Hartverwarmend
De zwarte dood is niet echt een onderwerp waar men het in games vaak over heeft. Eén van de grootste epidemieën die Europe heeft gekend met miljoenen doden. Niet direct iets waar je graag een verhaal aan probeert te hangen. A Plague Tale: Innocence doet een poging en slaagt in alle mogelijke facetten waar het dient te slagen. Momenten van onschuld, frustratie, nieuwsgierigheid en pure horror wisselen elkaar in rap tempo op. Wat verhaal en emoties betreft landt alles zonder problemen. Het enige wat een klein beetje in de weg staat is de wat simpele gameplay.
Wat start als een tocht door het bos om kennis te maken met Amicia, het hoofdpersonage, escaleert al snel in een gevecht op leven en dood met de zwaar gelovende inquisitie. De inquisitie is namelijk geïnteresseerd in het broertje van Amicia, Hugo. Een jongetje met een ziekte waar de inquisitie maar al te graag het fijne van wil weten. A Plague Tale ziet dit echter absoluut niet als enige dreiging, want de zwarte dood lonkt constant als een donkere wolk over ieder scenario. Dit manifesteert zich in hordes ratten en velden waar de dood letterlijk overal te vinden is. Alle personages zijn geen vechtersbazen waardoor stealth over het algemeen je enige optie is. Terwijl je ondertussen op je kleine broertje past. Dat kleine jongetje heeft namelijk nog nooit de buitenwereld gezien en heeft geen idee wat er allemaal gebeurd of wat er bestaat in de wilde natuur.
Kinderlijke onschuld
Aangezien de kern van de gameplay vooral op stealth ligt, is het van belang om met zo min mogelijk resources van A naar B te komen. Afwisselend dien je de inquisitie te omzeilen of een pad creëren door de hordes ratten. De variatie zit hier in het feit dat je de inquisitie afleidt met geluid en de ratten met behulp van vuur / licht weg leidt. Daar zijn ze als de dood voor. De inquisitie kan je ook bestoken met je katapult, maar het is overduidelijk dat die methode minder effectief is tenzij het echt niet anders kan. Het is meer de bedoeling om stenen of potten te gooien om ze van hun plek te lokken. Regelmatig is het vrij duidelijk wat de game precies van je verwacht in deze situaties. De ratten daarentegen zijn een totaal ander verhaal. Daar zijn redelijk creatieve puzzels voor bedacht. De situaties zijn tevens een stuk serieuzer, omdat een verkeerde stap eindigt in Amicia die volledig bedolven raakt onder een golf van zwarte knagende ratten. Compleet met ziekmakende geluiden. Het start met fakkels en vuurkolven aansteken om ze weg te jagen op een voorgeprogrammeerde route, maar eindigt met het gooien van ammunitie en timen van wanneer je ergens precies kan lopen. Het wordt nooit echt moeilijk. Het doet echter genoeg om je aandacht te houden bij alle horror en verwoesting.
Het is niet erg raar dat de gameplay een beetje op de achtergrond hangt. A Plague Tale is namelijk meer een game die je speelt voor het verhaal en niet voor de gameplay. Dat is waar het spel ook schittert. De relatie van Amicia en Hugo die uitgroeit van lichte frustratie tot aan oprechte zorgzaamheid. De rustige momenten zijn door de onschuld van Hugo hartverwarmend. Om een voorbeeld te geven, Hugo heeft nog nooit een kikker gezien. Zodra er een kikker in de buurt is rent hij er, ondanks het constante gevaar, zonder er over na te denken achteraan. Uiteraard met de nodige frustratie van Amicia, maar het is een reactie die bovenal menselijk is. Evenals het overlevingsinstinct dat een andere leidraad is van het verhaal. Het komt meerdere malen voor dat je dieren of zelfs mensen dient op te offeren om verder te gaan. Wat zichtbaar voor gruwel zorgt bij de kleine koter.
Helaas kan ik niet zo enthousiast zijn over het algemene verhaal. De inquisitie is de belangrijkste speler, maar deze verzuipt nogal in de kwaliteit van de persoonlijke momenten. Ze worden nooit echt dreigend en de motieven blijven enigszins vaag of minder interessant. Het einde heeft hier vooral last van, omdat het geheel niet persé een voldaan gevoel geeft.
Voor sommigen zal deze game vooral overkomen als een walking simulator. Het is echter veel meer dan dat. De gameplay is zeker niet het voornaamste waarvoor je deze game aan zal schaffen, aangezien deze redelijk standaard is. Het is vooral het verhaal, de setting en de soundtrack die het naar een hoger niveau tillen. De mix hiervan zorgt voor brokken in je keel. Tenzij je een hart van steen hebt. De graphics zijn ook niet mis met licht effecten die zo uit een peperdure productie kunnen komen. Het is wellicht allemaal een beetje on-rails, maar het resultaat is een fantastische blik in een hartverwarmende relatie met een gruwelijke wereld als achtergrond. Het onmogelijke is zo nu en dan mogelijk.
