Beter laat dan nooit
De game verscheen eerder al op de Xbox 360 en kwam later ook naar de PC maar een PlayStation 3 editie bleef lange tijd uit. Totdat Capcom met de verassende aankondiging kwam van een PS3-versie van het spel. Persoonlijk was ik erg enthousiast rondom de bekendmaking aangezien ik Lost Planet altijd al heb willen spelen op de console, maar een 360 niet in mijn kastje heb staan. De game op de PC spelen leek me daarnaast niet echt vermakend, waardoor ik dus als een gek met deze game aan de gang ben gegaan op het Sony platform, na weliswaar de nodige tijd wachten.
Wat mij vooral erg aantrok wat betreft Lost Planet was toch wel het verhaal. De game zou namelijk deels geïnspireerd zijn op de horrorklassieker The Thing. Het woord ‘deels’ valt echter als een slok op ’n borrel op te vatten. Mensen die mij kennen weten direct dat een verhaallijn rondom The Thing mijn hart sneller doet laten kloppen. Lost Planet baseert zich echter in geen enkele mate op deze film zo blijkt uiteindelijk na het spelen, maar dat heeft me er natuurlijk niet van weerhouden het verhaal alsnog te volgen. Al mogen het wat Japanse cliché zijn, op zich zit alles wel aardig in elkaar en roept het wel enige origanliteit met zich mee. De game draait namelijk om de man Wayne, een jongeman die zint op enige wraak nadat zijn vader vermoord werd door een groep opponenten. Aangezien jij in de huid kruipt van een nogal stoer ventje dat graag voorop in de strijd gaat zonder enig nadenken zul je de nodige problemen tegen gaan komen aangezien de verslindende Akrid groepering zich op de aarde bevindt. Al snel merkt de mensheid dat zij gedoemd zijn met deze alles vernietige eenheden op de aarde, maar gelukkig komt men erachter dat zij een energievoorraad met zich meebrengen. Door deze energiebronnen van de beesten af te knallen (vaak gepositioneerd op het achterwerk van de Akrid) kun je zelf energie opsparen, welke weer helpt bij het verwerken dan damage en je tegenstanders omleggen. De planeet E.D.N. III, waar jij je bevindt met al het grootse gespuis , is echter nog lang niet veilig met deze energiebronnen die je in kunt winnen want de beesten variëren gedurende het spel nogal van grootte en kracht. Daarnaast zul je ook achter andere menselijke groeperingen aan moeten welke jouw het leven zuur proberen te maken. Al te veel vrienden maak je dus niet, met uitzondering van het kleinschalige vriendengroepje waarbij je je in het begin zult aansluiten.
Lost Planet heeft in feite ’n flinterdun verhaal dat door enkele simpele cinematics wel wat aan elkaar wordt geweven en doordacht lijkt maar is eigenlijk niet meer dan een simpel gevecht waarin je gegooid wordt als karakter. Je kunt het dan ook meer vergelijken met films als Starship Troopers, waarbij ook massa’s aan beesten (gevormd tot insecten) op je af komen en op je in staan te hakken. Wat mij betreft maakt het gekozen verhaal het dan ook een beetje standaard en onrealistisch, mede door de altijd maar weer grote eindbazen, maar de meeste gamers zullen daar weinig onvrede bij hebben. Bij het opstarten van het spel zul je al direct merken dat het hier gaat om een arcade-achtige game die ook ingame een arcadegevoel op zal leveren. Dat is in feite ook het geval. Lost Planet speel je in een third person view (al kun je ook wel first person spelen, wat overigens wel moeilijker zal zijn) waarbij je met de analoge sticks zowel de crosshair als het character kunt bewegen. Alles werkt op zich vrij smooth, op het snel 360 graden draaien na, en geeft je niet echt een gevoel dat je in bijvoorbeeld Resistance of Call of Duty 4 hebt maar lijkt erg veel op de speelwijze zoals in The Club van SEGA bijvoorbeeld, waarbij je ook niet echt een serieus shooter gevoel weet te krijgen als speler, maar toch een apart gevoel krijgt. Met daarnaast het schietgrage touw in je tasje waarmee je bergen kunt beklimmen om jezelf zo een weg omhoog te banen, de over de grond bezaaide geweren met bullets, gear en granaten, de manier van schieten met je wapens en daarnaast het gevoel van besturen maken het spel tot een erg aangenaam arcadegevoel. De sfeer in het spel is daarnaast opperbest. De sneeuw, de wind die waait en de witte oppervlaktes die de contrastverschillen erg groot maken zijn om van te smullen en brengen dan ook een apart gevoel dat je in niet al te veel andere games ook zult beleven.
De sfeer maakt alles goed
Lost Planet ziet er daarmee niet direct hoogstaand uit in vergelijking met diens concurrentie, maar imponeert wel op een speciale manier. Het spel mag zich wel meten met de gemiddelde games van deze tijd en ziet er dan ook zeer behoorlijk uit. Vooral door de lekkere framerate, die niet al te vaak naar een bedroevend niveau dropt, mag geconcludeerd worden dat we hier spreken van een lekker lopend spel. De omgevingsfactoren die een rol spelen zijn vooral de besneeuwde gebouwen, wat rondslingerende tonnen (die eventueel kunnen ontploffen) en de bergen die de omgeving bepalen. Echt veel detail valt hierbij niet te bespeuren, al ziet alles er verre van slecht uit. Afgezien van het wat kartelige geheel mag je toch wel spreken van een vooral sfeervolle uitstraling dat het opwekt. Al dat felgekleurde wit om je heen heeft wel iets aparts en is lekker kil. Enig dieptepunt zijn toch wel die verschrikkelijke roosters in de interface van de menu’s die geregeld tevoorschijn komen.
Genoeg te doen
Met tevens af en toe een erg gevoelige soundtrack er tussendoor probeert Capcom verder de sfeer van het verhaal te kunnen drukken. De actievolle gevechten worden gecombineerd met sfeervolle filmmuziek die het allemaal weer een beetje extra intens maken, afgezien van de toch iets minder diepgaande geluidseffecten. Echter valt van die intensiteit na een tijdje wat minder te spreken aangezien je het na ’n aantal dagen toch wel zat bent om steeds maar weer door die tunnel van beesten heen te gaan. Gelukkig hebben we dan ook nog die extra multiplayer in het spel aanwezig. Zo kun je met 16 spelers in diverse game modi aan de gang. Door eerst een personage te kiezen en het model te veranderen vanuit het Top Lobby menu kun je beginnen aan een ranked match, al dan niet een player match zonder klassement. De speltypen die aanwezig zijn: Team Elimination, Elimination, Post Grab, waarbij je alle data posts op een missiekaart moet vinden en opstarten, en de Fugitive mode, waarin de host in de huid kruipt van een voortvluchtige om opgejaagd te worden door andere spelers. De vluchteling moet de jagers zien te ontwijken en de jagers moeten hem binnen de tijd zien te vinden en zijn gevechtsmeter naar nul zien te brengen.
Lost Planet is wat dat betreft dus zowel op single- als op multiplayer gebied vrij compleet. Het spel brengt mede door de cinematics maar ook door de vrij eenvoudige speelmanier (die wat arcade is dus) toch een wat andere indruk met zich mee dan de meeste shooters die we tot dusver kennen maar speelt al met al zeer lekker weg. Het spel draait daarnaast erg stabiel op de PS3 (we hebben wel eens anders gezien) en is mede daardoor dus ook zeer correct geport naar het platform. Ben je dus iemand die houdt van een sfeervolle game met een wat Japans karakter? Krijg je niet al te snel de rillingen van koude omgevingen, houdt je wel van ’n soortgelijke virtuele afslachting zoals in Starship Troopers enspeel je graag in een derde persoons shooter game? Dan is dit ongetwijfeld een aankoop waard, ook al is het spel al op andere platformen de nodige tijd uit.
