Dead Space Remake

Met het zweet tussen de billen

Het was het jaar 2008, ik weet het nog best wel goed, al kan ik me niet meer alles van de game herinneren. Dead Space kwam uit voor de PlayStation 3. Wat ik nog wel weet is dat het naast The Evil Within in de top van engste games ooit staat, en dat staat het nog altijd. Ik heb figuurlijk wat in m’n broek gezeken en de controllers stinken nog steeds naar het angstzweet dat toen is los gelaten. Nu is het de ‘ondankbare’ taak om dit avontuur nogmaals te beleven. Ik wenste mezelf een hoop succes. Ongewijzigd: Het was het jaar 2008, ik weet het nog best wel goed, al kan ik me niet meer alles van de game herinneren. Dead Space kwam uit voor de PlayStation 3. Wat ik nog wel weet is dat het naast The Evil Within in de top van engste games ooit staat, en dat staat het nog altijd. Ik heb figuurlijk wat in m’n broek gezeken en de controllers stinken nog steeds naar het angstzweet dat toen is los gelaten. Nu is het de ‘ondankbare’ taak om dit avontuur nogmaals te beleven. Ik wenste mezelf een hoop succes.

Heel veel kon ik me qua verhaal al niet meer herinneren maar enkele elementen van de game stonden me nog goed bij, waaronder de speciale 3D-user interface, de blauwe buizen op de rug van de characters en natuurlijk de brute vijanden die al kruipend op je af rennen. Dead Space plaatst spelers in de schoenen van Isaac Clarke, een doorsnee-technicus op een routinemissie om een enorm ruimteschip, de USG Ishimura, te repareren. Echter, aan boord van de Ishimura wacht een levende nachtmerrie. De bemanning van het schip is afgeslacht en Isaacs partner Nicole wordt ergens aan boord vermist. Alleen en gevangen, met alleen zijn gereedschap en vaardigheden, moet Isaac vechten om te overleven. Dit doet hij niet alleen tegen angstaanjagende monsters genaamd Necromorphs, maar ook tegen zijn eigen afbrokkelende geestelijke gezondheid.

Stampen tot er geen beweging meer in zit

De gameplay is vrij straight-forward; Je kunt lopen, schieten, en dat is het eigenlijk wel. Maar daar heb je het zeker niet mee gehad, want je kunt ook vijanden ontleden door op ze te trappen of op ze in te slaan. Doe dit overigens ook vooral want soms weet je maar nooit of er nog leven in het gespuis zit of herbergen ze nog handige ammo die je kunt gebruiken… Verder zijn er zero-gravity zones waarin je kunt zweven en omgevingen waar je maar kort zuurstof tot je kunt nemen. Wapens zijn er in alle soorten en maten; Zo heb je de Plasma Cutter, waarmee je als eerste kennis zult maken. Dit is een wapen vergelijkbaar met een pistool en dat langzaam schiet, maar wel flinke klappen uitdeelt. De Pulse Rifle is de assault rifle onder de guns en vervolgens krijg je de Ripper en een Flamethrower en Force Gun. Het zijn niet alle guns die genoemd zijn, maar je hebt dus van alles wel wat. Deze wapens kun je met nodes upgraden qua capaciteit, kracht en reloaden bijvoorbeeld. Dit werkt via een skill-tree welke erg eenvoudig en opvolgend werkt. Je beschikt verder over een inventaris, waarin je health packages kunt bewaren, maar ook ammo en zuurstoftankjes. Verder heb je een map, maar met je rechter analoge stick zie je al direct welke richting je op moet gaan. Eigenlijk heb je daarmee de hoofdelementen wel al redelijk besproken, al zijn er nog kleine details als de schematics en audio logs die je kunt verzamelen en je hebt shops door de wereld heen waar je inventory kunt kopen, verkopen of juist kunt opslaan in een storage en later weer kunt oppikken. Tot slot heb je ook nog de mogelijkheid om tijd te vertragen voor objecten, om bijvoorbeeld snel open en dicht slaande deuren door te gaan. En er is de mogelijkheid om objecten op te pakken, waaronder power units om elementen te voorzien van stroom.

Het draait vooral om de gameplay, en die kent een flinke immersie. Je wordt namelijk al snel in de strijd gedropt en je schrikt je af en toe dan ook een hoedje als er vijanden plots achter je staan. Maar men heeft ook de subtiele elementen goed weten toe te voegen, al zaten die al in de eerdere game trouwens. Zo zie je soms schaduwen van vijanden, zie je soms achter beschermd glas allerlei moorden gepleegd worden en zijn er zelfs characters die zelfmoord plegen. En dat gevoel krijg je zelf soms ook een beetje, in-game dan natuurlijk. Je hebt echt het gevoel van; Damn! Als ik dit mee zou maken, dan zou ik mezelf liever van kant maken dan hier rond te lopen met m’n gun, want de vijanden zijn stuk voor stuk geweldig gedetailleerd uitgebeeld. Door het peeling-systeem zijn Necromorphs enger dan ooit en reageren ze realistischer dan ooit. Ze breken, scheuren en versplinteren in lagen vlees en pezen en je kunt ze dus flink ontmantelen met je wapens en trappen of slagen. Doordat de omgevingen daarnaast veelal donker zijn, zul je ook merken dat je veel met je wapen in schietstand rondloopt, waarmee ook automatisch je lamp geactiveerd wordt. De gameplay is daarnaast lichtjes log en traag te noemen, maar reageert al met al wel lekker vlotjes. Daarmee creëert men juist realisme, want in dit soort games moet je niet ala Gears of War erdoor heen gaan raggen. Daarnaast is het level-design van de game uitmuntend gevarieerd, dat terwijl veel omgevingen wel hier en daar veel op elkaar lijken. De levels en omgevingen sluiten op elkaar aan en soms ga je met een metro van de ene naar de andere omgeving, maar in feite kun je weer terug als je dat zou willen. Dit alles is zonder laadtijden.

Net niet volledig next-gen

Als we toch een minpuntje moeten noemen, dan is het next-gen gehalte toch wel het meest tegenvallende. De DualSense-opties zijn namelijk vrij beperkt gebleven, al zijn ze zeker niet slecht. Er is gebruik gemaakt van de verbeterde force-feedback en ook de adaptive triggers werken goed bij het schieten. Maar qua audio is er niets gedaan in combinatie met de controller en ook heb je het gevoel dat er nog altijd meer uit de haptic feedback te halen viel. Maar ik wil het niet zozeer aanstippen als een flinke tekortkoming. Grafisch is de game daarnaast flink verbeterd, maar toch voelt het net niet next-gen genoeg aan. Ja, de textures zijn flink verbeterd, maar in-game is het nog verre van scherp te noemen. Deuren, gezichten van NPC’s, metaal, interactieve elementen en de UI zien er nog vrij blurry uit. De 3D-interface, de RIG ook wel genoemd, viel mij het meeste op in positieve zin in de eerste game in 2008, en die is ook hier aanwezig. Het is nog altijd een zeer inventief systeem dat je een beetje ‘n virtual reality gevoel geeft aangezien deze meedraait met de analoge stick-bewegingen. Dit geldt voor de UI maar ook voor audio en video logs bijvoorbeeld. De UI is verder prima overzichtelijk en in-game heb je zelfs geen HUD of iets dergelijks die je uit de beleving kan halen. Dat maakt dat de spanning altijd aanwezig blijft. Toch komt de UI wat vaag over en oogt het een beetje misplaatst groot ten opzichte van de UI’s die je tegenwoordig ziet. Ook de zeer onscherpe borders zijn wat mij betreft ontoepasselijk voor deze tijd.

Wel geweldig is de audio. Op de achtergrond hoor je constant voetstappen, tijdens de actie knalt het geluid uit je speakers om alles verder op te zwepen en ook de audio logs komen overtuigend over. Daarnaast hoor je op de achtergrond zo nu en dan zelfs een speaker haar ding doen, alsof het station nog in volle glorie draait, maar simpelweg as we speak wordt overgenomen door het gespuis. Dat is natuurlijk ook wel ‘n beetje zo, maar toch. Het brengt net die extra sfeer die de game nodig heeft en die dimensie geeft. Ook het feit dat je dicht op de rug van Isaac zit in de third person-view maakt dat de actie erg dichtbij aanvoelt. De schrikmomenten volgen elkaar dan ook geregeld op en soms weet je niet of je nu voor je of achter je moet kijken. Daarnaast zijn er ook ‘bosses’ in de game die je niet direct kunt vernietigen en waarbij ze je op de hielen zullen zitten terwijl jij de weg aan het zoeken bent naar een uitweg. Vooral die momenten doen denken aan de meest gruwelijke horrorfilms die we kennen en maken je het als speler lastig om nog helder en rustig na te denken.

Als vanouds aan de bank gekluisterd

Het is lang geleden dat een game me voor zoveel uren achter elkaar gekluisterd voor de TV hield en dat eigenlijk voor een game die qua RPG-elementen en qua gameplay best wel eenvoudig in elkaar steekt. Elk chapter duurt een klein uurtje en met 12 chapters kun je het wel uitrekenen. Voeg daar nog enkele optionele side-quests aan toe en je hebt nog wat uurtjes extra. Vanaf de eerste minuut merk je dat de spanning er alweer goed in zit, maar het helpt wanneer je de gordijnen dicht doet, het geluid hard zet en vooral alleen speelt. De sfeer is namelijk het sterkte punt van Dead Space. Je schrikt je soms echt de pleuris en zowel van voren als van achteren word je aangevallen door de vijanden. De moeilijkheidsgraden zijn zeer toegankelijk, met een story mode die iedereen kan uitspelen, en zeer uitdagende modi die zeer pittig kunnen zijn. Dead Space bewijst dat zelfs zonder de verbeteringen in de remake, de gameplay nog steeds van deze tijd is en dat het level-design top-notch is. Dat EA deze game nieuw leven inblaast is dan ook absoluut geen overbodigheid, maar een absolute luxe, want met het falen van The Callisto Protocol en Scorn, zien we nu eindelijk weer eens een game die het waar weet te maken, en dat voor een game concept dat al zo’n 15 jaren oud is. Kopen dus die handel!