken van keuzes. Deze keuzes kunnen het stelen van geld zijn, of juist niet, maar zijn ook zeker veel moreel en zijn voor 90% dialogen bestaande uit 4 keuzes die je moet maken. Je kunt hier en daar wel een stukje lopen en interactief met objecten omgaan, maar verder draait het heel veel om conversaties. Het ene character heeft een inventory (die overigens niet vrij toegankelijk is), de ander heeft een speciaal oog waarmee je objecten kunt scannen en analyseren, waarmee je de extra opties wel zo’n beetje hebt gehad. Verder zijn er zo nu en dan ook zeer lichte puzzels die je moet oplossen, maar moeilijk wordt het nooit, en daarmee dus ook eigenlijk niet heel uitdagend. Pas vanaf chapter 3 (er zijn er 5 voor de duidelijkheid) zul je zo nu en dan ook iets meer actie voor de kiezen krijgen. Maar het meeste bestaat uit quick time events en het bewegen van de sticks, of je moet met een soort van cursor door de omgevingen heen zweven om interactie uit te voeren op objecten. Interactie kan zijn het gebruik of het bekijken van een object. In de game kom je diverse welbekende characters tegen, waaronder Scooter, die je wel kent van de uitspraak ‘Catch a Ride!’, en Handsome Jack. De keuzes die je maakt hebben geen grootse impact, maar je ziet wel vaak in de linkerbovenhoek, of characters iets onthouden of niet nadat je keuze is gemaakt. Help je iemand, of mogen ze oppleuren van je? Geloof je ze, of twijfel je toch aan hun goedheid? En zelfs; Wie beschuldig je, en laat je executeren? Maar je kunt zelfs ook kiezen of je naar de ene plek gaat, of naar de andere, zoals bijvoorbeeld de keuze om naar Old Haven te gaan, of juist naar een andere locatie. Het uitvoeren van de quick time events, of juist het snel uitvoeren van een actie met je stick en R2-knop, is praktisch gezien vrijwel de enige actie die je hoeft uit te voeren, maar dat maakt de game niet heel saai. Het verhaal moet je wel een beetje liggen. Als je namelijk nooit eerder kennis hebt gemaakt met het Borderlands-universum, dan kan het best wel een warrig verhaal voor je zijn. Enige voorkennis is dus toch wel zeer nuttig, ook al garandeert de uitgever dat dit niet noodzakelijk is. De characters/NPC’s brengen een wat andere feeling over dan in de standaard Borderlands games, waardoor ze een totaal andere dimensie krijgen. Zo vond ik Scooter een goed voorbeeld van een karakter die in de eerste games weinig voorstelde, maar nu een best prominente rol speelt en zijn echte mentale karakter blootgeeft. De humor speelt hierbij een grote rol, al zul je nooit tranen trekkende grappen voorbij zien komen. De dialogen proberen to-the-point te zijn waardoor je geen ellenlange gesprekken krijgt, maar het verhaal moet je wel interesseren, wil de game je echt bij de strot grijpen en interessant voor je blijven.
Herkenbaar en bij de tijd
Hoewel de game in 2014 al uit kwam, is het spel nog aardig goed bij de tijd. Het spel kent op de PS5 praktisch geen laadtijden (max. 2 seconden per laadmoment), en kent natuurlijk de welbekende cel-shaded graphics. De zwarte omlijningen zijn Ink-Master-waardig en ook de animaties zien er allemaal prima uit. Oké, soms oogt het hier en daar een beetje clunky, maar dat wil niet zeggen dat het spel er slecht uitziet, integendeel. De graphics kunnen nog goed mee in deze tijd, al moet je geen graphics verwachten ala Little Hope of Until Dawn. Men probeert zoveel mogelijk gelijkenissen uit de games in het spel te trekken. De vijanden, waaronder de skags, de Rakks en de bandits zijn goed uitgebeeld en tonen veel gelijkenissen met de originele game, maar ook objecten die je kunt vergaren in je inventory laten zien of ze uniek zijn of niet, door de (epic) kleuren die ze hebben. De herkenbaarheid van deze filmische game ten opzichte van de standaard games is dan ook treffend. Ook de audio is prima en gelijkwaardig. Wat mij het meest opviel is de stem van Patrick Warburton, die we ook wel kennen als de stem van Joe uit Family Guy. Hij speelt Vasquez in deze game en vertolkt zijn rol van stupide machtsmisbruiker goed. De voice-overs zijn verder goed ingesproken van de characters en zien er aardig synchroom uit met de grafische weergave van de uitspraken ingame.
Tales from the Borderlands zal geen game zijn die je meermaals zult spelen. De keuzes die je maakt lijken soms best wel impactvol, maar zijn dat over het algemeen niet eens zo. Het spel kent slechts 2 verschillende eindes, waarmee je dus niet een geheel ander verhaal zult krijgen wanneer je wat andere keuzes maakt, maar de rode draad blijft meestal wel overeind in dit soort verhalende games. Het spel biedt met 5 chapters zo’n 10 uurtjes aan speeltijd, waarmee je dus een uitermate lange film aan het kijken bent, met hier en daar toch best wel aardige interactie. De kracht van de game zijn de NPC’s en de characters waarmee je speelt. Ze hebben echt hun eigen karakter, dat deels ook door jou bepaald wordt. Met daarbij opgepoetste graphics die er nog steeds prima uit zien, brengt men een waardige remake uit, die voor de fans van het Borderlands-universum, nog altijd een must-play is. Daarnaast verdien je ook nog eens makkelijk een platinum trophy aan het eind, iets dat voor sommigen misschien een extra motivatie zal zijn om alle 5 de aansluitende chapters uit te spelen.
Heb ik zelf ook gespeeld, echt een aanrader.