Het is alweer vijftien jaar geleden dat ik voor het laatst mijn toverstaf oppakte en in de schoenen stapte van Simon the Sorcerer. Deel vijf, inmiddels een stoffige klassieker uit 2009, wist toen een keurige acht te scoren en bood een leuke voortzetting van een serie die in de jaren ’90 begon als parodie op de vele point-and-click-adventuretitels. En nu, in 2025, is Simon terug. Niet in een sequel, maar in een volwaardige prequel: Simon the Sorcerer Origins.
Een nieuw likje verf
Origins heeft een nieuw likje verf gekregen, en de ontwikkelaars hebben de juiste keuze gemaakt door te kiezen voor een volledig nieuwe 2D-handgetekende artstijl. Waar eerdere delen soms worstelden met de overgang naar 3D, voelt deze game als een frisse wind. De stijl doet denken aan Return to Monkey Island. Kleurrijk, met een mix van veel detail, maar ook af en toe lekker simpel getekend. Elk scherm zit vol persoonlijkheid, van scheve tovenaarshuizen tot donkere winkeltjes vol vreemde magische voorwerpen.
De wereld van Simon is dan ook fantasierijk en lekker gek. De wereld vraagt om verkend te worden. Origins weet een goede balans te vinden tussen teruggrijpen naar de originele stijl en iets nieuws proberen. Het voelt allemaal vertrouwd en tegelijk fris aan.
Originele stemacteur
Alsof dat nog niet genoeg nostalgie is, is de originele stemacteur Chris Barrie terug. Zijn droge, Britse humor is weer volledig aanwezig. Elke sarcastische opmerking komt met precies die toon waar fans zo van houden. Simon moppert, zucht en maakt flauwe grapjes over zijn eigen avontuur, maar doet dat met zoveel enthousiasme dat je met plezier wilt weten wat er verder gebeurt.
Het schrijfwerk helpt daar sterk bij. De dialogen zijn vlijmscherp en zitten vol zelfspot. De game weet dat het een prequel is, en speelt daar op slimme wijze mee. “Ken je mij niet meer? Ik ben Simon!”, of het moment dat de titel in beeld komt en Simon verbaasd reageert dat er een prequel is verschenen, het laat je glimlachen. Het lijkt erop dat de schrijvers veel plezier hebben gehad in het stoppen van toffe woordgrappen en details in deze game.
Magische puzzels
Simon the Sorcerer Origins is nog steeds een klassieke point-and-click-adventure, en dat betekent lekker puzzelen. De puzzels zijn ouderwets uitdagend en vereisen dat je de vreemdste combinaties probeert. Een kikker, een theepot en een klodder slijm? Het zou zomaar kunnen werken. Soms pakt het goed uit, en de andere keer gebeurt er iets totaal onverwachts. De game moedigt experimenteren aan, en dat geeft een gevoel van vrijheid.
Er is geen hintssysteem, dus je bent volledig op jezelf aangewezen. In eerste instantie lijkt dat een vreemde keuze, maar het pakt verrassend goed uit. Je dwaalt rond, probeert dingen uit, en als het kwartje eindelijk valt, voelt dat ontzettend bevredigend. Bovendien zitten er leuke referenties naar de originele delen in verwerkt. Zo kun je je gezicht veranderen in 8-bit pixels, of een oude walkman vinden waarmee je de soundtrack van het allereerste deel kunt beluisteren. Het zijn kleine details die je constant herinneren aan de rijke geschiedenis van de serie.
De aanhouder wint
Toch is niet alles even magisch. Soms moet je op bepaalde objecten of personages meerdere keren klikken om alle interacties te ontgrendelen. Dat kan wat frustrerend zijn, vooral als je denkt dat je alles al geprobeerd hebt. Maar het houdt je scherp, en na een uurtje klik je er dan ook lekker op los. Het loont om alles meerdere keren af te struinen. Een handige toevoeging is dat je met een druk op de knop kunt zien welke objecten interactief zijn. Het voelt hier niet als een cheat, de interactiepunten zijn soms te goed verstopt dat deze functie juist erg welkom is. De puzzels zijn al uitdagend genoeg.
De introductie van Origins is bijzonder goed gedaan. In plaats van je direct in het diepe te gooien, bouwt het verhaal rustig op. We leren een jonge Simon kennen, nog geen cynische tovenaar, maar een nieuwsgierige tiener met een grote mond. Zijn relatie met zijn moeder en de mysterieuze profetie die hem richting de magische wereld trekt, geven het verhaal net wat extra diepgang.
Kleine frustraties
Een paar kleine kanttekeningen moeten wel genoemd worden. Zo ondersteunt de game geen ultrawide-monitoren, wat vooral op pc jammer is. Een gemiste kans, want de handgetekende werelden verdienen het om in volle glorie bekeken te worden. Daarnaast kun je overgangen tussen locaties niet skippen. De eerste keer is dat niet erg, maar als je voor de vijfde keer dezelfde route aflegt omdat je op zoek bent naar het volgende puzzelstukje, begint het wat te irriteren.
Gelukkig maakt de soundtrack veel goed. De muziek is sfeervol en nooit irritant. Zelfs als je een halfuur vastzit op één locatie, blijft het prettig om naar te luisteren. Geluidseffecten zijn subtiel maar effectief, van borrelende ketels tot het zachte gezoem van magische apparaten. Bovendien is er een diverse cast van stemacteurs die de personages in de game tot leven brengen.
Een briljante comeback
Simon the Sorcerer Origins is een heerlijke terugkeer naar een nostalgische serie. Het is een liefdevol prequel op een klassieker die zijn magie eigenlijk nooit volledig heeft verloren. De prachtige 2D-stijl, de terugkerende stem van Chris Barrie, de scherpe humor, het sterke schrijfwerk en de ouderwets pittige puzzels maken dit tot een absolute aanrader. Er zijn wat kleine schoonheidsfoutjes, maar die ben je al snel vergeten. Na vijftien jaar voelt het alsof Simon nooit echt is weggeweest.
Vroeger de DOS-versie nog bewonderd. Was ver voor zijn tijd. Deze game ziet er wat anders uit dan toen, maar erg vette restyle.