Een nieuwe generatie
Toen in 2011 de nieuwe Tomb Raider uit kwam, werden we van de bank geblazen; De franchise ging een volledig nieuwe kant op, kwaliteit stond boven kwantiteit en Lara had ook een totale metamorfose gekregen. Inmiddels zijn we heel wat jaartjes verder en moest de PlayStation 4 enige tijd wachten op Rise of the Tomb Raider. Nu Lara Croft 20 jaar bestaat, konden we ook op deze console aan de slag met de game. Of het echter na ’n jaar later nog steeds zo’n goede game is, vonden we uit.
Daar waar we in Tomb Raider ons nog bevonden in diverse bossen, gebergten en droge gebieden, daar start Rise of the Tomb Raider in een heel andere setting. In Rise of the Tomb Raider, het vervolg op Tomb Raider, wil Lara het onderzoek van haar vader afmaken en bovendien zijn naam zuiveren. Zij ontrafelt een eeuwenoud mysterie en gaat op zoek naar het geheim van de onsterfelijkheid op de meest afgelegen plekken ter wereld. Ze komt weliswaar in Syrië, maar al gauw gaat ze naar Syberië om daar de kou te trotseren. Lara moet dus weer slim zijn en gebruikmaken van haar survival-skills om te kunnen overleven. Ze werkt daarbij samen met diverse bondgenoten om uiteindelijk haar lot als Tomb Raider onder ogen te zien.
Op zich is het verhaal niet heel spannend (erg cliché), al zijn de mede-karakters wel interessant, en blijven de cut-scenes op de een of andere manier uitermate interessant om te volgen. Dit komt misschien wel door het karakter van Lara. Ze oogt namelijk als een totaal zachtaardig meisje dat alles goed probeert te doen in de wereld. Het is een meisje met een rolmodel wat iedereen als perfectie zou beschouwen; Stoer, uitermate knap, heldhaftig, betrouwbaar en zelfs met momenten lief en een rolmodel voor een adventure game als deze. Hoewel haar medestanders lang niet altijd te vertrouwen zijn, bouwt ze op haar eigen instinct. Je begint de game met je standaard pijl en boog en hakbijl waarmee je platformen op kunt klimmen, in dit geval vaak ijzige bergen van 90 graden stijl. Bij kampvuren kun je jezelf huisvesten en diverse aspecten van je karakter upgraden, net als in de eerste game. Zo kun je je boog, pistool, automatische rifle en bijvoorbeeld pijlen verbeteren op diverse vlakken, waaronder qua precisie en snelheid. Verder kun je ook je eigen vaardigheden verbeteren, op 3 vlakken; Jager, Vechtersbaas en Overlever. Elk vlak heeft zo z’n voordelen, en zo ligt het voor de hand dat je als jager vijanden natuurlijk sneller kunt elimineren. Als overlever kun je echter beter omgaan met je resources. De verbeteringen zijn stuk voor stuk een meerwaarde voor jou als karakter, al zul je al snel merken dat de toevoegingen niet heel groots zijn. Lara wordt dus niet binnen ’n paar uur omgetoverd tot een mega-baas die heel de wereld aan kan, maar blijft zich door ervaring op te doen lichtjes en stilletjes aan te verbeteren. Dat is op zich ook goed want in sommige games worden de vaardigheden zo onrealistisch snel opgeschaald, dat je al snel van baby omgetoverd wordt tot een brute Elite. Wil je dat op ’t oog wel zijn, dan zijn er altijd nog wat ‘stoere’ outfits die je jezelf aan kunt trekken in de game.
Super gevarieerd
De campaign van de game brengt je op diverse plaatsen, waarbij ijs en sneeuw de hoofdrol vertolken. En gezegd moet worden; Het ziet er allemaal fantastisch uit. Maar dat is niet het enige, want ook de gameplay is en blijft fantastisch. Wat vooral goed is in de game is de vrijheid die je krijgt als speler, maar toch ook niet. Je kunt verschillende paden bewandelen, maar toch blijft het hoofdpad lineair en in stand. Zo heb je dus nooit moeite met de weg te vinden, maar voel je je ook niet beperkt in het gaan en staan. Wat nog wel het beste aspect is van het spel is de variatie. Combat bestaat uit het coveren achter stenen muurtjes, het schieten op tegenstanders, en stealthy tegenstanders uitschakelen. Het platformen echter, bestaat uit ren, spring en klimwerk waarbij je van de ene richel naar de andere zwiepert. Dat klinkt redelijk standaard, maar de wijze waarop men deze 2 elementen heeft weten te combineren, is werkelijk subliem. Het spel verveelt hierdoor nooit en je zult nooit ervaren dat je wel erg veel tegenstanders aan het omleggen bent, of juist te veel aan het berg klauteren bent. Gameplay-wise is Tomb Raider wat mij betreft dan ook concurrentie voorbij gestreefd als Uncharted. Natuurlijk, het spel bevat geen epische multiplayer of iets dergelijks, maar de actiemomenten zijn dat wel. Constant vliegen er brokstukken door de lucht, ben je aan het sprinten om maar niet onder instortende grotten te belanden, en ontsnap je aan verdrinkingen in kleine riviertjes. Met daarbij de minimalistische, duidelijke RPG-elementen, beleef je een meer dan geweldig avontuur.
Ondersteuning van prachtige graphics kan natuurlijk hierbij niet ontbreken, en ook op dit gebied blinkt het spel echt uit. De actie wordt zo geweldig in beeld gebracht dat je soms met een kwijlende mond alleen al kunt genieten van de cut-scenes. Maar ook ingame bij ontsnappingen laten de physics, audio en het schademodel je niet in de steek. Natuurlijk, soms ziet het slepen van je voeten door de sneeuw er net niet 100% netjes afgewerkt uit, zijn er soms wat andere kleine kanttekeningen, maar zodra je dan weer de lichteffecten van de horizon kunt aanschouwen, valt dat allemaal al snel weer in het niet. Details als het dunne, glanzende haar van Lara maar ook details waarbij ze haar eigen haar uitwringt zijn indrukwekkend. De overzichtelijkheid en simpelheid van de grafische user interfaces is daarnaast ook doeltreffend. Daarbij moet ook gezegd worden dat het spel geen vervelende bugs kent, waarmee je merkt dat de ontwikkelaar heeft gewerkt met ‘perfectionisme’ als standaard. Het wordt bijna eentonig, maar ook op het gebied van audio valt er weinig op te merken. De overdreven hoeveelheid bass bij het gebruik van je ‘instinct’ is soms wat belastend voor je bass, maar qua soundtrack, geluidseffecten en dialogen zit het spel prima in elkaar. Soms denk je dat je in een bioscoopfilm aanbeland bent door de geweldige audiovisuele kwaliteit die men neergezet heeft. Daarbij komt ook nog eens dat je het spel in VR kunt spelen, weliswaar niet helemaal, maar in een speciale VR-modus. Op zich dus een leuke toevoeging voor de PlayStation VR-bezitters. Maar om de game hiervoor aan te schaffen, speciaal om de VR-ervaring te kunnen spelen, lijkt me overdreven.
Genoeg speelvoer
Naast de forse campaign van het spel, waarmee je toch heel wat uurtjes zoet zult zijn, vooral wanneer je alle graftomben en geheime schatten wilt vinden. Daarnaast beland je regelmatig in side-quests, die je kunt doen voor extra wapen-onderdelen bijvoorbeeld, of een lockpick. De guerrilla models worden geregeld hergebruikt en de soms onnavolgbare kracht van Lara in dat tengere lijfje is soms wat onbegrijpelijk, maar goed, dat hoort ’n beetje bij het karakter dat Lara is. Heerst de verveling van de campaign, wat ik me niet echt kan voorstellen, dan kun je nog detective spelen in de Bloedband-modus van het spel, welke je er gewoon bij krijgt. Daarnaast kun je ook nog een virtueel kaartje leggen als je daar zin in hebt, waarmee het spel genoeg content bevat om je lange tijd zoet te houden.
Rise of the Tomb Raider is niet de beste game ooit die is uitgebracht, maar straalt wel sublimatie uit die hoort bij deze franchise. Square-Enix heeft ervoor gezorgd dat Tomb Raider weer helemaal op de kaart wordt gezet en je volledig omver blaast met fantastische graphics, totale variatie aan gameplay, prima sfeervolle soundtracks en ook nog eens genoeg content die imponerend is en steeds ook maar weer blijft. Natuurlijk, het spel zul je niet snel nogmaals helemaal uitspelen aangezien het daar net te lineair voor is, maar ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die na een play-through zullen concluderen dat ze te weinig hebben gekregen, vooral op het gebied van actie. Daarmee, maar dat is mijn persoonlijke mening, wil ik gerust concluderen dat op singleplayer-gebied Tomb Raider Uncharted voorbij heeft streeft.
