Mafia: Definitive Edition

Drooglegging

Het laatste jaar van deze console generatie lijkt wel het jaar van de remake. Grote namen zoals ‘Warcraft 3’ en ‘Final Fantasy VII’ zijn al de revue gepasseerd. Eveneens kleinere titels zoals ‘Destroy All Humans’ en ‘Trials of Mana.’ De één doet het door een verfblik over zich heen te gooien om een iets moderner uiterlijk te krijgen. De ander gaat naar de plastische chirurg en laat zijn of haar volledige gezicht verbouwen. ‘Mafia: Definitive Edition’ behoort tot die tweede categorie. De volledige ervaring van deze cult hit is opnieuw gebouwd met de engine van deel drie. Niet alleen een flinke opfrisbeurt wat grafische pracht betreft dus. Ook de gameplay is flink aangepast om mee te kunnen met de tijd. Het verhaal is uiteraard grotendeels ongemoeid gebleven, want dat is hetgeen wat het origineel eigenlijk zo goed maakte in 2002. De remake is daardoor tegelijkertijd een feest van herkenning en een totaal nieuwe game geworden.

Laat ik beginnen in 2002, het originele ‘Mafia’ was een game die de open wereld meer gebruikte als een setting dan een digitale speeltuin. Je kon er weliswaar voor kiezen om urenlang rondjes te rijden door de prachtige stad, maar het had niet direct een doel. Er was geen waslijst een collectibles en alle andere personages hadden geen zin om je te vragen of je even voor hen naar de supermarkt wilde gaan. Social distancing was al de norm, want zijmissies waren er niet. Het ging enkel om het leven van Tommy Angelo. Een doodgewone taxibestuurder die des avonds een keer een sigaretje buiten aan het roken is. Dat is uiteraard hartstikke ongezond, want voordat je het weet heb je twee gangsters in je taxi zitten en wordt je achtervolgt. De rest is letterlijk geschiedenis gezien het feit dat het verhaal met behulp van flashbacks wordt verteld. Deze hele opzet werkte briljant. Korte intermezzo’s om door de tijd heen te springen en alleen belangrijke momenten om de gameplay lekker gevarieerd te houden. De game dumpt je dan ook na een missie direct in de volgende om zo weinig mogelijk downtime te creëren. Daarbij droop de stijl zowat van het scherm af. Dit allemaal is op de graphics en wat voice overs na intact gebleven. Het acteerwerk is nog net een stukje beter dan het origineel. Wat voice overs betreft zal het een persoonlijke kwestie zijn. Ikzelf vind de nieuwe beter puur omdat er meer hoorbare emotie is en iedereen klinkt net iets meer als een overdreven gangster.

Ditzelfde geldt voor de stad Lost Heaven. Lost Heaven is niet de mooiste stad die we dit jaar gezien hebben, wellicht wel de meest stijlvolle. De oude wagens en motoren uit de jaren ’20 en ’30 in combinatie met de filmische belichting transporteren je zowat naar een filmset van ieders favoriete Scorcese film. Voeg daar een krakkemikkig radiostation aan toe en je hebt een recept om een lange avond terug in de tijd te gaan en af te sluiten met een ochtendje kijken naar Goodfellas.

Laffe vuurgevechten

Aan de sfeer en het verhaal zal het niet liggen. Het is de gameplay waar deze remake iets beter zijn best had kunnen doen. Degene die ‘Mafia III’ hebben gespeeld weten dat die game nou niet bepaald de meest spectaculaire vuurgevechten had. Deze remake draait op dezelfde engine en ik had graag willen melden dat ontwikkelaar Hangar 13 het gebrek aan impact had aangepakt. Dat is helaas niet het geval. Het overgrote deel van de twintig missies is gelukkig gevarieerd genoeg waardoor je niet constant aan het schieten bent. Zodra dit gebeurd is het altijd een behoorlijke teleurstelling. Wapens missen impact, ze maken bijna geen geluid en vijanden lijken kogels simpelweg te absorberen. Ze reageren er nauwelijks op. Datzelfde geldt overigens voor Tommy, want geregeld merk je niet eens echt dat je geraakt wordt. Dan is er nog een nieuw melee systeem met exact hetzelfde probleem. Ook daar ontbreekt het volledig aan het gevoel van impact. Zelfs de “finishers” zien en voelen aan alsof Tommy iemand tegen de grond aan aait. Dat gebrek aan impact zorgt er niet voor dat alle confrontaties direct saai worden, maar op den duur begint het wel aan te voelen alsof je op de automatische piloot bezig bent. De A.I. is tevens niet bepaald slim. Ergens in een hoekje of bij een deurpost wachten is meestal voldoende om ze te slim af te zijn. Ze zijn daarentegen wel nogal goed in het gooien van molotov cocktails. Het maakt niet uit of je nou achter cover staat of ergens midden in een gang. Ze kwakken hem altijd recht op je voorhoofd.

Het andere deel van de gameplay, het autorijden, voelt gelukkig een stuk beter aan. De jaren ’30 staat natuurlijk niet bekend om snelle sportauto’s, maar de stad is daar ook niet voor gebouwd. Er zijn genoeg steegjes om met een rotvaart door te jagen. Het is wat wennen tijdens achtervolgingen, aangezien je niet als een F1 coureur iedereen kan inhalen. Het vraagt wat meer finesse en oplettendheid. Misschien is het ook minder erg omdat het altijd plezierig blijft om door de stad te cruisen terwijl de personages hun verhaal vertellen.

Mafia: Definitive Edition is een degelijke remake geworden. Het doet nergens echt gekke dingen om de volledige ervaring aan te passen. Wat er is aangepast is alleen maar beter geworden. De stad, het verhaal en de personages zijn nog steeds hetgeen waar je de game voor speelt. Ze hadden alleen wel het schietmechanisme onder handen mogen nemen, want dat is ver onder de maat. Mocht je zin hebben in een game die nog het meest weg heeft van een Martin Scorcese film dan ben je hier aan het goede adres. Verwacht alleen geen gameplay van het hoogste niveau.