Met de Kerst van 2010 slaat het noodlot toe, wezens dalen neer op New York genaamd Twisteds en zaaien dood en verderf. Snel daarna wordt het Counter Twisted Investigation Team (CTI) opgericht, met als enig doel de wezens te vinden en te vernietigen. ‘The shit hits the fan’ op kerstavond 2012, overal op Manhattan schieten tentakels uit de grond, snel volgt de rest van de wereld.
Dit is eigenlijk wat er is gebeurd. Je begint met de heldin uit Parasite Eve, Aya Brea en je hebt geen idee wat er is gebeurt. Zelf is Aya op kerstavond 2010 bewusteloos gevonden door een van de werknemers van het CTI, vraag is natuurlijk of dit toeval is. Zoals in meerdere spellen wil het geval zijn dat alleen Aya de wereld kan gaan redden tegen de verdoemenis. Want Aya is namelijk de enige die over de ‘Overdrive’ beschikt, een manier om het lichaam van een ander over te nemen. Het verhaal is wel leuk verzonnen maar erg origineel is het niet. Het is eigenlijk gewoon een resistance. Maar de kracht van het spel zit hem in de manier waarop het verhaal verteld wordt door middel van CGI filmpjes waarbij de kwijl al in mijn mondhoeken zit als ik het zie. Square-Enix’s grote kracht zijn de CGI films. Als gekeken wordt naar de rest van hun spellen, waaronder natuurlijk Final Fantasy, waarvan we eind deze week ook nog een review zullen brengen, zijn het allemaal spellen met oogverblindende cutscenes. Het design is zoals altijd weer gedaan door Tetsuya Nomura en laat die naam vallen en dan weet je dat het goed is.
Ingame is het ook goed vertoeven, doordat de levels compact zijn gehouden is het hoge grafische niveau gewaarborgd en valt er niks te klagen. Het ziet er goed uit, maar het word ingame niet naar een hoger niveau getild. Grafisch ziet het er iets beter uit dan Crisis Core.
Babels
Het The 3rd Birthday bestaat uit episodes, met natuurlijk aan het einde van elke episode een grootse eindbaas. Je doel is om onderzoek te doen naar ‘Babels’, de tentakels die uit de grond zijn geschoten. Dit doe je door episodes te spelen, met elke episode die je speelt kom je dichter bij de kern van de ‘Babels’ met als uiteindelijk doel deze ondergrondse octopus neer te halen.
De actie is third person en je speelt vaak met een groep soldaten mee. Deze kun je niet besturen maar worden gestuurd door de AI. Je jaagt de Twisted met een arsenaal aan wapens over de kling, en als belangrijkste wapen heb je de overdrive. Stel, je krijgt wat schade en bent bijna dood, dan overdrive je lekker in het lichaam van een soldaat en heb je weer een volle bak leven. Zo vecht je door het hele spel heen. Het overdrive systeem kun je ook gebruiken om een verzwakte tegenstander af te maken. Dit systeem werkt erg goed en is wel redelijk origineel om zo aan leven te komen. Als je helemaal alleen staat en je leven is bijna op of je wilt gewoon snel een einde maken aan het gevecht is er nog een mode die je kunt aanzetten als de balk gevuld is om even extra veel kracht te krijgen. Na elke episode is er een moment om je wapens up te graden en je eigen DNA aan te passen, waardoor je bijvoorbeeld meer leven krijgt. Het hele vechtsysteem werkt uitermate goed, vooral omdat het auto aim is als de linker button wordt ingedrukt. Enigste kwaaltje is van de PSP-handheld zelf. Als er niet met een automatisch wapen wordt geschoten moet de speler zelf de rechterbutton als een malloot indrukken.
Niet voor zwakkelingen
Voor de mensen die tegenwoordig zeggen dat games zo makkelijk worden moeten ze deze game echt eens oppakken. Dit is veruit een van de moeilijkere spellen die ik de laatste tijd heb gespeeld, waarbij het soms ronduit frustrerend is. Delen van het spel word je achtervolgd door een groot beest die te sterk voor je is. Dus in plaats van vechten moet je rennen voor je leven, en ondertussen bepaalde dingen doen waardoor je verder kunt in het level. Het is te doen, maar dat beest is zo snel dat het soms wel flink wat retries kost voordat je het hebt gehaald. Uitdaging is echt niet erg, wel leuk voor een verandering, maar vaak slaat uitdaging om in frustratie, en de balans ertussen vinden is lastig.
De soundtrack is in goede handen bij Square-Enix. Het gaat weer om prachtige, dromerige muziek om bij weg te zwijmelen. Het is ook niet verbazend aangezien de soundtrack door dezelfde componisten is gemaakt als die van de Final Fantasy serie. Het ingame geluid is wel goed, je hoort duidelijk of je met een shotgun schiet of een lichter kaliber wapen. Ook de stemmen zijn duidelijk en de voice acting is zoals te verwachten viel erg goed.
The 3rd Birthday is een aanrader voor diegene die wel van een uitdaging houden en zoeken naar een goede PSP- game. In de wereld van deze steeds ouder wordende handheld zijn er weinig echt goede toppers binnen dit genre. De laatste die ik dan ook speelde was Crisis Core. Deze titel kun je wel in dat lijstje toevoegen. Grafisch ziet het er echt indrukwekkend uit, zoals je van Square gewend bent. Het vechtsysteem is ook goed uitgewerkt, alleen jammer dat ze met het verhaal toch wat meer aan de veilige kant zijn gebleven. De toevoegingen zoals overdrive maken het verschil tussen een normale third person shooter en dit spel. Wat ook onbegrijpelijk is, waarom is deze game alleen op een handheld. De kwaliteit van de game zou het goed doen op een console. Alleen je merkt dat het gewoon net dat beetje niet heeft wat het verschil maakt tussen een goede game en een super game.
