Returnal

Dood en weer verder…

Exclusieve games komen pas later dit jaar of volgend jaar, mede door Corona natuurlijk, maar een game die wat minder uitstel had te verduren is Returnal. Het spel is een PlayStation 5-exclusieve game die eind april uit komt, en de stilte voor de storm moet zijn voor wat we nog mogen verwachten voor de PS5. Het wordt direct flink griezelen, maar dan op een wel heel aparte manier kan ik je vertellen…

Laten we beginnen met het verhaal; Na een noodlanding op de van vorm veranderende wereld genaamd ‘Atropos’ moet Selene helemaal alleen door het dorre landschap van een oude beschaving op zoek naar een manier om te ontsnappen van deze planeet. Ze is helemaal alleen, geïsoleerd en moet tot het uiterste vechten om te overleven. Keer op keer wordt ze verslagen, gedood en is ze gedwongen om haar reis opnieuw te beginnen nadat ze sterft. Er is dus geen ontkomen aan, je zit vast, en de dood geeft je weinig vrijheid, maar brengt juist weer een nieuwe uitdaging. In deze meedogenloze, roguelike game zul je merken dat wanneer de planeet met elke cyclus verandert, dat ook geldt voor de items die je tot je beschikking hebt. Elke loop komt met nieuwe combinaties, waardoor je gedwongen wordt om je grenzen te verleggen en elke keer een andere strategie in de strijd te gebruiken.

En dat laatste is direct ook het unieke concept van de game. Het gaat hier om een rogue-gameplay, en dat betekent dat je te maken hebt met een soort van ‘permadeath’-systeem. Als je dood gaat, stort je weer opnieuw neer, en krijg je wellicht iets meer van de achtergrond van het verhaal te weten, maar je bevind je wel weer in een nieuwe wereld. Het design van de map verandert constant, waardoor je steeds weer andere gebieden tegenkomt. Toch zie je wel een zelfde structuur steeds terug keren. Zo zal de herkenning na verloop van tijd wel opspelen wanneer je diverse malen dood gaat. Daarnaast kent het spel in principe geen hoofdmenu of save-systeem, waarmee je de console dus in een rust-modus moet plaatsen om later verder te spelen. Je zult wel merken dat er hier en daar ‘shortcuts’ ontstaan en dat je steeds een stukje verder in de wereld geraakt, maar persoonlijk vond ik het game-concept eerder lastig, dan een meerwaarde. De gameplay en vijanden worden vrij snel herhalend, waardoor je meer en sneller progressie wilt boeken. Als je eenmaal dood gaat, en dat gebeurt nogal eens, dan baal je eerder, dan dat je de uitdaging weer opnieuw aan wilt gaan en de wegen opnieuw wilt verkennen.

Naast het verliezen van de map, zul je ook zien dat je al je gear en skills verliest. Sommige items/wapens (het tiental wapens varieert van een pistal tot granaatwerpers en shotgun-achtige wapens) zijn echter permanent, zodat je ze niet kwijtraakt bij het sterven, waardoor je gelukkig wel stukken kunt afsnijden, of niet hoeft over te spelen. Niet alles raakt verloren, maar wel vrijwel alles dus gedurende de ‘cycle’. Je standaard wapens raak je kwijt, speciale abilities gekoppeld aan de L1-knop raak je kwijt, en verbeteringen waaronder extra health of speciale aanvallen ben je ook kwijt. Hetzelfde geldt voor leveling van speciale abilities. Als je dan weer grotendeels opnieuw moet beginnen, is dat best frustrerend te noemen, maar dat is nu eenmaal het rogue-concept. Je moet dan ook houden van de speelstijl, die aan populariteit lijkt te winnen de laatste tijd… Meegenomen moet worden dat het spel je amper bij de hand neemt, waarbij het soms best wel even zoeken is naar je doel, en hoe de RPG-elementen werken. Het is in het begin vooral niet duidelijk of je nu zelf de RPG-elementen en je suit kunt aanpassen, of dat dit automatisch gebeurd, en ook wanneer je nooit eerder rogue-like games hebt gespeeld, kan het concept je vrij onduidelijk zijn. De tutorials in de game zijn dan ook vooral gameplay-gebaseerd, maar niet echt bruikbaar als handvat voor het game-concept. Wanneer je bepaalde ‘checkpoints’ haalt, zoals het vergaren van een speciale ability, zul je merken dat het level design verandert waardoor je op andere manieren naar je doel kunt gaan. Hierdoor kom je uiteindelijk sneller bij een eindbaas. Maar als je eenmaal een eindbaas na 3 maal niet verslagen hebt, kan het een beetje frustrerend worden, dat je weer een halve walkthrough aan het doorlopen bent. Inderdaad, de developer belooft een oneindige speelduur van de game, maar goed, gezien het beperkte level design en de vrij lineaire gameplay, valt dit zeker niet altijd te prijzen op deze manier. Het spel kan daarmee vooral voor wat minder skilled games zeer ontoegankelijk worden, en echt een quick-throw-away game zijn.

Grillig maar neemt zich niet al te serieus

De grillige sfeer van de game is dan wel weer een pluspunt. Het voelt soms een beetje als Dead Space aan, al is het minder een horrorgame, en meer een actiegame. Het schieten werkt lekker, en snel, en het is dan ook de bedoeling dat je veel beweegt, springt en gaat dashen om obstakels van tegenstanders te ontwijken. De graphics van de game helpen zeer bij het neerzetten van de sfeer. Ingame ziet het spel er strak en prima uit, al ziet het er op een gegeven moment wel een beetje hetzelfde uit allemaal, maar vooral de cinematics zijn van een hoogstaand niveau. De gameplay is dus wat arcade en neemt zich niet al te serieus, waarmee de setting een beetje speelser wordt dan bijvoorbeeld een Dead Space. Persoonlijk vind ik dat een licht smetjes op de ambiance van de game, die daardoor wat minder intens overkomt. De gameplay is vooral snel, en meedogenloos. Een tegenstander kan je met een flink hit veel schade toedienen. Het is dan ook veel rennen, knallen en vooral ook veel dashen om tegenstanders zoveel mogelijk te ontwijken. Vooral de lockdowns zijn beangstigend, waarin een gebied wordt afgesloten en waarbij je eerst alle vijanden moet zien neer te maaien. Het third person perspectief werkt hierbij prima, maar de gameplay voelt hierbij een beetje speels aan eerlijk gezegd, en neemt zichzelf wat minder serieus, en wordt daarmee bijna eerder een hack and slash shooter. Toch speelt dit alles lekker weg, moet gezegd worden, maar het wordt ook wat veel van hetzelfde na een tijdje, en dat doet de kwaliteit van de game wat minder ten goede.

Dat dit een game is die echt optimaal gebruik maakt van de DualSense-techniek mogen duidelijk zijn. Al bij de intro cinematics merk je dat wanneer je neerstort, dat de DualSense haptic feedback hier uitermate goed als stimulans werkt. Je ruimtevaartuig trilt licht, de DualSense doet gezellig mee, maar het mooiste is vooral de timing van alles. Wanneer je crasht, gaat je DualSense tekeer, en wanneer je aan het rommelen bent met knoppen, voel je zeer subtiele trillingen in je hand. Ook ingame voel je bijvoorbeeld druppels op je pak vallen. Maar de meest interessante feature is misschien wel het schietmechanisme. Normaal rossen kun je doen door de L2 in te houden bij het richten. Deze druk je echter niet volledig in. Doe je dat wel, dan wordt er een speciale knal van je wapen afgevuurd, welke overigens niet onbeperkt bruikbaar is, maar zichzelf moet opladen. Nu zul je zeggen, werkt dat wel dan bij het knallen dat je de trigger slechts gedeeltelijk moet indrukken? Ik zeg met hoofdletters ‘JA‘. De weerstand die je vinger krijgt is precies genoeg om dit uitstekend te laten werken. Het is wat mij betreft een van de eerste innovaties die laten zien wat je hiermee allemaal kunt realiseren, en het lijkt ook nog eens perfect te werken in veel situaties. De weerstand is daarnaast niet frustrerend groot wanneer je de trigger wel echt moet indrukken, waarmee het dus niet irritant wordt bij het gebruik van je gun. Ook het geluid uit de controller is lekker sfeervol en komt goed uit de verf, en geeft die extra dimensie aan de sfeer. Verder kent de game geen laadtijden, iets waarmee de SSD z’n positieve kant laat zien. Het is dan ook een game die alle voordelen van de next-gen PS5 op een rij weet te zetten.

Returnal is een game met 2 gezichten. Aan de ene kant is het rogue-concept uniek, maar aan de andere kant werkt dit het spel ook tegen. Je zou eigenlijk moeten, kunnen kiezen tussen een progressief systeem, en een rogue-speelstijl, want het vaak opnieuw spelen van de game vanaf je ruimteschip, wordt ook snel saai, tenzij je eindelijk zover bent dat je een soort van checkpoint hebt behaald. De levels worden weliswaar opnieuw gegenereerd, maar de constante waves en herkenbaarheid maakt niet dat de gameplay lekker gevarieerd en verslavend blijft. Op een gegeven moment heb je het wel gezien als je meerdere malen dood gaat, en weer soort van ‘opnieuw’ moet beginnen. Je komt weliswaar steeds een stukje verder, en vaak herhalen patronen zich in de maps, maar de aantrekkingskracht van de constante herspeelbaarheid verliest snel z’n positiviteit als je jezelf met moeite door de map heen worstelt. Daarentegen vliegen de uren wel als een razende voorbij in deze game, en dat is dan wel weer zeer positief. Returnal is audiovisueel verder een zeer sterke game, met vooral de DualSense adaptive triggers en haptic feedback die uitstekend en tot in detail zijn gebruikt. Verder is de grimmige sfeer ook een positief punt en voel je echt de claustrofobische sfeer van je character, die maar constant zich moet opladen voor een nieuw avontuur. Daarmee is Returnal een prima third person actie game, maar weliswaar nog verre van 100% perfect wat betreft de gameplay en qua game-concept. Bedenk goed of deze skilled game iets voor jou is, want als je een lekkere ‘casual’ gamer bent, dan zal dit een quick-throw-away titel zijn waarmee je na enkele uurtjes snel klaar zult zijn. Ben je echt iemand die van uitdaging houdt, en flink doorzet en zich wel raad weet met dit soort games, dan is dit een lust voor je.