Het zal ongeveer een maand of twee geleden zijn dat ik voor het eerst de kans kreeg om Mirror’s Edge uit te proberen. Voor dat moment was ik vooral heel benieuwd, maar meer ook niet. Toen deed de titel me namelijk nog niet zoveel en ik vroeg me dan ook voornamelijk af of Mirror’s Edge wel iets voor mij zou zijn. Na de korte speelsessie van amper tien minuten dacht ik hier totaal anders over. De game had een geweldige indruk op me gemaakt en ik wilde dan ook ontzettend graag meer speeltijd. Dit moment heeft lang op zich laten wachten, maar vorige week kwam Mirror’s Edge dan eindelijk binnen. Na al dat wachten een mooi moment, maar dit zegt natuurlijk niets over de uiteindelijke kwaliteit van de game. Daarvoor moet je deze review lezen, waarin ik uiteraard uitgebreid verslag zal doen.
Laten we gelijk beginnen met het meest opvallende aan Mirror’s Edge. Ontwikkelaar Digital Illusions heeft namelijk voor een First Person-setting gekozen. Dit is op zichzelf natuurlijk niet zo bijzonder, maar de combinatie van springen, klauteren en rennen, kortweg het freerunnen, zorgt voor iets wat we nog niet eerder gezien hebben. Je bent dan ook continu bezig om naar moeilijk bereikbare punten te komen of te ontsnappen van een groep politieagenten. Dit brengt je naar de meest vreemde locaties in een stad die nog het meest weg heeft van een soort kruising tussen New York en Tokio. Om een idee te krijgen hoe dit freerunnen precies in zijn werk gaat kun je Mirror’s Edge nog het best vergelijken met een game als Prince of Persia. Het rennen tegen muren en het zwaaien aan stokken zijn dan ook bezigheden om je weg in deze stad te vinden. Maar dat is wel het enige, want voor de rest gaat een vergelijking niet op. Mirror’s Edge doet dit alles in een heel andere setting, met een andere besturing en zoals gezegd een ander camera standpunt. Nu lijkt dat laatste misschien geen grootste toevoeging, maar dit blijkt uiteindelijk toch een geniale vinding te zijn. Je krijgt er een echt: waarom-heeft-niemand-dit-nog-eerder-gedaan-momentje van.
Grafisch aangenaam bijzonder
Iets wat we ook over het grafische gedeelte kunnen zeggen. De look van Mirror’s Edge kun je het best omschrijven als heel realistisch, maar wel met een cell-shaded tintje. Iets wat niet alleen werkt maar ook erg vernieuwend is. Mirror’s Edge speelt zich af op en in hoge gebouwen waar een gemiddeld mens hoogtevrees van zou krijgen. Opvallend is het lichte uiterlijk wat alles mee heeft gekregen en het briljante kleurgebruik. De kleur wit vormt namelijk de basis van de game en wordt regelmatig ingevuld met bijvoorbeeld groen of blauw. Zo kan het namelijk voorkomen dat een etage in een gebouw voornamelijk ingekleurd is met groen wat bijna een soort van 3D-kunstwerk oplevert. Het beste is om even een filmpje te bekijken zodat je precies kan zien wat ik bedoel. En dan heb ik het nog niets eens gehad over het gebruik van de kleur rood. Deze kleur wordt namelijk gebruikt om je weg te bepalen. Omdat freerunnen vaak in een behoorlijk hoog tempo gaat is het belangrijk om te weten welke kant je op moet gaan. Omdat Mirror’s Edge een vrij open wereld kent hebben de ontwikkelaars delen rood gekleurd waardoor je precies weet welke kant je op moet. Daarnaast geeft dit ook een mooi effect. Grafisch gezien is de game dus vrijwel perfect, met als enige nadeel dat er misschien nog wat meer details toegevoegd hadden kunnen worden.
Het grafische aspect alleen geeft dus al genoeg reden om de game even te checken, maar zonder boeiende gameplay gaat de fun er natuurlijk snel van af. Maar voor ik wat dieper op het freerunnen in ga, vertel ik eerst wat over het verhaal. In Mirror’s Edge stap je namelijk in de voeten van Faith, een zeer getalenteerde Freerunner. Faith woont in een stad waar grote opstanden zijn tegen de politie en freerunners worden gebruikt om belangrijke informatie te verplaatsen. Dit bestaat dan ook uit de dagelijkse activiteiten van Faith. Omdat de politie het al druk genoeg heeft met problemen op straat kunnen de freerunners hun taak goed uitvoeren. Dit stopt op het moment dat Faith’s zus verdacht wordt van moord en Faith hier ongevraagd onderzoek naar gaat doen. Faith komt er namelijk al snel achter dat haar zus niet verantwoordelijk is voor de moord, maar wie dan wel? Om hier achter te komen is veel lef nodig, want de politie lijkt alerter dan ooit te voren. Het is dus aan jou om als Faith op onderzoek uit te gaan en dat zorgt uiteraard voor een goede reden om eens flink te gaan freerunnen. Helaas wordt er nooit echt diep in gegaan op het verhaal en mist een goede uitwerking van de personages. En dat is iets wat ik persoonlijk toch wel erg mis.
Freerunnen was nog nooit zo makkelijk
Een korte tutorial legt uit hoe dit precies in zijn werk gaat en tot mijn grote opluchting werkt de besturing perfect. Alles is logisch gekozen en binnen no-time zul je het freerunnen dan ook onder controle hebben. Dit betekent natuurlijk niet dat de game makkelijk is. Regelmatig zal het ondanks de rode elementen, moeilijk zijn een weg te vinden en ben je aan het puzzelen om verder te komen. Wat naar mijn mening een pluspunt is. Daarnaast is er vaak het nodige talent nodig om de freerun skills zo snel mogelijk te combineren. Toch wordt de game naar mijn mening niet frustrerend. Wanneer er iets mis gaat hoef je maar kleine stukken overnieuw te doen en bovendien is alles met een gezond verstand goed op te lossen. Naast de helaas wat korte singleplayer kun je deze skills ook uittesten in de zogenaamde Time Trial Mode. Hierin moet je levels, zonder dat je lastig wordt gevallen door de politie, zo snel mogelijk afleggen. Dit is een hele uitdaging en wanneer je jouw tijden op internet gaat vergelijken zul je er al snel achter komen dat je toch nog heel wat te leren hebt. Toch smaakt deze modus vooral naar meer. De singleplayer is zoals aangegeven erg kort (duurt zo’n 8 uur) en de time trial modus is lang niet voor iedereen even interessant. En dit maakt de game er natuurlijk niet goedkoper op.
De enige feature die ik nog niet heb besproken is het vechten. Nou is dit voor veel games één van de belangrijkste onderdelen, maar in Mirror’s Edge wordt hier vooral niet de nadruk op gelegd. En daar ben ik persoonlijk erg blij mee omdat het aanwijst dat een actie-game echt niet slecht hoeft te zijn op het moment dat het geweld wordt beperkt. In principe zou je de game zelfs uit kunnen spelen zonder ook maar één agent te doden. Toch zijn er momenten dat het vechten erg handig van pas komt en daar is toch nog een goed werkend systeem voor ontwikkeld. Zo kun je gebruik maken van de zogenaamde runners vision waardoor het makkelijk wordt om bijvoorbeeld een wapen van je tegenstander af te pakken. Zeker handig omdat je tijdens het freerunnen zelf geen wapen bij je kunt dragen. Verder zijn er een aantal moves beschikbaar die je kunt gebruiken en kun je zelfs een combinatie maken door deze bijvoorbeeld met een wallrun te combineren. Het systeem is misschien niet zo uitgebreid als een moderne shooter, maar werkt perfect. Zeikerds die juist dit onderdeel de grond in boren hebben naar mijn mening niet helemaal door waar het in Mirror’s Edge om draait. De A.I van je tegenstanders zit trouwens behoorlijk goed in elkaar. Hoewel je vaak maar twee of drie agenten uit moet schakelen is dit zeker geen gemakkelijke opdracht. Ze zullen het dan ook zeker niet laten om naar je toe te rennen en je zonder pardon uit te schakelen.
Uiteindelijk vind ik het heel moeilijk om een conclusie aan Mirror’s Edge te geven. Van de ene kant prijs ik de originaliteit en de heerlijke gameplay. Dit doet mij persoonlijk meer dan bijvoorbeeld een game als Halo 3 met een teleurstellende singleplayer, graphics die het niveau van een topper niet halen en een naar mijn mening overhypte multiplayer.Van de andere kant gaat Mirror’s Edge niet lang genoeg mee. Bovendien gaat de game naar mijn mening niet diep genoeg door bijvoorbeeld het dunne verhaal en het gebrek aan ontwikkeling van personages om je heen. Uiteindelijk heb ik besloten Mirror’s Edge een 8.5 te geven. Dit lijkt mij niet alleen de perfecte beoordeling voor Mirror’s Edge, maar ik hoop je als lezer ook over te halen een aanschaf te overwegen. Hoewel er een aantal nadelen zijn, is Mirror’s Edge één van de games die er voor zorgt dat ook ik dit jaar weer een tevreden gamer ben en geeft deze mij bovendien de hoop dat de game-industrie zicht blijft verbeteren.
