We gaan weer op avontuur!
Adventure-games zijn tegenwoordig tot mijn favoriete genres gepromoveerd. Niet gek dus dat ik vaak tegen indie-games aan loop en de wat kleinere games die wat minder bekend zijn onder het publiek. Fall of Porcupine is ook zo’n game welke direct mijn aandacht trok toen ik deze voorbij zag komen via een persmailtje. Al snel was dan ook de aanvraag gedaan en zo geschieden het spelen van de game en de review…
Fall of Porcupine is een adventure, story-driven puzzel-game met ene klein beetje platforming. Je stapt in het stadje Porcupine waar een ziekenhuis gelokaliseerd is. Je bent Finley, een soort vogel of uil, die als medewerker aan de slag gaat bij het St. Ursula ziekenhuis. Omdat de stad waarin je woont zo klein is en iedereen elkaar kent, leer je ook alle characters zo’n beetje kennen. Je zult moeten zorgen voor de bewoners die ongelukken en ziektes krijgen. Niet iedereen is echter even prettig wat betreft het verzorgen en ook persoonlijk en sociaal heeft Finley zo zijn problemen waarmee hij moet omgaan.
De gameplay werkt vrij simpel, maar gaat dieper dan je misschien denkt. Je kunt jezelf horizontaal voortbewegen met hier en daar wat kleine platformelementen waar je op kunt springen. Je dagen bestaan uit werken en plezier maken, maar vooral ook ontdekken. In het begin wanneer je in het ziekenhuis terecht komt maak je kennis met de shifts. Je moet elke dag een shift draaien, soms ook zelfs een nachtshift, en dan gebeurt er natuurlijk van alles. Bij de shifts krijg je opdrachten via je mobiel, waar je overigens ook conversaties kunt vinden en alle karakters kunt vinden die je hebt ontmoet. Je shift kan bestaan uit het geven van een prik van een patiënt, maar ook het geven van medicatie. Hierbij moet je diverse puzzels oplossen waarna je een ‘grade’ krijgt op basis van je prestaties. De puzzels zijn op basis van simpele timings met knoppen of het combineren van medicijnen om tot de juiste mix te komen. Het zijn simplistische puzzels, die toch best wel interessant zijn. Toch zijn ze zeer toegankelijk waardoor je ze nooit echt zult verzaken. Je kunt verschillende etages van het ziekenhuis bezoeken, waaronder het catering-gedeelte en de ziekenhuisbedden van de patiënten. Buiten kun je ook genoeg beleven, waaronder naar je eigen huis gaan of samen gaan sporten met een vriendin bijvoorbeeld. Of je maakt zelfs een bargevecht mee waarbij je kunt gaan knokken in een speciaal daarvoor opgezette minigame.
Verhaal is de rode draad van de gameplay
Maar dat is niet alles, want het verhaal is van groot belang in de game. Je zult veel praten, heel veel, en dat kan soms vermoeiend zijn, vooral naar mate de game vordert. Toch wordt het nooit heel saai. De oogstrelende omgevingen zijn gevarieerd en veranderen zo nu en dan ook, en er gebeurt genoeg waardoor je niet constant dezelfde dagen meemaakt. Daarnaast voel je de waardering wanneer je de patiënten helpt, maar verwacht vooral geen Theme Hospital-achtige strategische elementen. Alles is namelijk erg lineair en je volgt eigenlijk constant het gebaande pad. In het begin denk je nog wat invloed te kunnen uitoefenen op dialogen of op keuzes voor bepaalde acties, maar al snel merk je dat daar eigenlijk vrij weinig van over blijft qua consequenties. De adventure is volledig on-rail, en het draait dan ook voornamelijk om het volgen van de main story.
Wat misschien wel het hoogtepunt van deze game is, zijn de graphics. Het level-design is van een ongekend creatief niveau, van begin tot eind. Van kleurrijke, met planten bezaaide natuur tot donkere kelders, het ziet er allemaal even mooi uit. De uitbeelding van de characters, de kleine details zoals de spiegeling in de vloer tijdens het lopen, de crossing tussen cel-shaded en illustrerende graphics, alles ziet er top-notch uit. De kleurrijke wereld bulkt dan ook van de creativiteit. Daarnaast creëert men een soort van virtuele diepte terwijl eigenlijk de gehele gameplay 2D is. Dat maakt dat alles net wat meer diepgang lijkt te geven dan het daadwerkelijk is. De gesprekken worden mooi weergegeven en de tekstballonnen tonen soms zelfs een soort van angst of frustratie door hard of zacht te trillen. De gesprekken zelf en de audio echter brengen wat minder sfeer. Op de achtergrond hoor je constant een rustgevend deuntje, maar verder hoor je eigenlijk vrij weinig geluidseffecten voorbij komen. Dialogen zijn constant hetzelfde qua geluidseffect en verder valt er eigenlijk vooral rust en stilte te bekennen. Daar viel wellicht nog iets meer uit te halen. Waar ook iets meer uit te halen viel zijn de laadtijden. Bij elke overgang van ruimte die je betreedt volgt eerst een korte laadtijd. Deze is kort, dat is goed, maar ze komen wel erg vaak voorbij, waarmee die constante 3 seconden wel vrij irritant kunnen worden. Voor zo’n toch vrij lichte game op de PS5 met SSD had ik toch wel verwacht dat deze laadtijden overbodig zouden kunnen zijn. Verder kent het spel enkele lichte technische issues; Zo liep de game een keer flink vast waardoor ik weer helemaal opnieuw moest beginnen, kon ik op een gegeven moment ineens niet meer naar links lopen, wat wel weer opgelost was na een PS5-herstart en zijn er wat selecteer-probleempjes op je virtuele telefoon wat net niet goed werkt.
Je zult vaak zien dat de minder bekende titels vaak het beste scoren. Eerder zagen we al hoe vet de game Children of Silentown was, en dit is net zo’n titel. Met een flinke vastloper in het middengedeelte, kon ik me de nodige uurtjes vermaken met dit spel. Heel veel uitdaging is er niet in de puzzels, maar ik kon me prima vermaken met de lichte platformelementen in combinatie met de dagelijkse bezigheden en avonturen die je beleeft. De dieren die als NPC dienen zijn aantrekkelijk vormgegeven en grafisch is de game oogstrelend vet in elkaar gezet. Dat er nog wat sfeer mist qua audio mogen niet zo’n ramp zijn. De vele laadtijden die aan je voorbij komen zijn een smetje op de hoge kwaliteit die men probeert te brengen. Het spel brengt vooral ontspanning en zal de druk nooit al te hoog leggen. Rustgevend genieten is misschien wel het belangrijkste hier en dat lukt zeker. Ik kan dan ook zeggen dat Fall of Porcupine een vermakelijk schouwspel is, dat misschien ietsje timide overkomt, maar wel de toon weet te zetten voor hopelijk meer!
