Klein maar fijn
Games hoeven niet altijd groot te zijn, met content waar je U tegen zegt. Soms kom je ook games tegen die gewoon lekker wegspelen om hoe ze zijn, en daar hoeft geen verhaal achter te zitten, of een geweldige diepgaande gameplay. W.A.R.P. is zo’n game. Wij gingen kort aan de slag met de game, en waren er ook al snel weer klaar mee. Maar kwam dat doordat de game kort was? Of omdat hij slecht was?
W.A.R.P. is allereerst een game die de eenvoud zelve is. Het spel bestaat simpelweg uit een raketje waarmee je richting een portal of ook wel W.A.R.P. (Where Are Rescue Portals) moet zien te vliegen. Klinkt makkelijk hoor ik je denken, maar dat is het zeker niet. Je rakket geeft namelijk flink wat gas wanneer je de straalmotor aanzet, en dat zorgt ervoor dat zeer accuraat vliegen lastig is. Je moet dan ook zeer subtiel richting je einddoel geraken, maar dat is niet lastig als je een klok rechtsboven ziet aftellen. Daarnaast heb je ook nog met ‘fuel’ te maken, welke kan op gaan. Verder zijn er asteroïden en allerlei andere ruimtewezens die je het leven zuur maken. Het bereiken van de portal is dus nog niet zo makkelijk. Je hebt echter een gun waarmee je kunt schieten, maar dat maakt het er niet makkelijker op!
Het vliegen is een kunst op zich want al snel merk je dat je rakket, of wat het ook mogen zijn, veel doorschiet, waardoor je al vliegend moet zien te sturen door de levels. In totaal zijn er 30 levels aanwezig op 3 verschillende planeten (W.A.R.P.’s). De eerste 10 zijn goed te doen maar wanneer je wereld 2 bereikt begint pas echt de uitdaging. Sterven hoort er bij en wordt zelfs rijkelijk beloond met trophies. Binnen het kwartier heb je de platinum zelfs al binnen handbereik, want meer dan 10 levels halen hoef je ervoor niet te doen. Wanneer je de levels behaalt kom je zelfs nog een Survive en Landing mode tegen, welke overigens niet heel veel meer gameplay te bieden hebben en meer van hetzelfde brengen. De adventure mode, welke dus bestaat uit 30 levels, valt uit te spelen binnen ‘n uur of 2, mits je niet te vaak dood gaat, wat overigens veelvuldig gebeurt. Als je alles in één keer zou halen, dan zou je zelfs binnen ‘n half uurtje de game al uitgespeeld kunnen hebben, maar de kunst is om te overleven, en dood ga je HEEL veel, dat is zeker.
Met slechts 2 knoppen en de analoge stick zijn de controls zeer toegankelijk maar de gameplay is des te uitdagend. Wel wordt deze vrij snel saai. Heel veel elementen zijn er namelijk niet en worden ook niet toegevoegd. Met DOS-achtige graphics uit de jaren 80, mag je wel stellen dat het spel er best sfeervol uit ziet, maar verder ook weinig bijzonders te bieden heeft. Qua audio is de game wel lekker vlotjes te noemen. De main soundtrack is lekker opjagend en klinkt goed in de oren. Veel te bieden heeft het spel echter niet zozeer. Het is echt een game die je lekker 10 minuutjes speelt, en dan weer een tijdje aan de kant kunt leggen om vervolgens weer enkele levels te spelen. Dit is dan ook geen verslavende game, maar eerder een frustrerende game. Niets is erger dan bijna door een level heen geraken, om vervolgens in het laatste stukje vliegen kapot geschoten te worden, of de muur te raken. Opgeven is er echter geen optie en gelukkig is de game ook zeker niet TE moeilijk waardoor je er niet direct mee zult gaan stoppen. Echter is de game naast aardig ook niet heel veel meer dan dat. Met slechts een paar Euro zul je ongetwijfeld je geld niet weg gooien, maar je krijgt er ook geen bijzondere titel voor terug waar je lang aan terug zult denken.
