Wanneer een film of tv-serie in een game wordt omgetoverd, gaat bij het zien van de eerste beelden bij mij nooit die Triple-A-bel rinkelen. Soms zie je gewoon dat iets goed is en dan klopt dat meestal ook wel aardig, hoewel je er soms iets naast zit. Hetzelfde geldt voor games waarbij het omgekeerde het geval is. Dit had ik ook bij de eerste beelden van Prison Break: The Conspiracy, het straalde gewoon niet meteen kwaliteit uit, maar objectief als ik ben begon ik toch met goede moed aan de game.
Lelijk eendje?
Wat mij als eerste opviel is dat de game niet bepaald moeders mooiste is. Nu is de 360 niet de krachtigste van platformen, maar dit is toch behoorlijk benedenmaats. Wat dan weer wel opvalt is dat de belichting top notch is. Het is alleen zo jammer dat de boel soms zo hoekig is en de gezichtsanimaties best slecht zijn. Zoiets kan gewoon niet meer met games als Mass Effect in ons geheugen.
Toch nog maar even doorbijten. De eerst serie was immers erg goed en hoewel de franchise daarna bijna meer werd uitgemolken dan de gemiddelde Klara 37, doet dat er niet toe, aangezien de game ook gebaseerd is op die eerste geweldige serie. Dit keer ben je echter in staat de loop van gebeurtenissen te wijzigen, en dat komt alles door de hoofdpersoon.
Tom Paxton
Als speler neem je namelijk niet het welbekende gezicht van de serie, Michael Scofield, onder je hoede, maar krijg je ene meneer Tom Paxton onder je knoppen. Tom Paxton is een geheim agent van The Company die naar Fox River Penitentiary wordt gestuurd om te onderzoeken wat Michael Scofield eigenlijk in de gevangenis doet. Hij had immers een goede baan, leeg strafblad en zijn misdaad was helemaal niet zo ernstig. Het duurde niet al te lang om de conclusie te trekken dat hij zijn broer, die toevallig ook in Fox River Penitentiary zit, wil) helpen uitbreken. Tom Paxton komt dus in de gevangenis terecht, zogenaamd veroordeeld als huurmoordenaar.
Het ontsluieren van het mysterie van Scofield doet Paxton door zich eerst te mengen onder de gevangenen. Je krijgt bepaalde opdrachten die je moet uitvoeren, zoals informatie inwinnen van een medegevangene of een pakketje ophalen dat een ander toevallig in een zwaar bewaakte kamer heeft laten liggen. De opdrachten stellen niet zoveel voor en kennen ook weinig diepgang, om nog niet eens te spreken over het feit dat ze soms helemaal niet logisch zijn. Daarnaast zijn er ook nog een aantal andere kleine dingetjes te doen in de gevangenis. Zo kun je er bijvoorbeeld voor kiezen met medegevangenen te vechten of krachttraining te doen. Hoewel het eerste niet veel oplevert, wordt je door het tweede, de krachttraining, sterker. Probleem is echter dat ik hier niet zoveel van merkte tijdens het spelen.
Driedeling
Tijdens het spelen van Prison Break: The Conspiracy kom je min of meer drie soorten gameplay tegen. Ten eerste heb je het vechten. Je kunt met zo’n beetje iedere gevangene een potje oogje schminken doen, maar het levert je niet veel op behalve wat oefening voor het echte werk: de gevechten tijdens je missies. Het gevechtssysteem is erg simpel. Je kunt een korte en harde slag uitdelen en je kunt blokken. Blok je net voordat de vijandelijke klap aankomt, dan ontwijk je hem en heb je kans om een tegenaanval uit te voeren die het meeste weg heeft van een quicktime event. Deze zien er redelijk stoer uit, maar het aantal trucjes dat Paxton kent is gering en het doet al snel vervelen. Het makkelijkste is gewoon om continu korte slagen te spammen. Dan win je het meestal wel. Wanneer je vijand dan uitgeput is, kun je de genadeslag toekennen, die ook weer via een kort quicktime event gaat die erg weinig verschillende varianten kent. Al om al is het vechten erg simplistisch en nogal eentonig en er had zeker meer in kunnen zitten.
Het tweede, en verreweg leukste gameplay element, is het stealth gedeelte. Om de zoveel tijd zul je rond moeten sluipen op plaatsen waar je niet mag komen. Dit is om informatie te vergaren of een pakketje op te halen dat iemand is vergeten. Het is hierbij de bedoeling naar je doel te komen zonder gezien te worden door de bewaking. Dit doe je door van cover naar cover te springen of via balken aan de muur rond te klimmen. Het heeft een hoog Assassins Creed en Prince of Persia gehalte, maar dan wel een stuk simpeler.
Praten
Het laatste belangrijke stuk van de gameplay is het converseren met andere mensen, wat voornamelijk neerkomt op het aanhoren ervan, aangezien Paxton niet bepaald een prater is. Dit is echter niet erg, omdat bijna de gehele cast zijn stem heeft verleend aan de game en het klinkt allemaal heerlijk herkenbaar als je C-Note, Abruzzie en T-Bag hoort lullen. Jammer genoeg is de lipsynchronisatie nogal benedenmaats en haalt het je vaak uit de bekende illusie. Gelukkig is de sfeer en het andere geluid nog uitstekend, en dat is dan ook zeker een van de grote pluspunten van Prison Break: The Conspiracy.
Al om al weet Prison Break: The Conspiracy de middenmoot niet te ontstijgen en zal dan hoogstwaarschijnlijk ook onder gesneeuwd worden door de stormvloed van toptitels die deze maanden uitgekomen zijn en uit zullen komen. Grafisch is het zeker geen hoogvlieger en de gameplay is behoorlijk eentonig, maar de sfeer is uitstekend. Dit is het best te zien als een game als Lost: The Game, het is niet iets voor mensen die niets met de serie hebben en de game zelf is helemaal niet zo speciaal, maar hij is zeker erg vermakelijk voor fans van de serie.
