Van de ijskou naar de overal en nergens
Het was niet zo verwonderlijk dat Capcom enige tijd terug kwam met de aankondiging dat er een sequel zou gaan komen voor Lost Planet. De eerste titel in deze franchise was vrij succesvol, en kwam zeker geen kwaliteit en gameplay plezier te kort. Het spel was simpelweg een zeer goede shooter met de eindbazen die eruit sprongen. En dat moet ditmaal niet veel anders zijn, al heeft men wel een en ander aan het spel weten te veranderen.
Het is soms diep graven als je na een vijftigtal games weer terug moet gaan naar een game van enkele jaren geleden maar ik weet nog goed dat Lost Planet me het nodige plezier op heeft geleverd. Het was eigenlijk een pure singleplayer game en dat heeft Capcom flink weten te veranderen. Lost Planet 2 draait namelijk niet alleen meer om jou, maar ook om je team. De campagne kan namelijk met maximaal 4 spelers co-op gespeeld worden. Deze is verdeeld in een zestal episodes, die weer onderverdeeld zijn in enkele chapters. Deze chapters zijn vaak van korte duur, en kunnen veelal binnen het kwartier uitgespeeld worden. Sommige van deze had ik zelfs al binnen een vijftal minuten uitgespeeld. Het is maar net welke completion rate je wilt verdienen aan het einde van het level. De campagne episodes spelen zich stuk voor stuk in verschillende omgevingen af en bezitten zo hun eigen verhaal. Jammer aan dat laatste is dat het verhaal barweinig toevoegt aan de game ervaring die je zult opdoen. De filmpjes zijn kwalitatief weliswaar uitstekend vormgegeven, maar slepen je verre van mee. Dat komt vooral door de verwarring die steeds wordt opgeroepen, waardoor je eigenlijk amper door hebt waar het over gaat, en eigenlijk boeide me dat ook niet echt. Het springt te veel van de hak op de tak, en brengt totaal geen emotionele waarde met zich mee, simple as that!
Dat komt mede ook doordat de gameplay van het spel te recht-toe-recht-aan is en niet aansluit op de plot. Het is vrijwel constant hetzelfde wat dat betreft. Je knalt voortdurend tegenstanders af, en zet zo nu en dan een checkpoint op, of moet een machine activeren of beschermen, of moet een beest achter de trein zien te houden. De missies zijn zo logisch dat briefings overbodig worden, en echte strategie komt er ook niet bij kijken aangezien de omgevingen erg lineair zijn. Je bevind je dus in een grote tunnel waar je elk chapter weer doorheen gesluisd wordt. Ga je dood? Dan respawn je na enkele seconden weer om je teammaten weer te hulp te kunnen schieten.. Daardoor komt het spel wat onserieus over, en draait het meer om de gameplay dan om het verhaal, dat geheel weggevaagd wordt in de campagne mode.
Maar…
Maar dat hoeft niet direct te betekenen dat de gameplay slecht is, en dat de campaign mode niets voorstelt. Want je zult ongetwijfeld vele uren bezig zijn met alle episodes. Wat dat betreft heeft men genoeg content afgeleverd. Omdat de gameplay niet echt bijzondere kenmerken bezit, en vrij standaard is, zal deze misschien wel wat sneller vervelend worden. Het spel komt soms dan ook over als een vereenvoudigd spel als Just Cause 2. Met je haak kun je over hoge obstakels heen klimmen, en verder gaat het vooral om grote menigte tegenstanders om zeep helpen. De eindbazen zijn gelukkig wel weer als vanouds en zijn groter dan ooit tevoren. De eindbazen in Resistance 2 hebben dan ook een grote kluif aan hetgeen op je beeldscherm wordt getoverd in Lost Planet 2. Je kunt ze als speler op diverse wijzen naar de grond krijgen, en dat zorgt geregeld voor een interessante aanpak die nodig blijkt. Wat dit alles betreft is de gameplay op zich verre van innoverend, of vernieuwend, maar kan deze er wel mee door. Het is eigenlijk een vrij standaard shooter, niet meer, niet minder. De kleine RPG-elementen als het level-systeem, en de character customization opties voegen eigenlijk ook niet veel toe als ik eerlijk ben.
Het leuke is vooral de co-op. Daar gaat het vooral om in deze game, want alleen is dit spel niet echt genieten. De A.I. van je medespelers is namelijk zeer matig, en ze rennen je meer voor de voeten, dan wat anders, en daarnaast zie je ze ook niet effectief meestrijden tegen het kwaad, wat soms frustrerend kan zijn. Het te hulp schieten van je maten wat ik eerder citeerde is dan ook een verkeerde opvatting: Je doet het meer voor jezelf, en zij staan er meestal maar wat bij te kijken… Met wat beter spelermateriaal dat van de online netwerken afkomt is het dan ook een stuk prettiger spelen. De game bevat daarnaast nog een drietal multiplayer modi, waar je ook goed mee uit de voeten kunt. Echter brengt ook deze niet heel veel bijzondere elementen. Niet bijzonder, maar op zich wel leuk genoeg als je verder weinig andere toppers in huis hebt.
Behoorlijke inhoud
Maar dat neemt zeker niet weg dat het spel boordevol gameplay zit. De campagnes zijn lang en als je eenmaal je eerste trophy hebt binnen gehaald voor de eerste proloog, dan volgen de volgende ontzettend langzaam. Dat wil dus zeggen dat je vele uren moet besteden om de campagne mode uit te spelen, en dat is mooi meegenomen. Daarnaast is het de bedoeling, net als in bijvoorbeeld Resident Evil 5, dat je deze nogmaals online, en/of offline, zij het in een split-screen, of alleen gaat spelen en de completion rate nog hoger brengt dan ooit tevoren. Het spel brengt daarmee dus wel de content die je verwacht van een volwaardige game.
Daarnaast ziet het spel er grafisch gezien ook zeer keurig uit. De cinematics voegen weliswaar weinig toe, maar zien er geweldig vet uit, en ook ingame maakt het hoge contrast aan kleuren in de omgevingen een goede indruk. Zo nu en dan komt er zelfs een quick-time event om de hoek krijgen, al zijn die heel sporadisch en zeldzaam, ik zou bijna overbodig willen zeggen. Kwalitatief weet Lost Planet 2 zeker indruk te maken, maar de te simplistische gameplay gooit zo nu en dan wat roet in het eten. Puur doordat deze te standaard en te eenzijdig over komt, en dat is jammer. De aanwezige elementen werken daar niet goed genoeg voor om er echt uit te kunnen springen (het coveren met de analoge stick door te bukken werkt matig, de A.I. is slecht, en de mogelijkheden te schaars).
En die laatste woorden zijn eigenlijk de grote minpunten van de game, want inhoudelijk weet deze meer dan voldoende te bieden, zonder twijfel. De campagne mode zit bomvol verschillende episodes die weer onderverdeeld zijn in de nodige chapters en daarmee kun je zowel in split-screen, als in een online co-op zeker de nodige tijd aan de gang gaan. Als singleplayer avontuur slaat de game echter de plank mis aangezien de A.I. kortweg gewoon te zwak en frustrerend is, en het verhaal te weinig meerwaarde brengt. De toegevoegde multiplayer modi, die weliswaar niet zeer bijzonder zijn, maar ongetwijfeld wel een toegevoegde waarde hebben, geven je verder meer voldoening, mede ook door de zeer behoorlijke kwaliteit van de graphics, het geluid en de goede cinematics (die je waarschijnlijk toch niet zult kijken), waardoor Lost Planet niet meer, en niet minder is dan een lineaire standaard third person shooter met een Japans arcade stijltje.
