Hoe het allemaal begon
31 mei 2007 bestelde ik Two Worlds via Internet. Ik wist van tevoren al dat dit de Oblivion beater van het jaar moest worden. Echter, er volgde maanden van uitstel. Nu 3,5 maand later speel ik het spel eindelijk, maar niet de collector’s edition die ik in eerste instantie besteld had. Waterschade in de opslagplaats in Duitsland zorgde er nogmaals voor dat mijn collector’s edition voor onbepaalde tijd werd uitgesteld. Ik heb direct mijn leverancier gebeld en gevraagd of zij mij de gewone versie konden sturen die al wel in de winkels lag. Ze antwoorden dat ze hem direct maandag na het weekend op de bus zouden doen. Ik kreeg hem dinsdag onverwacht binnen en begon direct met spelen. Zei ik eerder dat Two Worlds the Oblivion beater van 2007 moest worden, dan vergis ik me toch echt heel erg. Two Worlds kan zelfs na maanden uitstel nog niet datgene bieden wat men beloofd had; of misschien was de hype en de mythe eromheen wel een beetje teveel geworden voor het spel en de verwachtingen. Ik realiseer me dat het niet anders mocht zijn; een beetje teleurgesteld begin ik dan ook aan de review.
Groot; groter; grootst, maar spuuglelijk
Antaloor, zoals de wereld in Two Worlds heet, is echt gigantisch groot. Naar wat men over Antaloor kwijt wilde, zou de wereld ongeveer 33% groter zijn dan Cyrodiil in Oblivion. Je kunt gerust stellen dat Two Worlds de grootste RPG wereld tot nu toe heeft, als je even Word of Warcraft niet meerekent. Op de consoles mag je dan ook gerust stellen dat Two Worlds een andere visie heeft op het werk dat de mensen van Bethesda hadden met Oblivion. Antaloor is dan wel groot, maar daarmee is dan ook alles gezegd. De hele wereld is echt lelijk en alles daaromheen ook. De wereld zelf heeft veel weg van Oblivion, maar qua vormgeving en texturen haalt Two Worlds het bij de verste verte nog niet eens. Je zou verwachten dat de ontwikkelaar na maanden uitstel wel weet hoe hij een product op de markt moet brengen, maar dat is puur bedrog. Neem bijvoorbeeld de gezichten van de mannen in Two Worlds; dan bedoel ik ook echt alleen mannen. Er zijn bijna geen vrouwen te bekennen in Two Worlds. Alle personages die in het spel voorkomen zijn mensen die volgens mij net ontwaken zijn uit een Zombieslaap zoals in Dawn of the Dead of Dead Rising. Hoe schandelijk is het dat je na tijden en tijden van uitstellen en uitstellen nog niet eens een fatsoenlijk speelbaar spel op de markt kan brengen. Speelbaar heeft dan wel niks met graphics te maken, maar de grafische kant bepaalt wel voor een groot deel het speelgevoel in een spel. Alles ziet er in de verste verte niet als Oblivion uit, behalve dan heel ver weg in horizon. Alleen daar heeft Antaloor wat weg van de RPG van 2006. Personages, vormgeving, natuur, texturen, niets is te vergelijken met Oblivion. Ik kan wel blijven vergelijken met dit topspel uit 2006, maar dan hebben al zoveel mensen en reviewers gedaan, dus je moet wel. Ik kan niet anders stellen dat Two Worlds er ver onder de maat uit ziet. Hier moet je het echt niet om doen.
Kinderachtig geluid, positief en weer lelijk
Sinds die grote RPG van vorig jaar hebben enkele ontwikkelaar geprobeerd het spel van de troon te stoten. Two Worlds had het eerste moeten worden, maar stelt nog meer teleur dan menig ander RPG. Toch zijn er wel positieve dingen te melden over de game. Zo ben ik erg te spreken over de manier waarop je je eigen inventaris in de game kan opruimen. Je kunt nu dingen van exact hetzelfde type en soort op elkaar plakken waardoor het één sterker word, twee meer waard en drie je kan alles makkelijker meenemen zonder problemen te ondervinden. Het is een ontzettend handige manier om van simpele dingen ook dure dingen te maken die je later weer kan verkopen. Zo kun je bijvoorbeeld ook bij een handelaar vier dezelfde zwaarden of bogen kopen, om deze later op elkaar te plakken. Je kunt het dan echter wel vergeten om deze met winst aan een handelaar terug te verkopen, dan kan namelijk alleen met gevonden spullen. Het is een zeer welkome optie die in mijn ogen een groot pluspunt is in een verder negatieve game. Ik moet dan helaas ook weer verder gaan in een oceaan van negatieve kritieken. Zo is het geluid erg kinderachtig en eigenlijks niet om aan te horen. Als je bijvoorbeeld met een zwaard inslaat op een Orc, dan krijg je een geluidje te horen dat eerder doet denken aan de oude Nintendo tijd dan aan modern surround geluid. Hoe in de vrede en de naam van de Heer heeft dit zover kunnen komen? Die vraag stel ik mij ook al maanden sinds de bestelling. Ik besluit dan ook de menu indeling van mijn wapens, spreuken en map van Antaloor te bekijken. Ook dat kun je gerust lelijk noemen en erg onoverzichtelijk. Je weet helemaal niet snel wat wat is; nu zit ik zelfs nog te twijfelen wat ik er in vredesnaam mee moet. Het is allemaal piepklein en op sommige momenten echt niet te lezen, zelfde geld trouwens voor sommige teksten in de game. Wat moet je hiermee? Damn, ik reis verder terwijl ik rekening hou met de gameplay, besturing en het in rondjes lopen van mijn personage.
Gameplay goed; besturing redelijk; fysiek een drama
Er is weer wat positiefs te melden over de game die Two Worlds heet. De gameplay is behoorlijk uitgebreid te noemen en kan eindelijk eens vergeleken worden met Oblivion van vorig jaar. Er is verschrikkelijk veel te doen, misschien niet zoveel als in Oblivion, maar je zult je met de gameplay zeker wel kunnen vermaken. Het is dan ook meteen het grootste pluspunt, naast de besturing van het spel. De besturing is dan ook redelijk te noemen. Je personage beweegt een stuk natuurlijker dan in Oblivion en dat vind ik dan ook knap gedaan van ontwikkelaar Reality Pump. Je moet er dan wel rekening mee houden dat je personage na het verlaten van een menu in eens in een rondje begint te lopen. De fysieke kracht van het spel is nou niet bepaald hoogstaand en dat is best klote te noemen. Fysiek hoef je in Two Worlds eigenlijk alleen maar te rekenen op je eigen personage, ook al zitten daar ook weer wat addertjes onder het gras. Maar het positieve overheerst zeker in dit onderdeel van het spel. De besturing en gameplay lopen goed door elkaar heen en dat is iets waar RPG’s nog wel eens vaak de mist in willen gaan. Ik moet echter wel toegeven dat ik wel eens serieus overwogen heb om Bleu Dragon te kopen, ook al heb ik een hekel aan Oosterse RPG’s. De besturing van Two Worlds kun je dan ook nergens mee vergelijken, want in elke RPG is het weer anders. Ik kan wel blijven doorzagen, maar dat heeft ook weinig zin. Ik denk dat het voor de meeste mensen nu wel duidelijk is of ze de game willen of juist niet.
Alstublieft, denk na voor je iets doet
Two Worlds is een game waar ik zeer gemengde gevoelens bij heb. Er zijn een aantal dingen die vreselijk positief zijn, maar helaas overheerst het negatieve. Ik kan niet anders concluderen dat Two Worlds een middelmatige RPG is en beslist geen Oblivion beater. Hoe de ontwikkelaar na maanden uitstel nog een dergelijke slechte RPG kan uitbrengen snap ik ook niet. Ik moet echter wel toegeven dat jij als speler natuurlijker bent dan in Oblivion met die schuifpasjes. In Oblivion lijk je veel meer te dansen dan in Two Worlds, en dat is dan ook een reden geweest waarom ik overwoog te game binnen te halen. Mensen die van RPG’s houden moeten deze game echt kopen, anders raad ik je aan het spel direct links te laten liggen. Alstublieft, denk na voor je iets doet. Je mag gerust stellen dat ze bij de ontwikkelaar niet altijd hebben nagedacht of goed hebben samengewerkt. Zoveel is in die mate wel duidelijk. Ik hoop dan ook dat bij een volgende (mogelijke) Oblivion beater de ontwikkelaar en uitgever een stuk beter opletten. Vooralsnog blijft dit een middelmatige RPG die grootst scoort in gameplay en besturing, maar teleurstelt in de rest. Er zitten teveel fouten, vastlopers en framedrops in om te kunnen zeggen dat dit een echte game is. Ik ben wel blij dat de game er is, maar ik had het graag heel anders gezien.
