Na de successen van de Arkham-serie stort Rocksteady Studios zich op een nieuw avontuur met Suicide Squad: Kill the Justice League. Een spel omgeven door controverse sinds de aankondiging in augustus 2020. Dit spel belooft namelijk behoorlijk anders te worden dan de traditionele singleplayer ervaringen waarvoor de ontwikkelaar bekend staat. Suicide Squad werd aangekondigd als een “game as a service”, een looter-shooter, wat behoorlijk gemengd werd ontvangen. Velen vreesden dat het zou neerkomen op niets meer dan een oppervlakkige poging om spelers te blijven trekken met eindeloze updates. Onze tijd in Metropolis heeft echter ook een andere zijde laten zien van de nieuwste game van Rocksteady. Maar die zijde lijkt helaas niet goed genoeg om het spel te redden.
Een gestoorde groep
Suicide Squad: Kill the Justice League plaatst spelers in de schoenen van beruchte badguys, gechanteerd door Amanda Waller om de wereld te redden van Brainiac en een gehersenspoelde Justice League. Met personages als Harley Quinn, Captain Boomerang, King Shark, en Deadshot, biedt het spel een leuke twist op het superheldengenre: de schurken worden helden. Het leuke is ook dat je op elk moment kan wisselen van personage. Dit zal bij sommige missies ook voordelen hebben om met een bepaalde ‘held’ te spelen. Elk personage is uitgerust met unieke gadgets en vaardigheden. Deadshot’s heeft toegang tot een jetpack, Harley Quinn’s heeft een grappling hook, Captain Boomerang zijn boemerang en King Shark springt mijn zijn gigantisch kracht gewoon kilometers ver. Op het gebied van door de stad bewegen verschillen ze allemaal genoeg van elkaar. Helaas geldt dat minder voor de vaardigheden. Elk personage heeft toegang tot drie verschillende talent trees met elk hun eigen manier van spelen. Zo kan Deadshot steeds beter worden met zijn sniper rifle, met zijn assault rifle of wordt hij juist beter in het gebruik van zijn jetpack.
Voor de rest van het team geldt dat eigenlijk hetzelfde, ondanks dat ze allemaal wel gebruik maken van verschillende wapens. De vaardigheden komen bijna allemaal met elkaar overeen. Het enige verschil is dat bij de een die vaardigheid net een ander effect heeft, maar komt wel op hetzelfde neer. De rest van de vaardigheden zijn verder voornamelijk het iets beter maken van je damage of het verbeteren van het terugkrijgen van je armor. Het is jammer dat Rocksteady hier niet wat creatiever te werk ging, want het zorgt ervoor dat de meeste personages hetzelfde aanvoelen in combat.
De creativiteit mist ook behoorlijk in de gear die je krijgt tijdens het spelen. De bedoeling van Suicide Squad is om je a la Diablo constant te laten grinden voor betere loot. Probleem is alleen dat alle soorten wapens er bijna identiek uitziet. Je hebt bijvoorbeeld meerdere soorten assault rifles, vol automatische of in burst. Maar op een ander kleurtje na zien deze er eigenlijk allemaal hetzelfde uit. Is het niet de bedoeling dat je juist voor toffe gear gaat grinden? Dat maakt de belabberde selectie van wapens al snel een stuk minder leuk.
Herhaling, herhaling en herhaling
Zoals gezegd is Suicide Squad een ‘game as a service’ en dat is duidelijk te merken. Het spel staat bol van missies en doelen die er alleen maar voor willen zorgen dat je dagelijks je opdrachten voltooid voor resources. Op het begin lijkt er redelijk wat variatie te zijn tussen de missies, maar na een uurtje of twee kom je steeds dezelfde soort missies tegen. Denk hierbij aan computer lang genoeg beschermen totdat een hacker klaar is, of alle vijanden doodmaken met alleen granaten. Ook de zijmissies verspreid door de stad getuigen van weinig variatie. De gameplay, hoewel op momenten spectaculair door de snelle en verrassend leuke combat, is helaas niet zó goed dat het dit erg lang kan camoufleren. Toch zijn er momenten waar de game een glimp laat zien dat er echt wel potentie zit in Suicide Squad.
Lineaire singleplayer spellen maken is de ware kracht van Rocksteady en dat komt regelmatig naar boven in het verhaal. De schrijfkunst is scherp, en vol humor waardoor er regelmatig een glimlach op je gezicht wordt getoverd. Vooral King Shark steelt de show. Toegegeven, niet alle grappen komen even lekker over. Vooral Captain Boomerang is enorm irritant op momenten. Rocksteady lijkt geprobeerd te hebben om een personage zó flauw te maken dat het vanzelf grappig wordt. Dit is helaas nooit het geval. De interacties tussen de rest van de personages zijn overigens verder wel een hoogtepunt. De momenten waarop Suicide Squad wel leuk is, is dus vooral tijdens de cutscenes en met de combat. Hoewel de gewone missies op ten duur vervelend beginnen te worden zijn de bossfights dan wel weer spectaculair. Het gevecht tegen Flash is één van de beste momenten van het verhaal. De enorme gemiste kans blijft dus de hele tijd lang in je hoofd hangen: waarom hebben ze in godsnaam gekozen voor ‘game as a service’? Juist waar het spel in uitblinkt zijn de dialogen en de personages, zorgt het hele multiplayer gebeuren ervoor dat het spel juist minder goed wordt. Het is overduidelijk dat een singleplayer game stukken beter was geworden. En dat is doodzonde.
Grafisch gezien zit Suicide Squad wel erg goed in elkaar. Op de Playstation 5 ziet het er allemaal piekfijn uit, en bovendien loopt het op een steady 60fps zonder enig probleem. De uitrusting van de groep ziet er gedetailleerd uit en Metropolis maakt regelmatig indruk met zijn lichteffecten. Het is ook duidelijk dat er moeite en geld is gestoken in gezichtanimaties en voice-acting want alles komt overtuigend over.
Na het verslaan van Brainiac en het afronden van het hoofdverhaal, maakt “Suicide Squad: Kill the Justice League” zich op voor de endgame, die bestaat uit seizoensgebonden updates met nieuwe content. Dit deel van het spel maakt slim gebruik van het multiversum-idee, iets wat we vaak zien in superheldenverhalen. Hier betekent het dat er verschillende versies van Brainiac zijn in meerdere werelden, en in elk daarvan ben jij de enige die ze kan stoppen. Zodra je de eerste Brainiac hebt verslagen, moet je wachten tot het eerste seizoen begint. Dit deel lijkt veel op wat je al hebt ervaren in het spel, wat betekent dat je soortgelijke missies en uitdagingen kunt verwachten. Het is te hopen dat Rocksteady gaat luisteren naar de feedback en wat creatiever gaat worden in het design van de missies. Op het moment zijn deze namelijk lang niet goed genoeg om genoeg mensen aan het spelen te houden, en dat is toch wel het idee van hun hele ontwerp.
Gemengde gevoelens
Suicide Squad: Kill the Justice League is een titel die gemengde gevoelens oproept. Op momenten blinkt het spel uit door de actie en humor, maar het worstelt ook met de uitdagingen van zijn ‘game as a service’ -model. Het constante herhalen van dezelfde missies en de push naar dagelijkse opdrachten kunnen op een gegeven moment flink gaan frustreren. De grootste frustratie is echter de verspilde potentie. Het is overduidelijk dat een lineair singleplayer spel veel geschikter is voor Suicide Squad. Rocksteady’s poging om spelers te laten grinden voor betere wapens en uitrusting is gewoon niet leuk genoeg. Natuurlijk wilden ze met dit model flink geld verdienen, zoals Activision dat bijvoorbeeld met Warzone doet, maar dan had de content een stuk beter moeten zijn. Het is dan ook ironisch om te constateren dat ze waarschijnlijk veel meer geld hadden binnen gehaald met een uitstekende singleplayer game dan de matige ‘game as a service’ van nu. Suicide Squad is lang niet zo slecht als vooraf werd gedacht, maar ook verre van het niveau waar we op hadden gehoopt.
Had liever een offline game gezien. De setting ziet er cool uit.
Vind het jammer dat ze de wat toffere karakters voor dlc bewaart hebben.Daarnaast heeft het verhaal geen conclusie.De Batman Arkham spellen waren veel beter en gaven meer voor minder.