Ik ben altijd al een liefhebber geweest van games met een uniek uiterlijk. Een game die anders is dan de rest heeft bij mij al een streepje voor en ik heb dan ook ontiegelijk genoten van titels als The World Ends With You en Zeno Clash. Toen ik voor het eerst beelden zag van Muramasa was ik dan ook op slag verliefd.
Gigantische kunstgalerij
Als je niet snapt wat ik bedoel, dan kan ik ook ten zeerste aanraden om een paar screens van deze game te bekijken. Iedere omgeving is prachtig vormgegeven en doordat het een 2D sidescrolling game is, zijn het net bewegende schilderijen. De game lijkt zichzelf hier dan ook erg bewust van te zijn en je zult regelmatig door een gebied heenlopen waar je alleen mooie plaatjes mag kijken (en een beetje “soul” verzamelen, maar daarover later meer). Dit klinkt misschien als een minpunt, maar eigenlijk heb ik me hier nooit aan geërgerd. De omgevingen zijn nu eenmaal zo mooi, met die graanvelden die dansen in de wind en die grotten die lichtjes glimmen van de waterdruppels. Het is werkelijk een genot om naar te kijken.
Maar hoe mooi die plaatjes ook zijn, voor plaatjes alleen koop je geen game. Daarvoor ga je naar het museum of tik je een middagje woordjes in in Google Images. Gelukkig heeft Muramasa: The Demon Blade ook wat meer om het lijf dan alleen dat. De game is een 2D sidescrolling beat-em-up met een paar kleine RPG invloeden die zich afspeelt in het middeleeuwse Japan. Als je een vergelijking wilt maken, dan is die van God of War of Devil May Cry in 2D er eentje die redelijk dicht in de buurt komt, maar dan heb ik het ook alleen over gameplay.
Combo’s chainen
Het vechten in de game is erg simpel gehouden en is te doen met slechts drie knoppen: de analoge stick van de Nunchuck, de A en de B knop. Met de A knop deel je stoten uit en door diezelfde knop kort ingedrukt te houden kun je aanvallen blokkeren of zelfs reflecteren. In combinatie met de analoge stick kun je vervolgens verschillende aanvallen uitvoeren. Deze zijn erg makkelijk aan elkaar te chainen doordat je ze uitvoert in de richtingen waarin je loopt. Combo’s van 300 hits zijn dan ook meer de regel dan uitzondering en dat voelt heerlijk. Met de B knop kun je als laatste ook nog speciale aanvallen uitvoeren, die voor het nodige vuurwerk kunnen zorgen. Deze speciale aanvallen zijn gekoppeld aan het zwaard waar je op dat moment mee vecht en verschillen dan ook voor ieder zwaard.
Jammer genoeg kun je niet eindeloos door zwabberen met je zwaarden en speciale aanvallen uit de hoge hoed blijven toveren. Zwaarden hebben namelijk een ziel, en wanneer je een speciale aanval gebruikt of een aanval blokkeert raakt je zwaard steeds een beetje ziel kwijt. Om dit gebrek te compenseren vecht je dus met drie zwaarden, waartussen je steeds zult wisselen. Wanneer je zwaard namelijk zonder ziel zit, of gebroken is, dien je hem een tijdje in zijn schede te laten zitten en hij zal langzaamaan weer herstellen. Als je dit proces wilt versnellen kun je ook de balletjes soul oppakken die her en der voor het oprapen liggen.
Zwaarden verzamelen
Hier kickt dan ook het RPG systeem in, want naast het langzaamaan levelen door vijanden te vermoorden, zul je ook soul en moed (het laatste komt door het eten van voedsel) moeten verzamelen om zo betere zwaarden te kunnen smeden. Het aantal zwaarden dat tot je beschikking staat is gigantisch en je zult ze nooit allemaal op een playtrough kunnen bemachtigen. Dit systeem is een van de redenen om de game meerdere malen te spelen en andere zwaarden te krijgen. Bovendien gaan verschillende takken van deze skilltree pas open nadat je de game voor een bepaalde route hebt uitgespeeld.
Ditzelfde geldt voor veel dingen in de game: ze zijn veelal exclusief voor de verhaallijn die je volgt. Muramasa: The Demon Blade kent namelijk twee verschillende storylines: die van Kisuke, een jonge ninja die zijn geheugen kwijt is en die van Momohime, een prinses die van huis is weggelopen en vervolgens uit haar lichaam is verdreven door de ziel van de kwaadaardige Jinkuro. Beide verhaallijnen zijn compleet anders, met een uniek verhaal en unieke bossfights. Er zijn echter wel enkele momenten wanneer deze verhaallijnen elkaar kruisen en je zult het verhaal dan ook pas goed begrijpen wanneer je ze allebei hebt doorgespeelt. Het beste echter is dat je ze beiden op een savefile speelt, en dus tussen de missies door van verhaal kan wisselen. Overigens kan je ook tijdens het spelen van moeilijkheidsgraad wisselen, zodat wanneer het even niet wilt lukken, je hem even op easy kan zetten en voorbij die moeilijke boss kunt komen.
Brute Bossfights
Die bossfights zijn overigens wel een vak apart. Iedere boss is, net als de omgevingen, op een prachtige manier vormgegeven. Deze giganten beginnen als reuzen en lijken alleen maar groter te worden. De epische omvang van deze gevechten dringt pas echt tot je door wanneer je met je zwaard in iemand zijn voeten staat te prikken. De variatie in deze gevechten is dan ook erg groot en ieder gevecht vereist een aparte tactiek. Daarnaast zijn de gevechten ook erg onvoorspelbaar door het grote arsenaal aan aanvallen die je naar je toegeworpen krijgt en de grote levensbalken van de bosses. Deze levensbalken zijn namelijk ingedeeld in een grote, gele balk die je langzaamaan leeghakt en een kleine rode balk, die steeds een klein beetje zakt wanneer de gele balk helemaal leeg is. Nadat zo’n gele balk leeg is, zal de boss op een andere manier gaan aanvallen, dus wanneer je eindelijk denkt je vijand door te hebben, kan hij plots van strategie veranderen.
Wat ook een dikke pluim verdient is de muziek en de voice acting. De muziek weet altijd precies de goede vibe neer te zetten, zij het voor een bossfight of tijdens een rustige wandeling door het bos. Daarnaast is de voice acting ook erg goed, met de originele Japanse stemmen, wat de sfeer zeer ten goede komt. Natuurlijk is dit allemaal netjes ondertiteld (zelfs in het Nederlands) dus hoef je niet bang te zijn iets te missen.
Kleine gebreken
Jammer genoeg is niet alles perfect aan deze titel. Hoe mooi alles ook is en hoe briljant de game bij vlagen ook is, is er toch een schaduwzijde. Zo valt de combat met gewone vijanden nogal snel in herhaling, en hoewel het erg leuk is om een groepje ninja’s hoog te houden met je zwaard, blijft dit niet altijd leuk. Daarnaast is het level design zelf (hierbij doel ik dan ook op de opbouw ervan en niet de looks) nogal karig, veelal bestaande uit vierkante hokjes waarbij je van de ene, naar de andere kant moet springen. Het voelt een beetje als rijden in een Aston Martin met de motor van een Fiat Panda. Het is dan ook zonde dat de makers er niet wat meer platform elementen aan toe hebben gevoegd, aangezien het snelle en soepele springen hier prima voor geschikt is. Die omgevingen worden overigens ook veel gerecycled. Zo dien je bijvoorbeeld, nadat je een eindbaas verslagen hebt, helemaal terug te lopen naar het begin om naar het volgende gebied te kunnen. Dit is echter lang niet altijd een schande, aangezien je hierbij rustig de omgeving in je op kunt nemen, iets waar je niet zo snel aan toe komt als je non stop ninja’s over de kling aan het jagen bent.
Muramasa: The Demon Blade is een van de mooiste Wii games ooit gemaakt, verrek, een van de mooiste games ooit gemaakt! De prachtige sprites zijn van ongekend niveau en je kunt er uren naar staren zonder dat ze gaan vervelen. Jammer genoeg wordt de combat, hoe soepel deze ook is, na een tijdje toch redelijk eentonig. Gelukkig kunnen de geweldige bossfights veel goed maken. Het verzamelen van zwaarden en de dubbele verhaallijn zorgen daarnaast ook voor de nodige replay waarde, en het is dan ook niet moeilijk om Muramasa zijn kleine foutjes te vergeven. Dit schizofrene stuk kunst is niet iets dat je snel zult vergeten.
