Ghost of Yotei

Toen Ghost of Tsushima uitkwam, zette ontwikkelaar Sucker Punch een nieuwe standaard voor samurai-games. De combinatie van prachtige omgevingen, uitstekende combat en een geliefd personage in de vorm van Jin zorgde voor veel fans. Ghost of Yōtei probeert dat gevoel opnieuw vast te pakken, maar dit keer met een andere hoofdpersoon, een nieuw gebied en meer nadruk op karakter en verhaal. De ontwikkelaar heeft duidelijk geleerd van de kritiek op het vorige deel: de wereld voelt levendiger, de missies gevarieerder en de manier van vertellen overtuigender. Het is niet perfect, maar wel een stap vooruit.

Verhaal

In Ghost of Yōtei speel je als Atsu, een jonge vrouw die na zestien jaar terugkeert naar haar geboortestreek om wraak te nemen op de Yōtei Six, de groep die haar familie heeft vermoord. Jaren later is haar doel helder: iedereen die haar dit heeft aangedaan, moet dood. Al snel merk je dat deze game meer nadruk legt op het persoonlijke verhaal dan Tsushima ooit deed.

De flashbacks van Atsu’s jeugd en haar ouders zorgen voor meer context en emotie. Je ziet hoe haar familie leefde, wat ze verloor en waarom ze is geworden wie ze nu is. De manier waarop het verhaal in stukjes wordt verteld, werkt goed: korte herinneringen en dromen geven net genoeg om verder te willen spelen. Atsu zelf is niet per se interessanter dan Jin Sakai, maar de manier waarop haar verhaal wordt gebracht, maakt het sterker. De momenten waarin ze twijfelt of worstelt met haar morele keuzes zijn goed gedaan. Toch is het verhaal vrij rechtlijnig. Het draait volledig om wraak, met weinig verrassingen onderweg. De tegenstanders zijn duidelijk kwaadwillend en de dialogen soms wat vlak. Toch werkt het omdat de game dit simpel houdt: de focus ligt op de reis, niet op plotwendingen.

Geen stances maar wapens

De basis van de gameplay voelt vertrouwd voor iedereen die Tsushima gespeeld heeft. Je beweegt soepel door de wereld, gebruikt parkour om te klimmen en glijden, en schakelt snel tussen stealth en open gevechten. Maar Yōtei voelt strakker en beter uitgebalanceerd. Een groot verschil is het wapensysteem. Waar Tsushima werkte met verschillende gevechtsstanden (stances), gebruik je in Yōtei meerdere wapens die je tijdens gevechten kunt wisselen. Dat klinkt in eerste instantie wat onhandig, maar na een paar uur voelt het natuurlijk. Ze start met de katana (Wolf Blade), een allround zwaard dat betrouwbaar is in standaardgevechten en duels. Later leer je dual katanas, die snellere combo’s mogelijk maken, vooral handig tegen vijanden met speren of lichtere bewapening. Voor grotere tegenstanders gebruik je de ōdachi, een tweehandszwaard dat trager is maar enorme schade doet. De yari (speer) geeft je bereik, ideaal om vijanden op afstand te houden of om in te grijpen als ze te dichtbij komen. En de kusarigama (ketting + sikkel) is nuttig om tegenstanders met schilden aan te vallen.

Het is ook een leuke toevoeging dat je deze wapens leert via specifieke NPC-quests. Door hun missies te doen, leer je nieuwe technieken, en dat geeft die bijpersonages meer karakter. De combat zelf is pittig maar eerlijk. Je moet goed opletten wanneer je aanvalt, ontwijkt of parry’t. Bazengevechten vragen echte concentratie en belonen geduld. Vooral de gevechten tegen de Yōtei Six voelen intens, elk met hun eigen arena’s en gevechtsstijl.

De wereld

De wereld van Yōtei is misschien wel de grootste verbetering ten opzichte van Tsushima. Het noordelijke Ezo voelt ruiger, kouder en levendiger. Bergen, bossen, bevroren meren en tempels wisselen elkaar af, en de wereld nodigt uit om rond te dwalen. Tijdens het reizen kom je geregeld interessante dingen tegen.

Wat me vooral opviel: de wereld is minder leeg dan in Tsushima. Je bent constant afgeleid onderweg naar een missie. Soms hoor je een NPC ruzie maken in de verte, waarna je besluit te kijken wat er aan de hand is. Voor je het weet zit je in een zijverhaal dat uitmondt in een kleine maar goed geschreven quest. Eén van de leukste vond ik een reeks missies waarin ik een Dragonfly-armor ontving. Zulke onverwachte ontmoetingen geven de game veel meer persoonlijkheid. De activiteiten in de wereld zijn ook beter verdeeld. Je hebt nog steeds dingen zoals fox dens en collectibles, maar ze voelen minder geforceerd. De balans tussen hoofdmissies en afleiding is goed: er is genoeg te doen, zonder dat het overweldigend wordt.

Kampen en wapens

Een nieuw detail dat goed werkt: NPC’s komen nu zelf naar je kamp toe. Je hoeft niet steeds heen en weer te reizen naar een dorp om quests af te ronden. Dat scheelt tijd en voelt logischer. Het nieuwe wapensysteem past perfect bij de richting die Yōtei opgaat. In plaats van vaste stijlen kun je nu zelf bepalen wat bij je past. Katanas, lange zwaarden, dubbele messen, speren en zelfs bogen hebben elk hun eigen skilltrees. Door materialen te vinden kun je wapens versterken, aanpassen of voorzien van mods. De quests waarin je nieuwe wapens leert gebruiken, zijn een van de hoogtepunten. Elke meester heeft zijn eigen kleine verhaal, waarin je een les krijgt over vechten, maar ook over discipline of eer.

Prachtige landschappen

Grafisch is Yōtei een ook stap vooruit. De landschappen zijn indrukwekkend, met mist, sneeuw en zonlicht die alles een realistische diepte geven. De stadjes en dorpen hebben meer detail dan in Tsushima, met bewoners die geloofwaardiger reageren op wat er om hen heen gebeurt. Op PlayStation 5 draait de game bijna perfect stabiel op 60fps op Performance, zelfs tijdens gevechten met veel vijanden. Het is knap dat in deze tijd een spel met deze grafische pracht zo goed geoptimaliseerd is. Ook het laden van het spel en het fasttravelen is een kwestie van een seconde of twee.

Het geluid in Ghost of Yōtei is van hoog niveau en helpt enorm bij de sfeer. De muziek gebruikt traditionele Japanse instrumenten op precies de juiste momenten. Tijdens verkenning hoor je rustige, ingetogen melodieën die goed passen bij de omgeving, terwijl gevechten begeleid worden door stevige drums die de spanning opvoeren. Wapengeluiden klinken overtuigend, je hoort het scherpe metaal als een zwaard een harnas raakt, en pijlen die door de lucht suizen. Ook de omgevingsgeluiden vallen op: het ruisen van de wind door het gras, het getik van regen op je harnas en verre stemmen van vijanden zorgen dat de wereld levendig aanvoelt. De voice-acting is ook beter dan zijn voorganger. Atsu klinkt kalm en vastberaden, precies zoals haar karakter vraagt, en de meeste bijpersonages klinken natuurlijk en geloofwaardig. Alleen bij enkele npc’s hoor je af en toe wat dat er niet al te veel tijd is gestoken in hun stem, maar dat is makkelijk te vergeven.

IJzersterke opvolger

Ghost of Yōtei voelt als de logische volgende stap na Ghost of Tsushima. De wereld is groter, mooier en levendiger. De sidequests zijn beter geschreven en interessanter, en het wapensysteem geeft meer vrijheid. Het verhaal blijft lineair, maar wordt beter verteld door de sterke flashbacks en de focus op Atsu’s persoonlijke reis. Niet alles is perfect. De open wereld haalt het nog niet bij de echte toppers van het genre en sommige missies en activiteiten kunnen wat repeterend aanvoelen.

Sucker Punch had de keuze om zo dicht mogelijk bij het geliefde eerste deel te blijven met de nodige verbeteringen, of juist af te wijken van deze succesformule met het risico de fans van Tsushima teleur te stellen. Gelukkig koos Sucker Punch voor het eerste. Want hoewel je met Ghost of Yotei een spel krijgt dat grotendeels hetzelfde is als Tsushima is deze op alle fronten een stuk beter uitgevoerd dan zijn voorganger, en een absolute aanrader.