Met grote macht komt grote verantwoordelijk. Deze wijze woorden worden maar al te vaak genegeerd. Gepaard met macht komt namelijk vaak ook de honger naar meer. Het is net een drugsverslaving. Het maakt niet uit hoe je eraan zult komen, maar meer zal je krijgen. Onze geschiedenis zit vol met voorbeelden van deze corruptie. Meestal worden ze door grote helden afgeholpen van hun ziekte, maar ook zij zijn niet onvatbaar voor de effecten ervan. Zo is King Arthur met zijn ridders van de ronde tafel onsterfelijk geworden en gebruikt hij nu zijn zwaard Excalibur om kwade volgelingen op te roepen en de burgers van Camelot het leven zuur te maken. Gelukkig voor hen is er altijd nog Merlina, dochter van de grote Merlijn de tovenaar. In Sonic and the Black Knight besluit zij namelijk om de vreetpartij van onze favoriete blauwe egel, Sonic the Hedgehog te verstoren door hem naar Camelot te transporteren en hem te vragen Arthur te verslaan. Dit is het beginpunt van het duistere verhaal dat zich afspeelt in dit nieuwe Wii-spel.
Het is ook dit moment dat je flink overdonderd zult zijn van de prachtige beelden die over je scherm voorbij zullen vliegen. Het moet dan ook gezegd worden, Sonic and the Black Knight ziet er fantastisch uit. Er valt goed te zien dat er veel moeite is gedaan om dit goed voor elkaar te krijgen. Zelfs in-game weet SEGA behoorlijk scherpe beelden te creëren. Het spel schept hiermee dan ook grote verwachtingen.
Sir Sonic, Knight of the Wind
Een spel wordt echter niet goed met alleen maar mooie graphics. Daarom zien ook de menu’s er goed verzorgt uit. Alles is mooi in een middeleeuws stijltje vormgegeven met ouderwetse rollen waarop alles is geschreven. In Sonic and the Black Knight kun je kiezen uit een Adventure mode en nog enkele multiplayer functies waar ik later op terug kom. Tijdens dit avontuur krijgt Sonic de beschikking over het legendarische pratende zwaard Caliburn. Samen met Caliburn zal Sonic moeten trainen om een echte ridder te worden, iets waar de egel natuurlijk totaal geen geduld voor heeft. Doormiddel van het behalen van missies zal hij zijn vaardigheden aansterken en afhankelijk van je prestaties zul je volgelingen verzamelen. Zodra je een bepaald aantal hiervan hebt weten te bemachtigen, zal Sonic een hogere ridder’s-titel krijgen en hiermee meerdere aanvallen krijgen. Na een tijdje wordt het ook mogelijk om tussen drie verschillende vechtstijlen te kiezen. Knight Style is de standaard en meest evenwichtige stijl, de Paladin Style is voor sterke aanvallen en Cavalier Style is om vooral snel door het level heen te komen. Ook dit lijkt dus prima in orde.
Helaas zul je over het algemeen vooral gebruik gaan maken van de standaard Knight Style. Er is namelijk weinig verschil tussen de te spelen missies. Je hebt altijd één pad om te volgen naar de eindbestemming en onderweg kom je vele duistere volgelingen van Arthur tegen, die je moet verslaan. Het gaat er altijd om dat je zo snel mogelijk bij het einde aankomt, maar meestal heb je ook nog een doel wat je moet voltooien voordat je de finish hebt bereikt. Dit verschilt tussen het verslaan van een bepaald aantal vijanden, een bepaald aantal ringen schenken aan de dorpelingen en soms een vaag beschreven speciale opdracht. Het laatste type weet in het begin nogal wat frustraties op te wekken, doordat het niet precies duidelijk is wat de bedoeling is.
Na het verhaal was de creativiteit al opgebruikt
Sonic and the Black Knight kampt echter met nog veel grotere problemen. Het spel bevat namelijk de meest inspiratieloze besturing die ik tot nu toe in een Wii-game ben tegengekomen. Je hoeft op de Nunchuk-controller alleen maar het pookje vooruit te duwen en je rent het hele level de goede kant op. Afwijken van het pad is ook niet mogelijk, maar je mag nog wel een beetje naar links of rechts sturen om zogenaamd te kunnen “ontwijken”. De mate waarin je naar de zijkant kunt lopen is echter zo klein dat je, hoe dan ook stil komt te staan tegenover de wachtende groep vijanden. Je wordt hierdoor dan ook zoveel mogelijk gedwongen om of over ze heen te springen, of om ze in mootjes te hakken. Plezierig is het vechten jammer genoeg ook niet, want het enige dat je hoeft te doen is zwaaien met je Wii-mote. Het maakt niet uit op welke manier je zwaait, want Sonic voert altijd dezelfde manoeuvres uit. Je staat dus voortdurend als een gek te zwiepen. De baasgevechten stellen hierdoor ook weinig voor.
Je blokkeert hun eerste twee of drie aanvallen en wacht tot ze blijven stilstaan. Daarna is het hakken geblazen en ben je vaak binnen een halve minuut met ze klaar. Zelfs tegen de allergrootste vijanden volstaat een vergelijkbare strategie. Het komt elke keer neer op het ontwijken van zijn aanvallen en vervolgens naderen voor de genadeklap, die je in een soort quick-time event mag toedienen. Hierbij moet je wachten tot het zwaard van je tegenstander begint te gloeien, waarna jij zo snel mogelijk moet zien te slaan. Dit zorgt dan nog wel voor enkele lastige gedeeltes, waarvan je ook best wel voldoening krijgt als het eenmaal is gelukt. Toch wordt er veel te weinig gedaan met de mogelijkheden van de Wii. Daarnaast is de snelheid, die we van de Sonic spellen gewend zijn zo goed als weg. Dit wordt veroorzaakt doordat je voortdurend in een gevechtshouding rondloopt en pas na een slag met je zwaard of een sprong begin je wat snelheid op te bouwen. Net wanneer je het oude Sonic gevoel weer begint te vinden, wordt je tegengehouden door de tegenstanders en kom je weer stil te staan.
Het verhaal blijft daarentegen wel redelijk boeien. Jammer is het dan ook dat je hier behoorlijk snel doorheen bent. Er wordt geprobeerd om de duur een beetje te rekken door het uiteindelijk mogelijk te maken om te kunnen spelen met andere bekende personages uit de Sonic wereld, zoals Shadow, die de middeleeuwen doorgaat als Lancelot. Het is een welkome afwisseling en ze hebben allemaal een afwijkende speelstijl. Sonic blijft echter het meest uitgebalanceerde personage en speelt dan ook het lekkerst. Wanneer je dan echt genoeg hebt van de avonturen zijn er nog twee opties waarmee je ook je vrienden mee terug de middeleeuwen in kunt sleuren.
Laat de gevechten…..eindigen
Dit gebeurt in de Battle Mode, een gladiatorenstrijd waarin je het tegen elkaar op moet nemen. Er zijn behoorlijk veel verschillende soorten gevechten waaruit je kunt kiezen. Het is bijvoorbeeld mogelijk om een Survival Battle te doen, waarbij de langst levende speler wint. Daarnaast heb je de keuze uit normale gevechten waarbij de speler die het vaakst verslagen wordt verliest, zijn er Ring Battles waarin zoveel mogelijk ringen verzameld moeten worden en verder zijn hier nog enkele varianten op te spelen. Voor enkele potjes is dit best vermakelijk, maar het gaat wel snel vervelen. Het was misschien ook nog leuk geweest om dit af en toe online te kunnen spelen, maar deze mogelijkheid is niet aanwezig. Wel bevat Sonic and the Black Knight een ranking systeem, dat via de Nintendo Wi-fi Connection wordt bijgehouden. Hierin worden de snelste tijden uit de missies opgeslagen en kun je dus mooi zien waar je nog beter kunt worden. Verder valt er weinig meer te beleven in het spel. Je kunt nog voorwerpen, die je in het avontuur hebt vrijgespeeld uitwisselen met vrienden en er is nog een uitgebreide Gallery aanwezig. Leuk voor fans, maar voor de andere spelers zal het weinig toevoegen.
Sonic and the Black Knight valt dan ook behoorlijk tegen. Het spel begint veelbelovend met erg mooie filmpjes en in-game graphics, maar de besturing steekt zo slecht in elkaar dat het optimisme snel overgaat in frustratie. Het zwiepen met de Wii-mote is niet bepaald intuïtief te noemen. Al de moeite die in de graphics is gestoken, was op dit gebied meer nodig geweest. Het verhaal is desondanks nog wel best leuk en voor fans is het maf om de bekende personages terug te zien als middeleeuwse ridders. De Battle Mode is ook nog wel een aardige toevoeging, maar net als de rest van het spel gaat het al snel vervelen. Voor liefhebbers is er in ieder geval nog genoeg bonus-materiaal om te verzamelen, maar verwacht niet een ouderwets snelle Sonic game te gaan spelen, want dan zal Sonic and the Black Knight vies tegen vallen. Al met al is het een vermakelijk spel met heel wat mankementen.
