Dood sinds het eerste deel
Ik weet nog goed wanneer ik een jonge jongen was en m’n avonden vooral vulde met de PC. Een game die ik op die momenten vaak speelde was natuurlijk Medal of Honor. Ik krijg nog altijd rillingen als ik denk aan de multiplayer partijen in The Church, Stalingrad etc. Het mogen dan compacte maps zijn geweest, met een simpele gameplay, zij het dat de verslavingsfactor gewoon immens hoog bleek. Medal of Honor is sindsdien niet meer Medal of Honor geweest, zoals de Wehrmacht niet meer de Wehrmacht was nadat Stalingrad uitmondde in een nederlaag van het 6e leger van de Nazi’s. Electronic Arts hoop dit jaar echter de franchise weer op de kaart te kunnen zetten met hun nieuwste telg, die simpelweg schuil gaat onder dezelfde naam als het eerste deel. Ditmaal zijn we echter niet in Afrika, of aan de gang met de geallieerden in een strijd in Frankrijk, maar zijn we in het heden van Afghanistan aanbeland. Een nogal gewaagde setting die ons confronteert met de harde werkelijkheid.
Medal of Honor speelt zich dus af in het zanderige Afghanistan, en dat zul je gaan merken. Mist door rondvliegend zand, stenen huizen die op instorten staan, en sluwe Taliban die zich met hun AK-47 achter de muren verschuilen. In de singleplayer zul je het allemaal mee gaan maken. De moderne technologie van de Amerikanen (en de rest van de krijgsmachten die deelnemen aan de ‘vredesmissie’) vs. de overmacht aan leden van de Taliban. De singleplayer, om daar maar even mee te beginnen, biedt zo’n 6 uurtjes aan gameplay, en heeft voor ieder wat wils. De ene missie is het de bedoeling om als ’n gek iedereen te doorzeven met kogels die ook maar ’n beetje op de Taliban lijken, een volgende missie zul je stealthy moeten infiltreren in basissen om de nodige bommen te plaatsen zonder opgemerkt te worden. Daarnaast zijn er diverse momenten die zorgen voor wat meer variatie, waaronder het rijden op een Quad, of het bombarderen via luchtaanvallen, via de radar, of in het vliegtuig zelf. Medal of Honor brengt daarmee best veel variatie, en biedt hetzelfde middels de verschillende omgevingen. De ene keer zal het zand je constant in de ogen gestrooid worden, wat je laat kennismaken met de barre, en vooral irriterende omstandigheden waarmee de huidige soldaten ook daadwerkelijk mee te maken hebben, de andere keer zul je ’s nachts goed op je tellen moeten passen, en het volgende moment sta je midden in een door Taliban overbevolkte stad waardoor je heen moet kruisen om je missie te volbrengen.
Komt weer tot leven
De singleplayer is weliswaar niet van lange aard, maar doet veel goed. De situaties zijn uitgekookt en zorgen soms ook voor best veel realiteitszin. Vooral het stuk waarbij je met 4 man rondom een aan gruzelementen geschoten gebouw jezelf moet zien te verdedigen terwijl er tientallen of meer Taliban van de berg af komen rushen maakte aardige indruk. Helaas is een verhaal niet echt aanwezig in het spel. Zoals vaak heeft je personage geen personaliteit, en zul je niet echt meekrijgen waar de missies exact omdraaien. Het lijkt dan ook vooral neer te komen op het vernietigen van de Taliban, niet meer niet minder. De campagnes hadden dan ook wat meer details mogen hebben om je zo echt meer te kunnen slepen in de missies. Gelukkig kom je er wel op een goede manier achter hoe de Tier 1 te werk gaan.
Alles goed en aardig, maar het zal de meeste mensen toch vooral gaan om de multiplayer, die veelal naar de vergelijking wordt getrokken met Call of Duty: Modern Warfare 2. En beide hebben ook wel wat van elkaar weg. Ik was op de GamesCom al erg enthousiast over de multiplayer die zowel tactisch als simpel kan zijn. Kies je voor simpelweg deathmatch, of ga je toch voor de wat meer complexere mini-missies? Complex zijn ze overigens niet, aangezien je ten alle tijden aan je hand wordt meegetrokken. In de multiplayer kun je kiezen voor diverse classes, waaronder Rifleman, Special Ops en Sniper. Deze kun je gebruiken in de game modi Combat Mission (team missie), Team Assault (team deathmatch), Sector control (domination), Objective Raid (2 objectives) en Hardcore (alles bij elkaar genomen). Genoeg te doen ook, al heeft Sector control toch mijn lichte voorkeur.
Als speler dien je net als in bijvoorbeeld COD experience punten te verdienen om te levelen. Door levels omhoog te gaan unlock je wapens en toevoegende accessoires voor de classes waarin je promoveert. Ingame lijkt het verdienen van XP vrijwel identiek op het systeem dat we in Modern Warfare 2 zien. Je kunt niet alleen XP verdienen door tegenstanders neer te knallen, maar ook door te assisteren bij een kill, of door je missie uit te voeren, waaronder bijvoorbeeld het downloaden van Intel data van de opponent. De multiplayer brengt genoeg variatie in de maps. Zo kun je in de sneeuw spelen, maar natuurlijk ook midden in een huisvesting of rondom een barrack. De multiplayer voelt erg goed, en speelt lekker weg. Soms kan het nogal een chaos worden als er de nodige spelers aanwezig zijn in de relatief kleine maps, maar al met al moet ik zeggen dat het zorgt voor heel wat speelplezier en knalwerk.
Kwaliteiten die tegenover elkaar staan
Waarin Medal of Honor zich echt onderscheidt is de kwaliteit van de audio. Ingame hoor je constant oorlogsgeweld, en dat doet de sfeer goed. Het geknetter van de geweren, met demper of zonder demper, klinken geweldig en ook de radio conversaties zijn realistisch. De inslag van de bass die zorgt voor oorlog in de huiskamer zal je dan ook veel genoegen doen. Minder indrukwekkend is het spel op grafisch gebied. Textures zien er vrij onscherp uit en ook de nodige objecten zien er vaak wazig uit. Zo zie je op een gegeven moment een geit in beeld die er nog lelijker uit ziet dan menig grafisch spektakel uit de begin jaren 90. Verder duiken er met enige regelmaat glitches op die de game niet goed doen. Zo zag ik ’n AK-47 in de lucht hangen, zie je medestanders door elkaar heen lopen, en kloppen er nog wel meer aspecten niet in de shooter. Wat dat betreft lijkt Medal of Honor dan ook een tijdje achter te lopen. Daar tegenover staan dan wel weer vette cinematics, schokkende bewegingen die de chaos goed weergeven en soms ook best mooie plaatjes. MOH wisselt goede grafische punten dan ook iets te veel af met mindere, tot soms zeer zwakke eigenschappen.
EA heeft er goed aan gedaan om Medal of Honor terug te brengen in een staat als deze. De franchise kan nu eindelijk weer eens de strijd aangaan met concurrent Call of Duty, al kan het nadelig zijn dat die franchise volgende maand zal gaan verschijnen, waardoor veel shooter fans nog even wachten op wat die gaat brengen. Medal of Honor lijkt vooralsnog vrij kansloos om Activision’s pareltje dit jaar te verslaan, maar is in ieder geval op de goede weg. Kritiekpunten liggen vooralsnog vooral bij de graphics en de glitches die nog aanwezig zijn.. Als daar hard aan wordt getimmerd lijkt EA in ieder geval een echte concurrent weer onder het stof vandaan gehaald te hebben.
