In de tijd dat je een game nog in een winkel kocht, moest je het doen met een korte samenvatting en een paar screenshots achter op het doosje. Soms nam je, zonder dat je het wist, een verborgen pareltje mee naar huis, maar vaker nog waren het goedbedoelde missers die al snel in de vergetelheid raakten. De afgelopen jaren leek het erop dat dit soort middelgrote releases compleet waren verdwenen, overschaduwd door grote AAA-games en kleinschalige indie-titels. Steel Seed voelt aan als een terugkeer naar die traditie. De eerste screenshots ogen indrukwekkend: een gedetailleerde sci-fiwereld en de belofte van stealth-, actie- en platformgameplay. Maar zoals altijd met dit soort games weet je pas echt hoe goed (of slecht) het is zodra je zelf achter de knoppen zit.
Ongeïnspireerde wereld en heldin
Steel Seed speelt zich af in een dystopische toekomst waar een catastrofale gebeurtenis de aarde heeft verwoest. Robots regeren wat er van de wereld over is en de jonge Zoë, de laatste levende mens, wordt wakker in deze kille sci-fiwereld. Half robot, half mens, heeft ze gelukkig de vaardigheden om de wereld te redden. Ze staat er niet helemaal alleen voor. Ze wordt bijgestaan door KOBY, een schattige drone, terwijl ze op zoek gaat naar antwoorden over wat er gebeurd is met de rest van de mensheid.
Hoewel de setting veelbelovend is, slaagt de game er niet in om een meeslepende sfeer neer te zetten. Zoë is een heldin die we in veel games al eens eerder hebben gezien. Het helpt ook niet dat haar mond verborgen zit achter een mondkapje, waardoor alle cutscenes erg emotieloos overkomen. Haar dialogen met KOBY voelen vaak geforceerd aan en missen de diepgang die nodig is om de speler echt mee te slepen. De overgangen zijn bovendien erg ruw, waardoor je vaak het gevoel hebt dat je van het ene deel naar het andere wordt gegooid. De game probeert de illusie te wekken dat er veel geschiedenis is, maar uiteindelijk voelt het verhaal oppervlakkig en extreem voorspelbaar aan.
Toffe stealth, maar eentonig
Gelukkig weet Steel Seed zijn belangrijkste gameplayelement, stealth, degelijk neer te zetten. Je kunt met gemak rondsluipen en vijanden uitschakelen. Je kunt je verstoppen in hightech bosjes, vijandelijke patrouilles vermijden en tegenstanders uitschakelen met diverse goed geplande acties. Het spel biedt voldoende hulpmiddelen, zoals lokaas om vijanden weg te lokken, en met wat geduld kun je in een level alle vijanden sluipend uitschakelen. Dat is ook echt nodig, want als je eenmaal wordt gespot, kunnen op de standaard moeilijkheidsgraad een handvol hits al game over betekenen.
Opmerkelijk en enigszins verwarrend zijn de roestige gevechten. Zoë kan combo’s uitvoeren, ontwijken en zware aanvallen doen, maar ondanks de redelijke besturing voelt de combat als een bijzaak aan. In een game die zo sterk inzet op stealth (en platforming), zijn gevechten niet nodig. De indruk die gewekt wordt met het vechtsysteem is dat je de game ook zonder stealth kunt uitspelen, maar dat is zeker niet het geval. De gevechten zijn traag, vallen snel in herhaling en vijanden zijn moeilijk te lezen. De confrontaties zijn hierdoor al snel frustrerend, waardoor je sneller weer voor stealth kiest in plaats van het gevecht aan te gaan. De paar momenten waarin je moet vechten behoren tot de minst plezierige delen van de gehele game.
Top leveldesign
De game draait grotendeels soepel en zonder problemen. De enige momenten waar de performance hapert, zijn bij grote wisselingen en veel explosies. Visueel weet Steel Seed de Unreal Engine dus mooi zijn werk te laten doen. Gigantische robots, veel bewegende objecten en complexe omgevingen geven de wereld een gevoel van hoge afwerking. De standaard metalen gangen en roestige schroothopen bieden weinig memorabele momenten. Het visuele design laat echter niets nieuws zien. Het leveldesign is gelukkig dik in orde en Zoë’s bewegingen zijn vlot en werken zonder problemen. Je kunt ook terugkeren via teleportpunten om gemiste extra’s alsnog op te sporen.
De camera, die bij 3D-platformers vaak voor problemen zorgt, werkt hier wonderbaarlijk goed. De platformsegmenten zullen veel spelers weinig uitdaging bieden en het is dan ook jammer dat de herhaling al snel intreedt. Na een paar uur beginnen de beperkte animaties en bouwstenen op te vallen. De beperkte variatie in vijandtypes en extra’s zoals het hoverboard of het besturen van KOBY weten dit gevoel niet weg te nemen. De vaardigheden, die je kunt vrijspelen met de punten die je verzamelt, verschillen wonderbaarlijk flink van elkaar. In plaats van simpelweg meer schade toe te delen of meer leven te krijgen, krijg je hier echt speciale technieken of opties die je kunt inzetten in de gevechten. Het is helaas wel een gemiste kans dat veel van deze vaardigheden optioneel zijn en dat er niet van je wordt verwacht ze actief te gebruiken in de levels.
Visuele pracht in een middelmatig geheel
Steel Seed is een game vol gemiste kansen. De solide stealth-elementen en de af en toe indrukwekkende visuele momenten laten zien dat er potentieel aanwezig was, maar dat wordt overschaduwd door een zwak verhaal, vlakke personages en herhalende gameplay. Het vaardighedensysteem biedt kortstondig vermaak, maar kan niet verhullen dat Steel Seed uiteindelijk blijft hangen in de middelmaat. Voor fans die snakken naar een nieuw stealth-avontuur is Steel Seed wellicht de moeite waard om eens op te pikken, mits ze hun verwachtingen temperen. Maar voor velen zal deze game op een stapel verdwijnen om nooit meer aangeraakt te worden.
