Tussen de wal en het schip…
Toen Lost Planet voor het eerst verscheen leek het een volledige evolutie van de shooter franchise te worden; Immens grote monsters, een compleet nieuwe speelomgeving en een coole third person gameplay. Hoewel het spel dat uiteindelijk niet bleek te zijn leek deel 2 een verdere achteruitgang. De shooter werd meer casual en het draait vooral om het knallen en de multiplayer. Nu is deel 3 inmiddels gearriveerd en het lijkt erop dat Lost Planet gered moet worden met deze nieuwe telg in de reeks. De vraag is dus of dat gelukt is met deel 3.
Lost Planet 3 vindt plaats voor de gebeurtenissen van deel 1. De planeet E.D.N. III bevindt zich in de ijstijd en is dus weer terug naar haar roots gegaan, daar waar deel 2 meer naar de tropische sferen ging. Het spel volgt het verhaal van Jim Peyton, een colonist die werkt voor de NEVEC en helpt om de mineralen van de planeet naar de aarde te brengen. In de game heb je daarbij ook Rigs nodig, grootse robots die zich niet alleen voort kunnen bewegen, maar ook de strijd aan kunnen gaan met de Akrid. Om het verhaal kracht bij te zetten heb je geregeld contact met de Aarde, waar je vriendin op je zit te wachten. Vooral hierdoor wordt het spel emotioneel attractiever, al is het verhaal verder niet echt imponerend en meeslepend.
Minder vrijheid, meer to-the-point
De hoofdcampagne is volledig lineair, maar leuk is dat men de mogelijkheid heeft toegevoegd om sidequests aan te nemen en uit te voeren. Dit kan bijvoorbeeld het verzamelen van Acrids zijn voor nader onderzoek. Daarmee lijkt de game meer op deel 1 dan op deel 2, wat zeker een goede ontwikkeling is. Het gebruik van de Rigs is in deze game van groot belang, waarmee het spel ook wat meer variatie probeert te brengen. Je Rig is in staat om te slaan, om te boren en om bijvoorbeeld platformen te activeren door ze vast te pakken, maar dat kan ook met je tegenstanders. Verder kun je ook nog verdedigen en counterattacken. Pak ze vast en vermorzel ze met je boor, het is een leuk detail van de gameplay. Verder zijn er natuurlijk ook de eindbazen die zo nu en dan opduiken en een aardige uitdaging vormen. Maar verder is Lost Planet 3 qua gameplay niet bijzonder. Je kunt je wapens weliswaar upgraden en je kunt ook persoonlijke upgrades ontvangen, waaronder toevoegingen voor je grappling hook, maar echte RPG-elementen zul je in het spel verder niet vinden. Het vinden van de audio logs is weliswaar leuk, maar vormt geen uitdaging. Hoewel de gameplay niet bijzonder is, is deze wel wat meer verfijnd. Het spel speelt daarmee dus lekker en wat dat betreft zijn er geen ergerlijke punten als de camera of slechte coversystemen of irritante besturingsproblemen.
Daarmee is Lost Planet 3 puur een standaard third person shooter die weinig unieke aspecten te bieden zal hebben. Het verhaal is weliswaar niet verkeerd, maar niet intens genoeg, maar gelukkig zijn de omgevingen dat wel. Veelal lijken de omgevingen best wel veel op elkaar, maar toch weet men een beklemmende sfeer neer te zetten die je maar weinig in andere games vindt. Hoewel de gameplay dus vrij casual is, zal de singleplayer best de moeite waard zijn, vooral door de variatie die de Rig brengt. Op de singleplayer kan het spel helaas niet leunen, daarom is een multiplayer toegevoegd. Het gaat om een scenario mode, waarin objectives uitgevoerd moeten worden door 2 teams. In de extraction mode draait het om het minen van zoveel mogelijk energie door 2 teams. De team deathmatch mogen voor zich spreken: Twee teams die elkaar zoveel mogelijk moeten killen, maar de modus die het leukst is, is de Akrid Survival. Hierin kunnen 2 teams het opnemen tegen hordes Akrid. De teams die moeten overleven komen uiteindelijk tegenover te staan in een eliminatie ronde. Deze multiplayer zal zeker niet hardcore gespeeld gaan worden, al zul je je nog wel enkele uurtjes vermaken met vooral de Akrid Survival modus.
Geen uitblinker
Eigenlijk is Lost Planet 3 een game die nergens in uitblinkt, ook niet op grafisch gebied. De game ziet er weliswaar niet verkeerd uit, de ijzige omgevingen brengen veel sfeer, maar de echte details ontbreken. De Akrid zien er altijd hetzelfde uit en ook de omgevingen worden op een gegeven moment een beetje herhalend. Echte variatie en oog voor detail is er wat dat betreft niet. De tussenfilmpjes die er geregeld komen zijn wel weer netjes uitgewerkt. Ook de interface waarin je komt wanneer je de SELECT-toets gebruikt ziet er goed uit. Het heeft een beetje weg van de 3D-interface die je ook vindt in Dead Space, maar dan minder 3D. Men probeert daarmee de game zo min mogelijk te onderbreken, al doen de laadtijden van de omgevingen dit wel weer lichtelijk. Qua audio is de ingame soundtrack lekker claustrofobisch en bij actievolle momenten wordt het tempo ook flink opgezweept.
Het is het allemaal net niet als je Lost Planet 3 speelt. Je uren zijn zeker niet weggegooid door het spel uit te spelen maar het zal geen ervaring zijn waar je andere mensen over zult inlichten. Lost Planet 3 is veel veranderd ten opzichte van deel 1 en 2. Het is niet meer de multiplayer game zoals deel 2, en de vrijheid en de soms ook wel opmerkelijke momenten uit deel 1 zijn ook niet meer aanwezig. Je kunt dus wel zien dat er iemand anders op dit project is gezet. De gameplay is echter wel meer verfijnd geworden, waarmee het vooral een shooter is geworden die lekker wegspeelt, niet meer en niet minder. Het verhaal, daar heeft men wel enige moeite in gestoken, maar echt in de game getrokken zul je ook niet worden. Dat komt vooral doordat de game te casual is en te weinig opmerkelijke, meeslepende momenten kent. Het is veel van hetzelfde, met zo nu en dan wat cinematics tussendoor. En dat is te weinig op dit moment, vooral gezien het feit dat de echte toppers naderen en hier makkelijk overheen zullen walsen. Echter, als je echt tijd over hebt, en geen behoefte hebt aan meer dan een standaard shooter met flink wat gespuis neerknallen als hoofdelement, dan biedt Lost Planet 3 precies wat je nodig hebt.
