Het zit ‘m ook niet mee…
Nadat onze onderbroek pas net is opgedroogd van The Evil Within is het nu alweer tijd voor een tweede deel. The Evil Within mag gezien worden als één van de meest spraakmakende en beangstigende franchises in de geschiedenis van games, en dat zal ook wel blijken als je het spel speelt zoals het moet; In het donker, het geluid vol open, en lekker alleen. Wij zochten onze donkere kelder weer eens op om het avontuur zo goed mogelijk mee te kunnen maken.
The Evil Within 2 volgt wederom het verhaal van Sebastian Castellanos. Hij keert terug naar de nachtmerrie van STEM om zijn dochter Lily te redden van het kwaad. In zijn zoektocht komt hij natuurlijk weer de meest sadistische en beangstigende karakters tegen, en dat zul je direct in de game gaan meemaken. Al in chapter 2 zit de sfeer van de game er goed in, al lijkt het spel daarin nog veel op z’n voorganger. Echter, we merkten dat al op de GamesCom, is de gameplay een stuk beter geworden. De stroefheid uit deel 1 is dan ook volledig verdwenen en het spel speelt nu echt lekkerder weg. Je voelt je dan ook minder geblokkeerd wanneer je wordt opgejaagd door de houterigheid van de gameplay, iets wat in deel 1 soms nog een frustratiepunt was. De grootste verandering zul je echter opmerken vanaf chapter 3. Dan zul je namelijk meer vrijheid gaan krijgen, iets wat in de eerste game vrij ondenkbaar was. Het spel richt zich op dat moment ook wat meer op het zombie-gedeelte, waarbij het belangrijk is minder op te vallen, maar soms ook vaart te maken. Via een oogje in je HUD zul je opmerken of zombies je zien of niet. Als een bezetenen zomaar overal doorheen rennen gaat echt niet werken, dus oplettendheid is geboden. Je krijgt weliswaar wapens, maar je ammo is en blijft altijd beperkt. In de game kun je natuurlijk wel weer nieuwe objecten craften, waaronder ammo en verbeteringen voor je wapens, maar de limitatie hiervan maakt het spel bloeddorstend spannend en ‘unforgiving’. Het leggen van traps is daarnaast ook een vereisten om te kunnen overleven. Dit kunnen onder andere tripwires zijn, maar ook ander geschut. Health en stamina kun je daarnaast upgraden en je kunt zelfs abilities kopen waarmee je een last-stand optie krijgt om toch nog te ontkomen aan de dood.
Minder sfeer, meer vrijheid
Wat direct opvalt is dat qua sfeer de game minder weg heeft van het eerste deel. Het level-design voelt minder geïsoleerd, iets wat een nadeel en voordeel is. Voordelig hieraan is dat je meer je eigen weg kunt kiezen, en dus ook aanpak. Nadelig hieraan is dat de sfeer minder beklemmend wordt. Je voelt zelf aan dat je meer mogelijkheden hebt om van de dreiging te ontsnappen. In deel 1 waren gebieden waarin een eindbaas achter je aan rende veelal nog groot wanneer deze 10 bij 10 meter waren, maar in dit deel heb je echt gebieden die een tien maal zo groter oppervlak bieden. De grote gebieden zijn overigens niet overal beschikbaar, en geregeld zul je weer terugkeren naar het oude, vertrouwde level-design. Toch vind ik de variatie van vrijheid en beslotenheid wel een positief punt. Het geeft de game dan ook echt meerwaarde en een minder gescript-gevoel.
Het spel kent zoals al licht aangehaald ook weer lichte RPG-elementen, zoals het verbeteren van skills, en het craften van objecten. Wapenarsenaal kan gebruik maken van meerdere, verschillende ammo types, waaronder bijvoorbeeld de kruisboog. Met de groene gel kun je de tier-upgrades doen die jij wilt. Heb je behoefte aan meer health? Dan kies je daarvoor, maar wil je vol inzetten op de aanvallende mogelijkheden? Dan kun je daar ook voor gaan. Ook wapens kun je upgraden met wapen-onderdelen die je gedurende de game moet zien te verzamelen. Dit zijn bijvoorbeeld vuurkracht, ammo-capaciteit, herlaadsnelheid en en schietsnelheid. Naast de dozen waarin je ammo en dergelijke vindt, kun je ook bij werkbanken ammo en gezondsheidmiddelen craften. Dit is belangrijk om regelmatig te doen, om niet out-of-resources te geraken. Het spel blijft een moeilijke game, in vergelijking met het eerste deel, en dat is ook precies wat men in gedachte had bij de ontwikkeling van deze horrorgame. Het spel moet spannend zijn, maar moet wel ‘te doen’ zijn, en dat is het ook wel op de lagere moeilijkheidsgraden. Houd je echter echt van uitdaging, dan is er nog de vrij te spelen Classic Mode, waarin je beperkt wordt in het opslaan van de game en het gebruik van upgrades en resources. Verder kent het spel ook mini-puzzelelementen die zorgen voor tijdelijk rust en meer variatie. Hiervoor krijg je soms ook weer rewards die motiveren je best te doen in de challenges.
The Evil Within 2 is geen volledig nieuwe game, maar is vooral verbeterd in diverse opzichten. Grafisch ziet het spel er nog beter uit, al was het eerste deel al best indrukwekkend. Zo zijn vooral de levensechte bewegingen van Sebastian echt natuurgetrouw ontworpen. Het lijkt net alsof je met een echt levend mens te maken hebt als je hem over je beeldscherm ziet leiden en bewegen. Dat valt te bewonderen, net als de voice-acting, die prima in elkaar steekt. Gecombineerd met de luidruchtige en beangstigende geluiden die weer door je speakers heen gieren, maakt dit The Evil Within 2 weer een flinke zweetgame. Maar naast deze visuele verbeteringen zijn de RPG-elementen logischer geworden, en biedt de extra vrijheid meer variatie. De eindbazen zijn natuurlijk weer volop aanwezig, en qua duur is The Evil Within 2 zeker niet korter dan het eerste deel.
Het verhaal van The Evil Within 2 is niet bijster bijzonder, maar is qua opzet wel redelijk makkelijk te volgen en blijft ook best interessant. Het gebruik van je walkietalkie om de sporen van je dochter te kunnen achterhalen blijft eigenlijk de rode draad van de storyline en het hoofddoel is uiteraard simpel. Het spel borduurt verder op hetgeen het eerste deel achter liet, maar brengt meer verbeteringen met zich mee, waaronder de RPG-elementen en vrijheid die je krijgt. Het spel gaat licht wel richting de core gamers die houden van Resident Evil in plaats van de echte griezelende diehard horrorfans, maar blijft wel redelijk op z’n plek qua beangstigende sfeer. Ook is het level design met sommige bosses wat meer fantasierijk geworden in plaats van realistisch, net als diverse eindbazen, die de fantasie te rijk zijn. Persoonlijk trekt mij de Texas Chainsaw Massacre-sfeer zoals het begin van deel 1 dan een stuk meer vanwege het inlevingsvermogen. Het wordt daardoor soms ’n beetje te zweverig en onrealistisch in dit deel. Chapter 8 is daar een aardig voorbeeld van. Door een iets andere richting wat betreft het geven van meer vrijheid wordt de sfeer hier en daar wel wat veranderd en beperkt, maar de eindbazen die achter je aan blijven rennen maken hierbij veel goed, vooral de laatste, epische, koudbloedige bossfight. The Evil Within 2 is daarmee een prima gevolg, dat heeft geleerd van de lichte minpunten van het eerste deel, en speelt vooral qua spelmechaniek minder stroef dan z’n voorganger. Daarmee is het tweede deel, hoewel qua sfeer licht anders dan het eerste, wel een flinke verbetering geworden. Hoewel de vernieuwende factor van deel 1 weliswaar zorgde voor een hoger cijfer, is The Evil Within vooral op speelgebied een stuk toegankelijker geworden.
