De RPG is een genre dat al vele verslaafde slachtoffers heeft gemaakt. De magistrale verhalen zijn vaak zo meeslepend dat je er bijna niet meer achter weg bent te krijgen. De laatste jaren is het genre zich ook op andere gebieden gaan evolueren. Zo zien we dat de nadruk steeds meer gaat liggen op het samenspel in de MMO RPG’s zoals World of Warcraft. Het aanbod aan MMO’s begint steeds meer te stijgen, terwijl de ouderwetse singleplayer RPG’s steeds meer op de achtergrond komen. Veel echte singleplayer RPG’s zijn er voor de PC niet meer verschenen. Het was dan ook een welkome verassing dat The Last Remnant van Square Enix, die in 2008 op de Xbox 360 uitkwam, nu ook verkrijgbaar is op de PC.
In The Last Remnant volg je het verhaal van Rush Sykes, de zoon van twee belangrijke wetenschappers op de Academy van Elysion. Zijn zusje Irina wordt op een dag ontvoerd door een witgeklede priester die wordt geholpen dan een raar vliegend wezen. Om haar te redden zal de jonge Rush de wijde wereld in moeten, waar hij de leider van het stadje Athlum, genaamd Marquis David Nassau. Lord David besluit om één of andere rare reden alles op alles te zetten en Rush te helpen zijn zusje terug te krijgen. Wat ze echter van tevoren niet hadden voorspeld is dat ze betrokken zullen raken bij een gigantische wereldoorlog. Alle grote steden in de wereld van The Last Remnant worden beschermd door enkele grote mysterieuze voorwerpen genaamd Remnants. Zolang ze gebonden zijn aan een persoon zullen ze ervoor zorgen dat alle inwoners niets overkomt. Zodra de gebonden persoon echter komt te overlijden zal de Remnant alleen nog maar ellende veroorzaken, totdat deze weer wordt gebonden aan een nieuw persoon. Na een tijdje spelen zal een vreemde man die luistert naar de naam Conqueror een leger op bouwen om één voor één de Remnants van alle steden over te nemen. Dit zal dan ook uitdraaien op een episch verhaal, die je niet zomaar weg kunt leggen.
Van alles wat
De personages variëren erg sterk in zowel uiterlijk als personaliteit. De wereldbevolking bestaat uit vier verschillende rassen, de Mitra (mensen), de Yama (grote vismannen), de Qsiti (kleine kikkertjes) en de Sovani (vier-armige katten). De karakters waar je vooral mee te maken krijgt zijn Rush, David Nassau en zijn vier generalen. Rush is een echt boerenkind met totaal geen fatsoen. Hij weet zijn mond altijd op de verkeerde momenten open te trekken en heeft totaal geen respect voor autoriteit. Hierdoor kan hij best vervelend overkomen. Gelukkig heeft Square Enix een balans gevonden, door de kalme David de absolute tegenpool te maken. Door er van elk ras ook nog een generaal aan toe te voegen die alle vier op een totaal andere manier naar de wereld kijken, heeft The Last Remnant een erg sterke basis voor een goed verhaal. Daarnaast zijn de stemmen perfect uitgezocht voor elk personage. Jammer is het dan wel weer dat ze in de gevechten maar heel weinig zinnen hebben om te zeggen, waardoor ze uiteindelijk best irritant beginnen te worden. De voice-acting van de tussenfilmpjes is daarentegen wel weer goed gedaan.
Waar het in The Last Remnant vooral omdraait zijn de gevechten. In de vele kerkers en landvlaktes waar je doorheen moet, lopen alle vijandelijke monsters gewoon los rond. Je hebt dus geen last van onverwachte random battles. Zodra je in de buurt van een monster komt krijg je zijn humeur te zien. Als hij bijvoorbeeld bang voor je is zal hij proberen weg te komen, of als ze woest op je worden ben jij het die achtervolgd wordt. Als je vervolgens door zo’n vechtlustig beest aangeraakt wordt, word je gedwongen tegen hem te vechten. Je kunt echter ook zelf tegenstanders een gevecht in trekken door in de buurt van ze op de spatiebalk te drukken. Dan heb je het grote voordeel dat het moraal van je troepen ongeveer gelijk is aan die van de vijand.
En het moraal van het gevecht is…
Dit wordt weergegeven door een balk die bovenaan het gevechtscherm staat. Deze zal gedurende de partij constant heen en weer slingeren afhangend van je prestaties. Wanneer de balk meer de blauwe (goede) kant op neigt te gaan zullen jouw aanvallen en verdediging vele malen sterker zijn en wanneer de balk helemaal rood is, dan wordt dit alles juist veel zwakker. Dit brengt dus een nieuw strategisch element aan bod. In The Last Remnant bestuur je niet elk individueel personage, maar geef je juist orders aan groepen hiervan, die unions worden genoemd. In het begin van het spel kun je maar één Union maken, maar hoe verder je komt hoe meer dit zullen worden en hoe meer vechters je aan een Union mag toevoegen. Daarnaast kun je helemaal instellen in welke formatie je ze op het slagveld wilt hebben te staan, zodat voor elk gevecht behoorlijk veel strategieën kunt toepassen om te winnen.
Het nadeel van dit systeem is dat je alleen maar simpele commando’s hebt zoals aanvallen met magie, een andere Union healen of ze juist vechtend ondersteunen. Hierbij kun je wel zien welke aanvallen elk personage gaat uitvoeren, maar je kunt ze niet individueel aangeven. Afhankelijk van welke vijandelijk Union je aan gaat vallen zullen jouw vechter ook nog eens wisselen tussen hun manoeuvres. Dit is op zich geen groot probleem, maar in het gehele spel worden er nooit redenen gegeven waarom ze dan ineens van strategie veranderen. En dit is niet de enige onduidelijkheid aan het gevechtsysteem. Als je op weg bent naar een groepje vijanden kun je namelijk ook wel eens tegengehouden worden. Dit heet Interference (Interception als je het zelf doet) en weet flink op je moraal in te hakken. Ook hier wordt nooit duidelijk wanneer er waarom dit voorkomt. Hierdoor ontstaat er een groot onzeker element in de gevechten, die vaak erg ongelukkig uitkomt. Het was dan ook een stuk makkelijker geweest als het systeem hiervan ook aan de speler kenbaar zou worden gemaakt.
Toegankelijk, maar chaotisch
Hetzelfde geld voor de zogenaamde Trigger Chance. Dit zijn momenten waarop er bepaalde toetsen in het beeld verschijnen waarop jij precies op tijd op moet drukken om extra schade toe te dienen, of om een aanvallende vijand te blokken en vervolgens neer te slaan. Deze verschijnen ook uit het niets en maken het gevecht soms best wel chaotisch. Voor mensen die de knoppen dan ook niet vaak op tijd kunnen vinden bestaat er de optie ze automatisch goed te laten gaan. Persoonlijk vind ik het echter zonde om dit te doen, want je wordt zo wel meer betrokken bij het gevecht. The Last Remnant wordt dan ook leuker en leuker naarmate het spel vordert en je tegenover enorme legers komt te staan. Hierbij raak je het overzicht misschien wel snel kwijt, maar de effecten die dan over het scherm vliegen zien er fantastisch uit. Door ze echter uit te zetten wordt The Last Remnant wel een stuk toegankelijker. Wat hier ook bij helpt is het feit dat je je alleen maar zorgen hoeft te maken om de uitrusting van Rush. De andere personages doppen hun eigen boontjes en zorgen er zelf wel voor dat ze betere wapens bemachtigen. Je bent hierdoor veel meer bezig met het spel zelf dan met het perfectioneren van alle statistieken zoals Intellect en Bravery, waarvan het bovendien weer totaal niet duidelijk welk nut ze hebben in het spel.
Omdat je hier toch weinig mee hoeft te doen, zul je het echter al snel voor lief nemen, want de rest van het spel steekt wel goed in elkaar. De systeemeisen van The Last Remnant zijn niet extreem hoog, maar in de grootschalige gebieden zal hij toch wel behoorlijk wat van je PC vergen. De tussenfilmpjes variëren af en toe in kwaliteit. Soms krijg je erg mooie wezens te zien, terwijl de gezichten van mensen er meestal een stuk minder uit zien. De omgevingen zijn daarentegen echt prachtig getekend. De enorme Remnants die boven sommige steden hangen zijn magistrale beelden die je niet snel zult vergeten. Het spel geeft een middeleeuws sfeertje, die erg goed naar voren komt in de steden. Tevens is er veel aandacht aan de muziek besteed. Er zitten enkele nummers tussen die zelfs voor kippenvel kunnen zorgen, zo goed passen ze erbij.
In zijn geheel is The Last Remnant dan ook vooral een leuke RPG om te spelen. Het verhaal sleept je helemaal mee die wereld in sleept en je vervolgens ook niet meer los laat. De kleine tekortkomingen worden op den duur dan ook wel vergeven, maar in het begin zul je je nog wel eens ergeren aan alle onduidelijkheden in het vechtsysteem. Grafisch wordt er ook best vaak gewisseld in kwaliteit, wat een beetje jammer is. De muziek is in ieder geval helemaal in orde en ook de toffe personaliteiten komen goed naar voren door de nette voice-acting. Ze hadden alleen wel wat meer zinnen mogen krijgen, want die worden na een tijdje gewoon te representatief. The Last Remnant is in ieder geval een RPG die je eens een kans moet gunnen.
