Het gebeurt niet vaak dat er twee Zelda games op een zelfde platform uit dezelfde generatie tegelijk uitkomen. Voor zover ik me kan herinneren was dat alleen op de NES, Nintendo 64 en Gamecube (met die CD-I misbaksels niet meegerekend). Het feit dat Nintendo een Zelda game een kleine twee jaar na de release van de vorige uitbrengt zet mensen al snel aan het denken of de kwaliteit van de serie wel gewaarborgd zal blijven. De ontwikkeling van de meeste Zelda games duurt meestal namelijk veel langer. Is het dus ook wat geworden?
Bekende gezichten
Het eerste wat opvalt aan Spirit Tracks is dat het wel verdacht veel op The Phantom Hourglass lijkt. De graphics zijn vrijwel hetzelfde (zij het een beetje opgepoetst) en de gameplay is ook nauwelijks veranderd. Je bestuurt Link nog altijd compleet met de stylus, maar dat is eigenlijk ook geen straf als je kijkt naar hoe goed dat dan ook werkt. Wat ook uniek voor deze Zelda is, is dat het een sequel op The Phantom Hourglass is. Wanneer je de game begint kom je al snel oog in oog te staan met een oud, klein mannetje, die de “Link” uit de voorgaande game blijkt te zijn. Ook zul je een afstammeling van Lineback, de man van wie de boot was waarmee je in The Phantom Hourglass op pad ging, tegenkomen en zit de game verder ook vol met verwijzingen naar zijn voorganger.
Link heeft deze keer echter zijn boot ingeruild voor een trein en dit heeft dan ook meteen een grote impact op hoe je je door de wereld heen verplaatst, aangezien je nu niet meer kunt gaan en staan waar je wilt, maar vast zit aan de sporen die door de wereld lopen. Deze sporen zijn overigens ook de leidende draad door het verhaal, aangezien jouw belangrijkste missie de Spirit Tracks te herstellen is.
The Tower of Spirits
Het herstellen van de Spirit Tracks gaat volgens een steeds terugkerend patroon, wat min of meer ook in The Phantom Hourglass aanwezig was. Voor de mensen die zich The Temple of the Ocean King uit The Phantom Hourglass nog herinneren: in the Spirit Tracks zit weer een soortgelijke dungeon, maar wees gerust, want deze is niet Time Based. In plaats daarvan is de zogenaamde Tower of Spirits opgedeeld in verschillende verdiepingen, waarvan er steeds weer een meer beschikbaar komen nadat je een van de vier tempels (Bos, IJs, Water, Vuur) hebt voltooid. Iedere verdieping van de Tower of Spirits is toegankelijk vanaf een wenteltrap die zich in het midden van de toren bevindt. Dit betekent dus dat je jezelf niet steeds door alle voorgaande verdiepingen heen moet worstelen, wat een zeer welkome verandering is.
Wanneer je je een weg baant door alle verdiepingen zul je al snel ontdekken dat iedere verdieping steeds groter en uitgebreider wordt. Je begint met een paar makkelijke puzzels, maar zeker de laatste verdiepingen kunnen qua grootte en complexiteit wedijveren met de dungeon’s buiten de Tower of Spirits. In de Tower of Spirits zul je overigens ook een van de nieuwe gameplay elementen van deze Zelda game tegenkomen: het spelen met twee characters. Wanneer je een nieuwe verdieping van de Tower of Spirits betreedt is het eerste wat je te doen staat het bemachtigen van alle Tears of Light. Wanneer je deze hebt bemachtigd ben je in staat een zogenaamde Phantom aan te vallen. Phantoms zijn de bewakers van de Tower of Spirits, maar ze zijn kwaadaardig geworden door invloeden van de Demon King. Wanneer je deze hebt aangevallen kan Prinses Zelda, die door de badguy uit de game in een geest is veranderd, controle nemen over zo’n Phantom en dan kun je die besturen.
Lavalopen
Je bestuurt een Phantom door hem aan te tikken en dan een lijn te trekken in de richting waar je hem heen wilt bewegen. Ook kun je hem achter je aan laten lopen. Het leuke echter is dat deze Phantom’s vaak eigenschappen hebben die Link niet heeft. Zo kunnen ze door lava heen lopen en Link op hun rug dragen of hebben ze een brandend zwaard dat als een soort toorts functioneert en je laten kijken in donkere gebieden. Dit brengt een leuke afwisseling van het normale dungeon crawlen en doet bij vlagen ook denken aan de game ICO, waarin je ook met twee characters op pad gaat.
Een ander belangrijk nieuw spel element is de Spirit Flute, die eigenlijk nog wel het meest doet denken aan een Ocarina uit bijvoorbeeld The Ocarina of Time. Op deze spirit flute dien je verschillende deuntjes te spelen die een effect hebben op je omgeving. Zo is er een riedeltje dat van die pratende standbeelden wakker maakt en eentje waarmee je verborgen schatkisten tevoorschijn kunt toveren. Daarnaast dien je, om grote delen van de Spirit Tracks te herstellen, regelmatig een duet te spelen met een van de zogenaamde Locomo’s. Deze Locomo’s zijn de beschermers van de tempels en de Tower of Spirits en zijn in staat delen van de Spirit Tracks te laten herleven door een duet met jou te spelen. Wanneer je dit hebt gedaan krijg je toegang tot de zogenaamde Spirit Temple’s, welke je dient te doorploegen om de kracht van de Tower of Spirits te herstellen.
Bossfights
Ik zal hierover dan ook maar meteen met de deur in huis vallen: deze dungeon’s zijn weer eens briljant. De dungeon’s zijn ingedeeld volgens de oude vertrouwde Zelda principes: eerst ga je op zoek naar een nieuw item om te gebruiken, waarna je de rest van de dungeon kunt doorkruisen. Wanneer je vervolgens alle puzzels hebt opgelost kun je doorstomen naar de eindbaas, welke je in een episch gevecht dient te verslaan. De items die je in de dungeon’s zult vinden zijn een mix van oude bekenden (zoals de boemerang) en nieuwe items (zoals een soort van ventilatorachtig apparaat). Al deze items bestuur je via het touchscreen en/of de microfoon. Jep, je dient nu een stuk vaker in je microfoon te blazen dan voorheen, maar gelukkig accepteert de DS al een klein briesje, zodat je niet als een gekke malloot in de trein in de microfoon hoeft te hijgen. Wat betreft de puzzels: die zijn wederom van erg hoog niveau. De meeste dungeon’s hebben een hoofd puzzel die je dient op te lossen, en om steeds een nieuw deel van de puzzel te halen moet je kleinere puzzels oplossen. Wanneer je die hoofd puzzel dan hebt voltooid krijg je toegang tot de sleutel die leidt naar de eindbaas. Deze bossfights spelen zich meestal af op twee schermen (zo nu en dan een uitzondering daargelaten), en zijn opgedeeld in twee of meer fasen. Voor iedere fase van het gevecht heb je een andere tactiek nodig en hierbij dien je bijna altijd het item te gebruiken dat je in die dungeon hebt gevonden.
Na het lezen van dit artikel zul je dus wel het gevoel hebben dat The Legend of Zelda: The Spirit Tracks verdacht veel lijkt op zijn voorganger en daar heb je dan ook helemaal gelijk in. Waar de game zich in onderscheid van The Phantom Hourglass zijn echter de kleinere, subtiele veranderingen, zoals het spelen met twee characters. Hoewel dit op het eerste gezicht niet veel anders lijkt, geeft het de game in zijn geheel net dat kleine beetje extra om hem te onderscheiden. De game overtreft zijn voorganger eigenlijk een beetje op alle vlakken: de besturing is net wat beter, de graphics zijn weer een beetje opgepoetst, het verhaal is wat dieper en de gameplay wat gevarieerder. Het enige punt waarvan ik vind dat Spirit Tracks een beetje achteruitgegaan is, is het feit dat je nu aan de sporen vast zit om jezelf te verplaatsen over de worldmap. The Legend of Zelda: The Spirit Tracks weet zijn voorganger dus eigenlijk wel te overtreffen op alle gebieden, maar weet nooit echt te verassen. Dit neemt echter niet weg dat het weer een onvergetelijke spelervaring biedt die op alle vlakken prima in elkaar steekt.
