De toekomst in games ziet er vaak duister uit. Deus Ex: Human Revolution en The Syndicate bijvoorbeeld lieten ons beide nadenken over het aanpassen van ons lichaam in de toekomst. Binary Domain schotelt ons een ander beeld van de toekomst voor. Niet het aanpassen van ons lichaam zal onze ondergang betekenen maar robots die deel worden van de samenleving en diverse nare klusjes voor ons doen. Een titel die voor mij uit het niets kwam van een ontwikkelaar die weinig tot geen ervaring heeft in het maken van third person shooters. Op het eerste gezicht lijkt de game gemiddeld, zelfs matig, maar als de game eenmaal op gang komt, weet de game boven het gemiddelde uit te steken en dat is een prestatie op zich!
Rust Crew to the rescue
Het is het jaar 2080 en de wereld is enorm verandert. Een groot gedeelte van de wereld is overstroomd door het stijgende zeewaterniveau. Robots hebben een cruciale plek ingenomen in onze samenleving en de grootste en meest geavanceerde leverancier van deze producten is Bergen. Dit beeld verandert totaal wanneer een Hollow Child, een robot niet te onderscheiden van mensen en zelfs denkt dat het een mens is zich bekend maakt. Volgens de wet is dit verboden en het stelt meteen vragen hoe het kan dat deze robot zoveel verder kan zijn dat de producten van Bergen. Het blijkt dat een Japans bedrijf Okama hier als enige achter kan zitten en er wordt een Rust Crew op af gestuurd. Een kleine groep soldaten met als doel Okama op te pakken. Jij bent natuurlijk onderdeel van deze crew en hier begint de game. Het verhaal speelt een belangrijk onderdeel in de game, maar het heeft moeite op gang te komen. Halverwege begint er steeds meer bekend te worden en kun je diverse plot twists verwachten. Het eind is erg sterk en mede doordat ik het niet had verwacht werd ik meegezogen en heb ik de laatste paar uur in één ruk uitgespeeld. Riolen en de moderne straten van toekomstig Japan komen onder andere voorbij in een aangenaam grafisch jasje. De 10 uur die je er ruwweg insteekt vliegen voorbij en dit komt naast het verhaal door de enorme diversiteit van de campaign.
Binary Domain is een third person shooter met de elementen die we kennen van andere grote third person titels. Je kunt schuilen en plakken achter muurtjes, je kunt blind vuren, springen van de ene muur naar de andere en lekker veel sprinten. Dit is totaal niet nieuw, de meeste wapens zijn standaard, behalve het hoofdwapen dat je bij je draagt. Dit wapen heeft een secundaire aanval waarmee je een schokgolf kunt afschieten. Wat ze hier erg goed hebben gedaan is de impact van de wapens. Elke kogel die je afschiet laat onderdelen van robots afvliegen, waarmee het erg lekker aanvoelt om alles overhoop te knallen. Daarnaast kun je ook tactisch armen en benen eraf schieten en als je een headshot maakt zal de robot zelfs andere robots aanvallen. Ik had nooit gedacht dat het zo goed aan zou voelen op honderden robots af te schieten. Je zult genoeg verschillende robots tegen komen in die tien uur. Het standaard kogelvoer komt met tientallen aanlopen. Je komt grote mechs, sniper robots, aapachtige robots, mega motor robots en tentakel robots tegen. Er is genoeg te beleven op dit onderdeel, de game wisselt zelfs veel af met andere gameplay elementen, zoals een race gedeelte op jetski’s, schietstukken vanuit een vrachtwagen en een auto en het besturen van een mech. Er voelt niks aan als vulling en met uitzondering van het jetski gedeelte voelt het allemaal erg goed aan.
Spraakherkenning en vertrouwen
De eerste minuut van de game wordt er gevraagd of je de game met spraakherkenning wilt spelen of niet. Ik ben geen groot fan van het spreken tegen je console en dit komt doordat het meestal erg slecht werkt. Je kunt veel onderdelen instellen zodat het mogelijk is dat het over grootste gedeelte van je opdrachten herkend wordt. Het werkt zeker niet foutloos, maar het werkt vaker wel dan niet. Je kunt deze opdrachten ook via de controller geven en dit laat eigenlijk meteen zien dat dit een ware gadget is. Je kunt namelijk maar erg beperkte opdrachten geven en een knop indrukken is meestal makkelijker dan daadwerkelijk in je headset te schreeuwen. Je kunt door antwoord te geven vertrouwen verdienen bij de diverse karakters. De hoogte van hun vertrouwen zal bepalen of ze wel of niet jouw opdrachten opvolgen. Ze zullen niet afhaken of stoppen, maar ze zullen zeker trager reageren. Op het verhaal of de progressie van de game zal het ook weinig effect hebben, waarmee de geforceerde gesprek stukken meestal erg zinloos overkwamen. Een leuk concept maar de uitwerking is helaas minder.
Gedurende de campaign verdien je ervaringspunten en deze kun je gebruiken bij de diverse verkooppunten. Bij deze verkooppunten kun je ammunitie aanschaffen maar ook nano packs die je kunt gebruiken om de diverse personages een boost te geven. Ook kun je diverse onderdelen van de hoofdwapens van de karakters upgraden zodat ze meer schade doen, meer kogels afvuren of verder kunnen schieten. Dit zorgt voor een klein rpg element in de game die voor de mensen die graag sleutelen een leuke toevoeging is. Dit onderdeel vinden we ook terug in de multiplayer van de game. Er zijn diverse versus modi, zoals deathmatch en Capture the Flag te vinden en een horde modus met de naam Invasion. Door de game te spelen kun je wapens aanschaffen en diverse nano packs om zo voordeel te krijgen op een specifiek onderdeel. Het is vermakelijk, maar ik ben bang dat weinig mensen bij deze multiplayer zullen blijven hangen.
Binary Domain is een game die eigenlijk op veel onderdelen goed scoort. Het verhaal is interessant en heeft een paar onverwachte plot twists. De game knalt heerlijk weg en de impact van de wapens is fantastisch. Er is genoeg diversiteit te vinden door de verschillende grote robots die je moet verslaan. Het ziet en klinkt allemaal erg goed. Met tien uur is de game zeker niet kort en de multiplayer bevat alles wat je ervan zou verwachten. Een erg leuke titel die voor mij uit het niets kwam.
