Meer dan verhalende game
Life is Strange, The Dark Pictures, je ziet tegenwoordig steeds meer verhalende games waarin het verhaal door de speler bepaald wordt. Where The Heart Leads is zo’n nieuwe game waarin jij een verhaal meemaakt, en bepaalt hoe het afloopt. Het is een wat ander perspectief dan dat van bijvoorbeeld Life is Strange, maar desalniettemin is dit een interessante game.
Op een stormachtige avond daalt echtgenoot en vader Whit Andersen af in een enorme sinkhole om de hond van het gezin te redden die in een ontstane ravijn is gevallen. Na een val in het diepe komt Whit terecht in een rijk dat zijn voorstellingsvermogen te boven gaat, waar momenten uit zijn verleden, heden en toekomst zich als dromen openbaren. Terwijl zijn levensverhaal zich voor hem ontvouwt, krijgt hij het vermogen om het te veranderen. Je leid een leven vol keuzes, verwijten en je kiest wie je beschermt, en wie niet, om vervolgens het lot van jezelf en andere te bepalen.
Het gaat hier om een nieuwe top-down adventure game. Dat het spel draait om het verhaal mogen duidelijk zijn. Je kunt in de diverse omgevingen, beginnende bij de boerderij van je familie, jezelf voortbewegen (in sommige gevallen ook klimmen) en met andere characters praten, en dat je mag praten is wel duidelijk. Met tekstballonnen gaan de gesprekken over en weer, en ik kan wel zeggen dat deze niet zuinig zijn en al te kort. Heb je dus geen zin om een ellenlange conversatie te lezen, dan kun je dit spel al direct beter aan je voorbij laten gaan. De tekstballonnetjes zijn daarnaast ook nog eens vrij klein (UPDATE: Dit is inmiddels verbeterd met een update) wanneer je wat verder van je scherm af zit, en kunnen niet vergroot worden, waardoor het ook nog eens een vermoeiende partij lezen wordt. Het valt dus aan te raden om goed uitgerust met deze game aan de slag te gaan, en om het goed te volgen, want al snel zul je merken dat het een lange ruk wordt, waarbij je mensen in een goed of kwaad daglicht kunt zetten. Bewaar je geheimen van characters, of verraad je ze waar ze bij staan? Het is aan jou om er een draai aan te geven. Tijdens de conversaties word je voor het blok gezet met belangrijke keuzes. Stel je iemand gerust, vertel je een geheim, vertrouw je iemand? Het is allemaal aan jou en het heeft consequenties.
In het spel kun je ‘gedachten’ terug bekijken, waaronder objecten die je tegen komt in de game. Qua gameplay stelt het spel echter niet zo heel veel voor. Je kunt interactie voeren met objecten en karakters, of je kunt niets. Het is in feite verder geen platformer of iets dergelijks, maar je kunt simpelweg bewegen en conversaties voeren en teruglezen waar gewenst. Dat maakt dat de game vrij simplistisch in elkaar steekt, maar wel diep gaat, ontzettend diep. Het script bevat dan ook niet voor niets meer dan een half miljoen woorden en honderden uitkomsten. Persoonlijk vond ik het begin erg interessant, maar na een paar uurtjes wordt het spel wat ingewikkelder, en moet je wat meer zelf je weg zien te zoeken in de omgevingen. Soms moet je objecten zoeken en verzamelen, en soms moet je simpelweg een opdracht uitvoeren voor iemand, voordat je verdere progressie kunt boeken. Het kon mij persoonlijk vooral in het eerste deel goed bekoren, maar na verloop van tijd, als het verhaal je wat minder pakt, raak je al snel de weg kwijt, en daarmee ook de game.
Blijf erbij!
Zodra hetgeen in vorige alinea genoemd gebeurt kun je de game beter weg leggen. Als je namelijk conversaties gaat skippen, verlies je de controle over het verhaal en weet je eigenlijk al snel niet meer wat je aan het doen bent. Soms weet je ook niet wat je opdracht nu is, terwijl je duidelijk is verteld dat je wat objecten moet gaan zoeken, bijvoorbeeld gereedschappen om iets te bouwen in de stad. Het volgen van het verhaal is dan ook essentieel, hoe saai het soms ook kan worden, en hoe boeiend het soms ook is. De gameplay helpt daar ook niet altijd bij. Deze kent weinig diepgang namelijk en is soms zelfs moeilijk te lezen. Je moet precies goed staan wil je met een karakter communiceren of met een object interactie voeren, en dat is soms vrij frustrerend. Verder kent de game een artwork-achtige stijl qua graphics, iets dat mij wel aansprak, maar ook nooit echt heel bijzonder oogt. Vooral de graphics in steden zijn rommelig en wat mij betreft ook niet echt strak uitgewerkt. Daarnaast is het soms ook stoeien met de camera om je character goed in beeld te kunnen zien, zonder dat deze zich verstopt achter een gebouw of een boom vol bladeren. Qua audio is het spel rustig en dromerig, op zich goed, aangezien concentratie belangrijk is in de game. Daarnaast zijn de laadtijden ook erg lang, al hoef je maar eenmalig te wachten tot je ingame bent, en kun je na zo’n 30 seconden ook daadwerkelijk aan de gang blijven met de game.
Where The Heart Leads heeft z’n pluspunten en minpunten, maar zal je ongelofelijk aanspreken of juist ongelofelijk tegenstaan. Houd je niet van veel lezen, en van een vrij platte manier van interactie? Dan is dit sowieso een game die je moet overslaan. Maar houd je van een verhaal met ongelofelijk veel diepgang, die hier en daar ook vast wel wat saaie momenten kent voor je als speler, maar waarbij keuzes consequenties hebben, en waarbij je karakters tot in het diepste leert kennen? Dan is dit wellicht een zeer interessante game voor jou. Ik laat het oordeel even in het midden, maar deze overweging bepaalt ongetwijfeld voor jou of dit een winner is, of een ongelofelijke loser van een game. Zul je dit spel echter nogmaals gaan overspelen? Ik denk het niet, maar hopelijk kun je wel leven met het eindresultaat van hetgeen jouw hart je naar toe heeft gebracht.
