Postal 4: No Regerts

Veel gezeik

Het is ongehoord dat de Postal-reeks nog altijd bestaat; De franchise kende een slechte reeks voorgangers, een nog slechtere verfilming maar toch is er nog altijd een aardig grote fanbase aanwezig. Hoe dan? De kwaliteit van de games van Running with Scissors is namelijk niet om over naar huis te schrijven. Veel anders dan de Postal-reeks brengt de ontwikkelaar en tevens uitgever dan ook niet uit. We speelden eerder al deeltje 4 op de PC. Dit was geen beste ervaring. We gaven het spel nogmaals een herkansing, ditmaal op de PlayStation 5.

De stad genaamd ‘Paradise’ heeft veel verwoesting gekend in de afgelopen jaar. Eén van de weinigen die dit alles ongeschonden heeft overleefd is de Postal Dude en zijn metgezel Champ. Zij reizen door de woestijnen van Arizona op zoek naar een nieuw huis. Echter moet er eerst wat geld verdiend worden en moeten er wat jobs gezocht worden om zich op te krabbelen. Met het nodige hufterige gedrag probeer je op zoek te gaan naar jezelf en er nog wat van te maken. En hufterig ben je zeker, want je kunt mensen onder zeiken, je kunt katten een trap geven en je kunt zelfs illegalen op de katapult zetten om ze vervolgens over de landgrensmuur heen te schieten. Bizarre en grove gameplay is dan ook wat het spel ‘uniek’ moet maken en dat kon op zich best wel een leuk concept zijn, ware het niet dat de humor zo slecht is, dat het gewoon pijnlijk is om te zien. Allereerst moet je wat ‘jobs’ uitvoeren in de riolen, moet je brandweertje spelen en kun je rond rijden in invalidewagentjes door de wereld van Postal. Deze wereld wordt alsmaar uitgebreid naar mate de dagen verstrijken. Je beleeft een week in de wereld van Dude, en die is vrij pijnlijk kan ik je zeggen. De game mechanics bevatten namelijk zoveel issues, dat het erg lastig is om jezelf gefocust te houden op de mogelijkheden. De mogelijkheden zijn namelijk nog niet eens zozeer beperkt. Je kunt best wel een grote wereld verkennen, je kunt veel locaties binnentreden en je kunt van alles opblazen om enige chaos te creëren. Met wat gevloek als ‘tits’ hier en daar leer je allereerst de lastige controls leren.

Ik had even nodig om deze door te krijgen want het is even wennen; Je kunt simpelweg lopen, springen, bukken met de gebruikelijke knoppen, maar het gebruik van de inventory gaat nogal omslachtig. Je kunt met de D-pad scrollen door je items, en met het pijltje omlaag kun je inventory neerzetten en met omhoog gebruiken. Het lijkt niet zo omslachtig, maar ik vond het nogal even wennen, vooral in combinatie met de R-knoppen waarmee je ook kunt scrollen door items en wapens. Wapens zijn daarnaast ook nog eens gecategoriseerd in ‘soorten’, zoals assault rifles, melee-wapens en pistolen. Het selecteren ervan is vaak een aardige kriem en erg gebruiksonvriendelijk. Gelukkig pauzeert de game ‘soort van’ waardoor je wel alle tijd krijgt om je selectie toe te passen. Het spel kent verder zo goed als geen RPG-elementen zoals skill trees of upgrades die je kunt toepassen. Het spel probeert zoveel mogelijk ‘uniek’ te zijn door schijtlollige items toe te voegen, zoals katten- en hondenlokkers waarmee je dieren kunt lokken, het gebruik van bizarre wapens waaronder tasers en flamethrowers in de vorm van een supersoaker. Die schijtlolligheid heeft op zich best wel potentie, mits je het goed uitvoert.

Technisch om van te kotsen

Technisch is de game namelijk één groot drama. De physics zijn echt erbarmelijk slecht. Zo vliegen personen waar je tegenaan rijdt meters vooruit alsof het crash test dummies zijn en lopen ze daarnaast als zombies in de dorpjes rond. Ook ziet het spel er grafisch gewoon totaal niet uit. Ratten in de riolen bijvoorbeeld bestaan uit 3 kleuren en 5 wazige pixels, gesteente in de omgeving is superwazig en de user interface is een draak qua overzichtelijkheid. Het kloppende hart rechtsboven in de hoek heeft nog wel enige charme net als enkele andere minieme elementen waaronder de artwork-animaties die soms voorbij komen, maar verder oogt het allemaal als een game uit het jaar 2000. Daarnaast moet je constant tientallen seconden laden wanneer je naar een ander gebied reist, iets wat in de betrekkelijk overzichtelijke spelwereld toch echt niet meer kan tegenwoordig. Wel leuk is dat men lichte DualSense-features heeft toegevoegd. Zo kleurt de lightbar van de controller geel als je health rond de 50% is en bij het schieten wordt de adaptive trigger gebruikt om terugslag na te bootsen. Overtuigend is het overigens allemaal niet, maar het is in ieder geval gebruikt, daar waar het bij veel games achterwege gelaten wordt. Qua gameplay is het spel ook vrij slecht. Het schieten werkt vrij stroef en de interactie met objecten komt soms erg precies. Ja, het spel is speelbaar, maar daar houdt het ook wel aardig mee op. De Go Postal-momenten waarin je in een soort van rage-mode mensen dood moet maken (bijvoorbeeld door ‘pang-pang’ met je vingers te doen) zijn op zich wel grappig net als het uitdelen van boetes aan auto’s die illegaal geparkeerd staan, maar echt uitdagend wordt het helaas nooit. Het doel van het spel is ‘n beetje onduidelijk waardoor je eigenlijk weinig motivatie krijgt in de missies om ze uit te spelen.

Het viel me niet tegen hoe aardig Postal 4 uiteindelijk nog speelbaar is op de console, want ik had nog veel erger verwacht gezien de eerdere reviews van de PC-versie. Toch kun je wel stellen dat de gameplay gewoon weinig aan is, de schijtlollig humor is eigenlijk te slecht dat het niet grappig is, en grafisch stelt het spel zo erg teleur dat je de indruk krijgt dat je GTA 3 (met alle respect) aan het spelen bent. Schaduwen ogen lelijk, characters zien er hol en doods uit, interfaces zijn super chaotisch. Omgevingen lijken allemaal een beetje op elkaar en er heerst gewoon totaal geen sfeer omdat mensen als dode zielen rondlopen en over zich heen laten pissen alsof het doodnormaal is. Politieagenten zijn daarnaast ook niet heel lastig te verslaan en negeren je alweer na ‘n paar seconden verstoppetje spelen. Het spel is technisch zeer ouderwets en werkt hier en daar ook slecht, vooral met alle framedrops en laadtijden die voorbij komen. In de missies zie je hier en daar nog wel enige variatie voorbij komen, maar omdat het allemaal zo saai vormgegeven is, zul je de side-missies veelal aan je voorbij laten gaan. Mits goed uitgevoerd, kan dit concept best nog wel enige vorm van humor hebben, maar in deze uitvoering, zou ik zeggen dat je zelfs als grote fan van deze reeks dit maar al te snel aan je voorbij moet laten gaan. Ik ben iets milder dan mijn collega over de PC-versie was, want meningen zijn verschillend, maar heel veel beter is het vanuit mijn oogpunt helaas niet geworden. Jawel, ik kon me er zo nu en dan wel even mee vermaken en het spel is inmiddels aardig speelbaar, maar helaas is dat niet genoeg om er een goede score uit te slepen. Hoewel ik een 5 te hoog vind en een 3 weer net te ‘hard’, kom ik niet hoger uit dan een 4 uit 10. Ik zou zeggen; Overheen pissen en gelijk doorspoelen die handel, tenzij je echt een gigantisch grote fan van de reeks bent!