Game in een game
Voor de tijd dat er episodische games uitkwamen was er .hack. Als we alle incarnaties en series moeten opnoemen, zijn we al snel een half uur verder. In de hoogtijdagen van de PS2 waren er twee aparte series die uitkwamen op dit nu 17-jarige platform. Beide bestaan uit een aantal games die in totaal een volledig verhaal vertelde. In feit dus een episodische game, maar dan met gemiddeld zo een kleine 20 uur aan gameplay per episode. .Hack//G.U. Last Recode is een collectie van de tweede serie van drie games die nog niet eerder het licht hebben gezien in Europa. Inclusief een nooit eerder verschenen vierde volume krijgen we dus eigenlijk vier nieuwe games voor de prijs van één. Dan ook nog eens met een flinke berg aan extra features. Was het het wachten waard? Dat hangt ervan af waar je prioriteiten liggen.
.Hack was een curieuze serie. Voor dat alle spellen een online modus moesten hebben pakte ontwikkelaar CyberConnect2 het totaal anders aan. Zij simuleerde een online game in een offline singleplayer RPG. .Hack draait namelijk volledig om ‘The World’ een MMORPG die gespeeld wordt door jouw karakter (Haseo). Door omstandigheden is een vriendin van je vermoord in ‘The World’ en is de speler in de echte wereld in een coma beland. Haseo laat hier natuurlijk geen gras over groeien en gaat direct op onderzoek uit. Wat ‘The World’ vooral zo interessant maakt is het hele ‘game in een game’ gevoel eromheen. Net zoals een echte MMORPG kan je namelijk uitloggen om verschillende fora te bezoeken, de officiële site te bekijken, het laatste nieuws te lezen of je mails te checken. In het begin van het spel geeft Haseo zelfs commentaar dat hij ein-de-lijk het spel heeft geïnstalleerd. Er is vrij veel aandacht besteed om je echt het gevoel te geven alsof jouw karakter zelf een game aan het spelen is. Ditzelfde geldt voor de karakters die je onderweg tegen komt. Ze hebben vrijwel allemaal een eigen persoonlijkheid en je merkt overduidelijk dat ze tijdens het avontuur groeien. Vooral Haseo die in het begin nogal overkomt als een regelrechte eikel groeit uiteindelijk uit tot een personage waar je oprecht mee te doen hebt. Dat is waar de kracht van de serie ligt. Net zoals een echte MMORPG, waar je digitale vrienden maakt, kom je uiteindelijk terug om erachter te komen wat er voor je favoriete personages te wachten staat.
Ouderwets aanvoelende gameplay
Ondanks dat CyberConnect2 wat getweakt heeft om de gameplay te versnellen voelt vooral het battesystem nog steeds traag en houterig aan. Je hebt maar één aanvalsknop, één knop om te verdedigen en één knop waarmee je vier skills kan uitvoeren. Per volume komen er een aantal skills en wapentypes bij, maar daar houdt het verder mee op. Tevens ben je snel overleveld waardoor de meeste gevechten al snel uitlopen op een paar keer op de aanvalsknop drukken, zodat je weer verder kan gaan. Als je dan een vijand tegenkomt die wat sterker is dan normaal, dan kom je erachter dat het aan elkaar rijgen van combo’s toch nog steeds best simpel gaat, totdat er één besluit om een niet te stunnen aanval te gebruiken waardoor je wel moet verdedigen. De timing hiervan is bovendien behoorlijk raar. Ik heb nog geen echt moment kunnen vinden wanneer je tussendoor op de verdedigingsknop moest drukken om effectief te blocken. Vaak reageert je karakter veelte laat of juist veelte vroeg. Gevechten voelen daardoor op de boss battles na nogal aan als busy work en ik ging ze liever uit de weg dan dat ik ermee geconfronteerd werd. Dit zal dan ook de reden zijn waarom ieder volume nu een cheat mode heeft. Dit betekent praktisch dat je karakter start met het hoogst mogelijke level en je door ieder gevecht heen kan walsen.
Verder is het overduidelijk dat de origine bij de PS2 liggen. Tijdens gameplay zijn textures overduidelijk van een zeer lage kwaliteit. Omgevingen zijn erg kaal en er is heel weinig variatie in kleur in de verschillende gebieden. De meeste worden ook in den treure herhaald waardoor je je al snel afvraagt of je niet per ongeluk terug bent gelopen naar hetzelfde gebied. Cutscenes daarentegen zien er nog niet eens zo heel erg slecht uit. Het is vooral de lichtinval en het anime spektakel dat ervoor zorgt dat je zo nu en dan nog weleens wilt vergeten dat je eigenlijk een PS2 spel aan het spelen bent. Je moet dan ook niet raar opkijken dat hier gretig gebruik van wordt gemaakt, want er zijn onmenselijk veel cutscenes. Zoveel zelfs dat het voor degene die niet heel erg bekend zijn met JRPG’s het wellicht een beetje overweldigend kunnen vinden. Het duurt bijvoorbeeld een kleine twee uur voordat je tegen je eerste serieuze gevecht aanloopt. Ik kan men echter wel aanraden om deze, ondanks dat het mogelijk is, niet te skippen, want door de degelijke voiceacting en het verhaal in het algemeen zijn deze zeker de moeite waard om te kijken.
Ondanks dat het spel zeker niet slecht is, is het vrij lastig om het aan te raden. Er is geen nostalgische waarde voor ons, aangezien de originele versies nooit hier zijn uitgekomen. Daarentegen is het wel weer zo dat voor degene die de anime hebben gezien en de andere vier spellen hebben gespeeld dit de eerste mogelijkheid is om het verhaal af te ronden. De gameplay is best wel matig, maar het verhaal en haar personages hebben dan weer een bepaalde charme die niet veel vaker voorkomt. Het is overduidelijk een serie die behoort tot een niché publiek. Als je daarbij hoort, is dit zeker geen miskoop. Anderen die een kijkje terug in de tijd willen nemen in de PS2 RPG-bibliotheek kunnen deze collectie tevens overwegen. De rest van gamend Nederland kan dit, ondanks de hoeveelheid content, echter beter links laten liggen.
