Voor de bom losbarst
Het verzet blijft doorgaan. Na de launch van de PlayStation 3 werd deze ingezet en inmiddels zijn we al bij het derde deel in de Resistance franchise. Na een goed eerste deel, welke weliswaar niemand weg blies met de lancering van de PS3 verscheen deel 2, welke wat mij betreft uiteindelijk toch lichtelijk tegen viel. Toppunt van die game waren de grootse eindbazen in de game, welke tot 100 virtuele meters hoog konden reiken. De multiplayer bevatte daarnaast ook een multiplayer co-op, maar een echte herinnering leverde het niet op, al heb ik me destijds goed vermaakt met die game. Resistance 3 moet weer een stapje verder gaan en is waarschijnlijk het laatste deel afkomstig van Insomniac. Of men een waardige afsluiter heeft kunnen neerzetten was even afwachten. Voordat de bom losbarst in oktober en november kunnen we ons tijdelijk opwarmen met deze titel voor de PS3.
Nadat we op de GamesCom al de 3D-feature en de Move-ondersteuning konden ervaren konden we deze week het spel eindelijk in onze PS3-sleuf duwen. Beginnend met de singleplayer zul je ervaren dat men flinke vooruitgang heeft geboekt. In het spel is het de bedoeling om New York te bereiken om vanaf daar de ondergang van de Chimera te coördineren. Zonder al te veel van het verhaal te onthullen zul je ervaren dat men ervoor gekozen heeft om alles gestroomlijnd in elkaar door te laten lopen. Geen laadschermen dus, maar continu tussenfilmpjes die het verhaal aan elkaar plakken. Ook ingame wordt het verhaal gestimuleerd middels ingame gesprekken met de karakters, waardoor je echt in het verhaal getrokken wordt als speler. Hoewel er uiteraard geen dialogen zelf aangestuurd kunnen worden, heeft men hier wel goed aan gedaan, waardoor het spel als één avontuur aanvoelt.
De singleplayer campagne voelt wat mij betreft prima aan maar doet eigenlijk weinig echt vernieuwends. Hoewel het leuk is dat je wapens gedurende het knallen kan upgraden (weliswaar 2 levels) en de diversiteit tussen de wapens groot is zul je opmerken dat het hier gaat om een erg degelijke, standaard shooter die vergelijkbaar is met elke andere shootergame van tegenwoordig. Veel anders dan deel 2 voelt het spel dan ook niet aan. Het twaalftal wapens zijn stuk voor stuk gevarieerd. Zo hebben ze allemaal een primaire en secundaire knaloptie, welke allemaal weer een verschillende uitwerking hebben. Er zijn zelfs wapens waarmee je door de muren heen kunt knallen en zelfs een tesla-coil-achtig wapen is aanwezig. Daarnaast heeft men een health-systeem ingebouwd welke rust op de aloude structuur. Word je geraakt, dan gaat er een deel van je totale health af welke niet meer hergegeneerd wordt. Hierdoor moet je dus constant opletten, maar soms juist ook de aanval kiezen om van dode Chimera de health af te snoepen. Resistance 3 is dus zeker geen makkelijke game op de hogere moeilijkheidsgraden en gezien het feit dat je constant mini-eindbazen of grote eindbazen tegen komt zul je echt alles uit de kast moeten halen om te overleven.
Bovengemiddeld standaard
De campaign is zoals gezegd vrij standaard, maar weet toch constant te boeien. Dat komt deels door de variatie aan wapens, maar ook door de constant veranderende omgevingen. De ene keer ben je in een stad aan het vechten, de volgende keer ben je op het water en weer een andere keer ben je ondergronds jezelf aan het manoeuvreren door tunnels. Omdat het spel weinig unieke features kent, naast de immens grote beesten die zo nu en dan voorbij lopen, is het toch knap van Insomniac dat men het spel toch boeiend heeft weten te houden van begin tot eind. Als je het alleen allemaal wel gezien hebt, dan is er nog de mogelijkheid om de game ook in een split-screen modus te spelen. Maar je kunt ook met vrienden het spel online spelen, waardoor je er niet alleen voor staat. In de co-op modus is de campagne identiek overigens, dus je zult niet nieuwe omgevingen of een andere verhaallijn beleven, wat overigens niet zo’n probleem is.
Daar waar deel 2 vooral om de multiplayer ging en de singleplayer vrij tegenviel, daar is dat nu wat meer in balans. De multiplayer bevat weliswaar niet meer de challenges uit deel 2 maar speelt nog altijd lekker weg. Natuurlijk kun je weer de nodige skill-trees bewandelen in de Team Deathmatch, Chain Reaction, Deathmatch, Capture the Flag en Breach modi. Het progressiesysteem motiveert je om constant weer verder te spelen en met de diverse multiplayer maps zul je ongetwijfeld lang genoeg uit de voeten kunnen en ook hierin zie je weer de diversiteit van de omgevingen. Daarnaast verschijnt er volgende maand nog een nieuwe multiplayer mode voor het spel welke de duur van het spel alleen maar verder verlengt. Verder kun je het spel ook nog in combinatie met Move spelen, al voelt dit vrij geforceerd aan. Niet geforceerd wat betreft de manier van spelen, want dit werkt prima, maar het is eigenlijk een toevoeging die ongetwijfeld niemand zal gebruiken. Het komt dan ook over als een feature die Sony er graag in had willen hebben om Move iets meer aandacht te kunnen geven. 3D is echter wel een nuttige toevoeging. Vooral bij het inzoomen met wapens ziet het er allemaal prima uit en kun je constateren dat 3D zeker een meerwaarde is in dit spel. Resistance 3 is wat mij betreft dan ook zeker een game die laat zien wat 3D voor toevoeging kan zijn wat betreft grafische mogelijkheden.
Hoog contrast maakt graphics kwalitatief hoogstaander
Resistance 3 was op de GamesCom een opvallende titel, met dat typische logo met New York in die typerende schedel verwerkt. Het is een logo dat je onthoudt en hetzelfde geldt voor die aloude grijze sfeer in de voorgaande games. Dat grijze en bruine is ook ditmaal weer terug gekeerd maar wordt wat meer afgewisseld. Wat karakteristiek is aan Resistance 3 is het ongelofelijk hoge contrast, wat zorgt voor die felle kleuren die het spel zo typerend eenzijdig maken. Zijn de omgevingen bruin, dan is bruin ook echt bruin, en niet flets bruin. Is een rivier blauw, dan is ook vrijwel het hele scherm blauw gekleurd, tot de mist aan toe. Dat maakt dat het spel toch indrukwekkend over komt, al zijn de graphics wat betreft kwaliteit niet hoogstaand. De ingame cinematics, de karakters en de objecten in huizen bijvoorbeeld zijn verre van indrukwekkend en komen zelfs meerdere malen terug. Dat zie je bijvoorbeeld goed in het level waarin je een café binnentreed, waarbij je de nodige objecten herhalend terug ziet komen gedurende die campagne. Op zich geen flink bezwaar, maar het schetst wel de eenzijdigheid en eenvoudige layout van het spel.
Een game die vol actie zit en vol aanvallende Chimera vraagt natuurlijk om flink wat actievolle geluiden en die zijn er. Hoewel ik vaak vrij veeleisend ben wat betreft geluidseffecten moet ik ook in deze game concluderen dat de geluidseffecten toch net iets te weinig doordreunen in je kamer, al valt dat hier nog wel mee. De wapens die je gebruikt maken de nodige herrie, maar klinken zo nu en dan ook nog ietsje te flets, iets wat ik altijd een beetje jammer vindt. Als je dat vergelijkt met de dreunende trailers van Battlefield 3 en de herriemakende wapens van Modern Warfare 3, dan sluipt toch altijd weer die vergelijking in me binnen. Wapens moeten klinken alsof de vloer in elkaar zakt, je oren moeten er bijna pijn van doen, en dat is hier helaas net niet het geval. Al wil ik dit hier niet al te veel overdrijven, aangezien het al met al bovengemiddelde geluidseffecten zijn in Resistance 3.
Eigenlijk valt er bijna geen peil te trekken op Resistance 3, want het is vrij lastig om te zeggen wat deze game nu specialer maakt dan andere casual shooters. Het spel doet eigenlijk totaal niets nieuws, maar toch slurpen het verhaal, de wapens en eindbazen je altijd weer in de game. Resistance 3 is eigenlijk een bovengemiddelde shooter die net boven de gemiddelde game uitsteekt en het altijd net weer iets beter aanpakt dan concurrerende titels. Insomniac heeft ook met deze titel weer laten zien dat men een stapje vooruit gegaan is ten opzichte van deel 2, vooral wat betreft storytelling en gameplay. Daarom scoort deze titel ook net dat stapje meer dan diens voorganger.
