De weg omhoog is weer gevonden
Sonic heeft zijn roeping gevonden de laatste tijd op de Dual Screen. Na de RPG Chronicles en het succesvolle Mario en Sonic op de Olympische Spelen is het karakter weer terug, ditmaal bereidt hij zich volledig voor op de Olympische Winterspelen van 2010, die op de DS en Wii dus al wat vroeger van start is gegaan. We beginnen met de DS-versie.
Mario en Sonic is eigenlijk een perfecte combinatie gebleken van SEGA, en dat blijkt dan ook te zorgen voor een leuk game concept, waarbij karakters samensmelten in één game. Sonic is weer helemaal tot leven gekomen na wat mislukkingen op de console, maar ook handheld. Wat de Wii-versie van Mario en Sonic op de Olympische Spelen zo leuk maakte was de uitstekende gameplay gecombineerd met daadwerkelijk vermoeiende controls. Het zweet breekt je bij de game dan ook ongetwijfeld uit gezien de vele bewegingen die gemaakt moesten worden. Op de DS doen we het iets rustiger aan, maar zal de stylus ook als flink schuurmateriaal voor je DS-touchscreen dienen. Het spel kenmerkt zich door volledig onafhankelijk te zijn van de Wii-versie. De game bevat dan ook diverse game modi, net als de Wii-versie, maar doet het toch wat anders. Natuurlijk heeft ook dit spel weer een uitgebreide singleplayer mode, waarin gekozen kan worden voor de mogelijkheid om één enkele sport te beoefenen. Daarnaast kun je ook ervoor kiezen om een drie-, vier- of vijftal rondes aan te gaan waarbij je enkele sporten selecteert die je vervolgens gaat beoefenen. Naast dat is er ook een partygames mode, waarbij je enkele minigames kunt doen, waaronder Bingobof, Rad van Geluk en Van de Kaart. Verder is er ook nog een Ghoststand mode, waarin je tegen ghostgegevens van jezelf of vrienden kunt spelen.
Avonturen mode voegt veel toe
Een hele mond vol dus aangaande de singleplayer, maar dat is zeker nog niet alles, want de ontwikkelaar heeft er voor de verandering ook nog eens een goede Avonturen mode ingegooid. Dit is een soort van verhaalmodus, waarbij je weliswaar de bestaande sporten van de wedstrijdmodi kunt spelen, maar hierin heeft men een stuk meer uitdagingen gestopt, welke je dient te behalen om verder te kunnen komen in het verhaal, en omgevingen. De verhaalmode is op de normale stand vrij pittig, en biedt dan ook ongetwijfeld de nodige uitdaging. Verlies je een event/uitdaging? Dan vliegen de levens je om de oren, en moet je weer andere missies zien te behalen om zo het aantal hartjes weer omhoog zien te krikken. SEGA heeft er zonder twijfel goed aan gedaan om de verhaalmodus in het spel te integreren. De storyline is weliswaar niet boeiend, maar brengt toch wat meer diepgang dan de andere singleplayer modi, die neerkomen op ‘select and play’ opties, en dat komt meestal een stuk simplistischer over.
Maar wat voor sporten biedt deze game je zoal? Heel wat kan ik je zeggen. Met het noemen van schaatsen, skiën, snowboarden, biatlon, rodelen, ijshockey en droomevents als droomsneeuwmachine, droomsnowboarden en droomschaatsen heb ik nog lang niet alle sporten gehad, en dan heb ik het ook nog niet over de subsporten die in categorievorm beschikbaar zijn bij sporten als bobsleeën, schaatsen en skiën, die dus bestaan uit afzonderlijke events. Wees dus op je hoede voor het nodige vertier in deze game, want dat is er genoeg. Aan content dus zeker geen gebrek!
Als de vrij uitgebreide campagne modus je verveelt en je uitdaging zoekt met vrienden, dan kun je lokaal met enkele andere spelers aan de gang. De multiplayer mode biedt de mogelijkheid met maximaal 4 personen aan de slag te gaan, maar biedt helaas geen online features. Je kunt zowel met 1 cartridge, als met meerdere het spel spelen, waardoor niet-bezitters van de game ook van de multiplayer kunnen genieten.
Ook kwalitatief is Mario en Sonic op de Olympische Winterspelen een goede game. De soundtracks bij het browsen in de uitstekend vormgegeven interfaces zijn misschien wat storend na verloop van tijd maar passen bij de party-sfeer die men wil uitstralen. De GUI ziet er zoals gezegd weer zeer gelikt uit en ook ingame is het geen overdreven chaos met slingers en onnodig drukke objecten. De aanwezige characters zien er zoals altijd weer goed uit en hetzelfde geldt voor de top-view in de verhaalmode.
SEGA heeft na de Zomerspelen wederom een uitstekende titel neergezet met Mario en Sonic op de Olympische Winterspelen. Het spel biedt uitermate veel content, en daarnaast ook nog eens een goede verhaalmode, die weliswaar niet nodig zou zijn gezien de al aanwezige content en game modi, maar zeker het nodige toevoegt en er een groter avontuur van maakt. Kwalitatief gezien is het spel misschien niet zo goed als Sonic Chronicles, maar kan deze er zeker mee door. De gameplay is vrijwel constant uniek te noemen, en varieert ook nog eens goed. De ene keer speel je met je schouderbuttons, en dan dient de stylus weer uit de zak gehaald te worden. Je blijft lange tijd bezig met de 25 winterevenementen, en de Nederlandse taalmogelijkheid biedt ook de jongere jeugd de kans om met dit spel aan de slag te gaan, vooral door de uitgebreide en duidelijke tutorials die je kunt gebruiken. Laten we hopen dat de Wii-versie net zo goed voor de dag zal gaan komen.
