Ghostwire: Farcry
Vorig jaar kwam Ghostwire: Tokyo uit voor de PS5 toen Bethesda al was gekocht door Microsoft. Het was een game die nog achter een exclusiviteitsdeal zat. Met de meer Japanse stijl was het ook een game die wellicht beter bij Sony past dan bij Microsoft. De game werd wat gematigd ontvangen. De combat viel behoorlijk tegen en hij zat vol met eentonige open wereld opvulling. De game is nu een jaar oud en er is wat aan gesleuteld. Is deze nu een jaar na release op de Series X beter? Niet echt.
Het sterkste aspect van Ghostwire: Tokyo is nog steeds de setting en de atmosfeer. Shibuya is met al haar glorie en verlichting een geweldige plek om in te verdwalen. De eerste keer dat je los wordt gelaten is een moment van indruk waar maar weinig settings mee te vergelijken zijn. Er heerst een bepaalde eenzaamheid, want de stad is immers verlaten door een bovennatuurlijk verschijnsel. Tegelijkertijd wordt je op iedere hoek gebombardeerd met neon verlichting en reflecties van een chaotische winkelstraat. De start van de game imponeert met een ziekenhuis waar allerlei dingen gebeuren die alleen maar uit de hoge hoed van The Evil Within ontwikkelaars kan komen.
Na deze eerste missie valt de game volledig uit elkaar. Shibuya voelt al snel aan als een lege schil van een stad die veel betere dagen heeft gezien. Gezien het verhaal is dat logisch, maar het neemt niet weg dat het wat makkelijk aanvoelt om alle inwoners de middelvinger te geven. De stad is leeg en dient alleen als een manier om allerlei Ubisoft achtige open wereld sidequests in je gezicht te gooien. Objecten ruimen, fetch quests, zeer eenvoudige, puzzels, etc. Sidequests die jaren geleden al passé waren en zonder interessant achtergrondverhaal niet veel toevoegen. Het is een wereld van icoontjes en bezigheden, maar heel weinig inhoud. De wekelijkse checklist van een gemiddeld studentenhuis of je boodschappenlijst heeft waarschijnlijk meer variatie.
Quality of life? Eerst vrijspelen alsjeblieft
Gelukkig heeft Tango nu een aantal quality of opties toegevoegd om het eentonige een beetje te verminderen. Helaas zitten deze opties dan weer in je experience boom waardoor ze weer niet direct beschikbaar zijn. Ontwijken en een counter zijn de meest uit het oog springende nieuwe functionaliteiten voor combat. Helaas zijn deze vrij nutteloos, omdat combat nooit echt diep of moeilijk genoeg wordt dat je ze echt moet gaan gebruiken. Het zijn wat pleisters op een fundamenteel mank systeem en het zou me niet verbazen dat een gemiddeld persoon vergeet dat je een counter kan doen, want het is simpelweg niet nodig. Komt er ook nog eens bij dat je één van de vele saaie sidequests moet spelen voor experience om die acties vrij te spelen.
Daarnaast is er een volledig nieuwe game modus toegevoegd. Spider’s Thread is een rogue-lite modus die los te selecteren is vanaf het hoofdmenu. Je moet wel eerst een aantal chapters gespeeld hebben. De focus ligt volledig op combat in een alternatieve dimensie waar je dertig verschillende challenges dient te overwinnen. Die challenges worden steeds lastiger en zorgen er eindelijk voor dat je toch een beetje moet nadenken over hoe je de vijanden te lijf gaat. Je middelen zijn wat beperkter, doordat je alleen tussendoor voorwerpen kan kopen. In plaats van dat je overal maar health items ziet slingeren zoals in de basegame. Spider’s Thread is een aardige toevoeging die de combat wat meer flair en voldoening geeft.
Technisch wankel
Ik startte deze review met de opmerking dat de Series X versie niet veel beter zou zijn dan de PS5 versie. Dat zit hem vooral in de performance. De PS5 versie was al niet altijd vooruit te branden. De Xbox versie gooit daar nog een flinke schep bovenop. Geen enkele grafische modus is perfect of op zijn minst voldoende. Quality modus is een ramp met een inconsistente frame rate en een bizarre input delay (wel mooie raytracing effecten). De modi zonder vsynch hebben zeer zichtbare screentearing. De enige die een beetje speelbaar blijft is performance mode. Die heeft als doel om een frame rate van zestig te halen, maar schokt en stottert als een Puch van vijftig jaar oud. Even een blokje om? Zeg maar dag tegen een stabiele ervaring.
De besturing is nog erger. Op de één of andere manier voelt het allemaal niet echt lekker. Input delay is altijd wel aanwezig en in combinatie met de instabiele frame rate lijkt het geregeld alsof je je door modder probeert te maneuvreren.
Het is zonde dat de Xbox versie met meerdere technische problemen kampt, want Ghostwire: Tokyo heeft interessante ideeën als je de dertien in één dozijn open wereld negeert. Het hoofdverhaal is bijvoorbeeld niet onaardig wanneer de ontwikkelaar losgaat. De Japanse folklore is als buitenstaander ook leuk. Zo lang je maar niet te lang bezig bent met de combat. Na het spelen van de PS5 versie hoopte ik al op een vervolg met een wat duidelijkere focus. Dat hoop ik nog steeds, want een tweede deel met een berg verbeteringen en dezelfde setting kan een erg goede game zijn.
