Het Warhammer universum heeft onderhand een rijke geschiedenis en het is voor velen dan ook een geliefde serie op het gebied van tabletop en RTS games. Relic Entertainment vond het na een groot aantal Dawn of War games wel eens tijd voor want anders met als resultaat Warhammer 40K: Space Marine. Een hybride van een hack en slash en een third person shooter, die op het eerste gezicht veel weg heeft van Gears of War. Na de eerste minuten met deze game kan je de vergelijking wel weggooien, want al snel blijkt dat het een eigen richting probeert op te gaan, wat we natuurlijk toejuichen. Helaas pakt dit niet overal even goed uit en dat is toch eigenlijk wel jammer voor deze leuke titel.
Ultramarines met hoofdletter U
In Warhammer 40,000: Space Marine mag jij aan de gang gaan met Ultramarine Captain Titus. Je maakt in vijf verschillende hoofdstukken diverse gebeurtenissen mee wat met een paar plot twisten en een dun verhaal aan elkaar wordt gebonden. In het eerste deel van de game moet je het tegen verschillende orks opnemen in een festijn van bloed en rondvliegende lichaamsdelen. Maar al snel ga je merken dat de game hetzelfde trucje elke keer weer toepast. De gehele game heb jij de opdracht om van punt A naar punt B te gaan om een knop in te drukken, iemand te vinden of iemand te verslaan. Het verplaatsen gebeurt met een afwisseling van lopen en vijanden verslaan en dit gaat op de lange duur toch echt vervelen. Natuurlijk zijn de meeste shooters op dit principe gebouwd, maar in Space Marine komt dit wel heel duidelijk naar voren. Dit zou verholpen kunnen worden door een grotere hoeveelheid vijanden en omgevingen, want zes verschillende orks is te weinig. Later in de game moet je het opnemen tegen het Chaos leger en voegt dit een zestal nieuwe vijanden waaronder Chaos Marines en demonen. Dit is toch wel erg magertjes voor een game die je in een acht uurtjes doorloopt en nog eens eindigt met een makkelijke eindbaas. Deze game schreeuwt om brute eindgevechten!
Maar de game biedt ook veel goeds, de gameplay speelt erg lekker weg en dat zien we graag in een game die snelle actie biedt. Ondanks dat de Space Marines enorme gepantserde gasten zijn, bewegen ze snel en soepel en weten ze ook goed over weg te kunnen met een diversiteit aan wapens. Gedurende het verhaal vind je nieuwe of verbeterde wapens en deze kun je op heel veel plekken afwisselen naar jouw voorkeur. De wapens zijn niet erg fantasierijk, maar de impact is heerlijk. Het mêlee wapen is inwisselbaar voor een mes, bijl, zaag en een hamer en is noodzakelijk. Er komen grote golven vijanden op je af rennen en je kunt ze niet allemaal neerknallen voordat ze bij je zijn gekomen. Er is ook geen cover systeem te vinden in de game, dus blijft de frontale aanval over. Er zijn een paar leuke dingen gedaan met het leven en fury systeem. Je kunt alleen leven erbij krijgen als je een vijand executeert. Dit resulteert in een leuke balans van knalactie en gevechten van dichtbij, omdat je dit gaat opzoeken om leven erbij te krijgen. Door vijanden te raken en te slaan stijgt jouw fury meter en wanneer deze vol is kun je deze activeren. Je aanvallen worden sterker, je kunt in slow motion schieten en leven komt er langzamerhand bij. Waarmee de game meer tactiek kent, omdat je moet afwisselen tussen geweren en gevechten en de fury inzet op punten dat je die echt nodig hebt.
Succes wordt gemeten in bloed van jou of je tegenstander
De game is een erg vermakelijke game met een kleine dosis humor. Zo was het leuk om orks met raketten op hun rug gebonden te zien rondvliegen en zijn de executies bruut een bloederig. En zo kent de game meerdere momenten die wel blijven hangen, maar er zijn enkele gemiste kansen. Er zitten namelijk voertuigen in de game en zelfs een enorme mech, maar die kan je niet besturen. Ook al zou het een kort klein stukje geweest zijn, ik had toch graag wat meer diversiteit in de gehele game gezien. De jetpack gedeeltes zijn leuk en geeft de game meer diepte, omdat het nu ook in de hoogte afspeelt. Maar deze stukjes zijn helaas maar van korte duur en je zult alweer snel in die bekende sleur terecht komen.
De game bevat een multiplayer die zijn ding doet, maar wederom erg karig is. Het gooit de elementen van de singleplayer in de multiplayer zodat er iets “fris” uitkomt. Elkaar dood meppen als Space Marines blijft gewoon erg leuk. Er zijn twee modi, Annihilation en Seize Ground. Annihilations is een doodgewoon potje team deathmatch en in Seize Ground moet enkele punten voor een bepaalde tijd inpikken en verdedigen. Het verbaast me dat we niet eens de standaard modi deathmatch en capture the flag te vinden zijn in deze game. Met vijf verschillende maps heb je al snel alles gezien van de multiplayer. De balans is goed, maar je zult heel vaak en zelfs regelmatig enorm snel neergeknald worden. De Ultramarine draagt blijkbaar bescherming die alles doorlaat en dit had toch wel iets minder het geval kunnen zijn. Door punten te verdienen kun je in level stijgen en zo nieuwe accessoires unlocken. Leuk voor de mensen die meer tijd in de multiplayer gaan steken. Ik verwacht met de komende DLC meer maps en modi voor de multiplayer en die hadden er eigenlijk in het begin al in moeten zitten.
Beter een corrupt lichaam dan een corrupte geest
Warhammer 40,000: Space Marine doet veel goeds, zo is de gameplay erg vermakelijk en stroomt het bloed met liters van je scherm. De wapens knallen lekker weg en de vijanden met zaag of bijl bewerken is altijd leuk. Maar de game mist toch wel de nodige diversiteit en jammerlijk laat het heel veel kansen liggen. De multiplayer is ook erg minimaal met 2 modi en 5 maps. Maar toch heb ik me heel erg vermaakt. De game bevat net genoeg tactiek om het uitdagend te houden. Hiermee is het een leuke game om even heerlijk je frustraties weg te knallen.
