Kleur bekennen
Life is Strange is in het afgelopen decennia toch wel uitgegroeid tot ‘de verhalende franchise’ van het moment. Niet gek dus dat Deck Nine zich blijft focussen op de reeks en maar nieuwe games blijft uitbrengen. Voorheen kregen we het spel ala Netflix periodiek voor de kiezen in episodes, maar ditmaal krijgen we gewoon een volwaardige game op ons bord. Life is Strange: True Colors is weer een totaal nieuwe game, en dat mogen duidelijk zijn.
In Life is Strange: True Colors speel je als Alex Chen, een schuchter personage met de nodige persoonlijke issues. Alex verbergt namelijk al langere tijd een vloek waarmee ze paranormale empathiekrachten kan inzetten om emoties van andere te lezen. Deze ziet ze als vlammende, gekleurde aura’s om andere personages heen stralen. Dit heeft voor- en nadelen. Ze voelt namelijk de pijn die voorbij komt, maar kan hier ook op anticiperen en dus gebruik, of juist misbruik van maken om zo personages zich te laten blootgeven. Alex is een nog jong meisje dat besluit om bij haar broer te gaan wonen. Hij woont in een rustig stadje, of dorpje kun je beter zeggen in Colorado. Echter gebeurt er al snel van alles en word je leven de eerste dag al volledig omver gegooid. De geheimen van Haven Springs komen naar boven en de verborgen krachten van Alex’ verleden worden pijnlijk blootgelegd. Kan ze wel haar ware thuis vinden en was het wel zo’n verstandige keuze om deze nieuwe stap in haar leven te zetten?
Gameplay gaat dieper dan ooit
Wat ten eerste opvalt in de game is dat je meer gameplay krijgt dan ooit tevoren. Voorheen was het voornamelijk bewegen en interactief omgaan met objecten, en dat was het wel zo’n beetje, naast natuurlijk de impactvolle keuzes te maken. Ditmaal kun je echter ook wat dieper met de gameplay aan de gang. Zo kun je spelen op arcade-kasten bijvoorbeeld met de welbekende klassieker Arkanoid en Mine Haunt (een soort van Pac-Man), maar ook tafelvoetballen, of mensen serveren in een bar/restaurant. Ook krijg je nu wat meer objective-driven taken die je moet uitvoeren, daar waar je voorheen dit alles niet hoefde bij te houden. Het is een soort van checklist dus met optionele missies die je kunt doen. Er zijn ook NPC-verhalen, waarbij je het Ice-Cream-Couple kunt inspireren om een nieuwe smaak ijs te verzinnen. Of een liefdevol koppel zo snel mogelijk bij elkaar brengen zodat ze weer gelukkig samen kunnen zijn. Ook kun je zelf ervoor kiezen om verliefd te zijn op de een of de ander, zowel lesbisch als hetro, het maakt niet uit. Het zorgt ervoor dat je iets meer diepgang krijgt in de interacties die je doet. Hetzelfde geldt voor het zoeken van hints en het uiteindelijke onderzoeken van bepaalde zaken, welke net iets dieper gaan dan in de vorige games. Ook krijg je iets meer vrijheid om te gaan en staan waar je wilt, al zijn de gebieden nog altijd vrij beperkt. Verder merk je dat het gebied waar je gehuisvest wordt uitermate rustig is. Je komt amper mensen tegen, en diegene die je tegen komt, lijken de enige bewoners in de omgeving. Er is maar één politieagent, maar 1 bloemist, 1 barhouder en wat andere zaken waar je helaas niet (direct) naar binnen kunt. Je vraagt je dan ook af hoe al die shops hun bloemen, audio-records en bier verkocht krijgen met zo’n lage populatie aan mensen, maar goed… Het spel bestaat natuurlijk weer uit vele conversaties, waarbij je morele keuzes moet zien te maken. Reageer je afwijzend, of juist toestemmend? Vertrouw je iemand, of vertellen ze je bullshit? Het zijn keuzes die aardig impactvol kunnen zijn, maar dat soms ook totaal niet zijn, daar waar de game zich altijd wil voordoen als een gamechanger die alle keuzes van je afstraft of juist beloont. Het valt allemaal best wel mee, en je komt uiteindelijk toch wel weer op de rode draad van het verhaal terecht. Toch zijn er 6 verschillende eindes, welke vooral in de laatste 2 chapters bepaald worden door je keuzes. Het voelt een beetje alsof dus vooral het laatste stuk impact heeft. Desalniettemin is het karakter in de game wel erg interessant. Je hebt de gehele game ‘n beetje het idee dat ze wat lesbische trekjes heeft (niet dat dat erg is overigens), maar wat opvalt is dat ze al snel gewaardeerd wordt in de omgeving waar ze terecht komt. Verder word je constant op social media en via chats gepromoot waardoor je het gevoel hebt dat je eerder in een soort van sekte leeft in plaats van dat je deel uitmaakt van een grote wereld. Het is een beetje een groepsgevoel dat je krijgt, en daar buiten ligt er niets in het verschiet. Het voelt een beetje claustrofobisch aan.
Daar waar de game een beetje weg valt in chapter 2 en het verhaal zich weer leuk oppakt in chapter 3, daar duurt het spel in totaal genoeg uurtjes. De chapters zijn vergelijkbaar met die in voorgaande delen, en duren zo’n 2 uurtjes. Daarmee heb je dus zeker 10 uren te pakken met dit spel, en dat is ook wel lang genoeg. Opvallend is dat de gameplay dus flink uitgebreid is, je gaat zelfs een rollenspel doen, waarbij gevechten plaatsvinden waarbij je aanvallen en magie kunt gebruiken, maar ook grafisch is het spel flink vooruit gegaan. Gezichten en vooral omgevingen zien er nu strakker uit dan ooit tevoren, al is het nog altijd niet hoogstaand en vergelijkbaar met bijvoorbeeld The Dark Pictures. Het level design ziet er echter wel prima uit en ook de omgevingen zijn van een andere wereld. Als je je baant in de omgeving, zou je er zelfs bijna zelf wel willen wonen, ook al is alles fictief. Het voelt zo vredig aan, maar vooral de natuur is oogstrelend mooi, waardoor het bijna onrealistisch aan begint te voelen. Ook animaties en bewegingen van characters zien er goed uit. Dat gaat echter wel ten kosten van de laadtijden, want die zijn zelfs met een SSD nog best wel tergend lang te noemen. Het zijn zo’n tien tellen dat het duurt voordat de nieuwe animaties of omgevingen ingeladen zijn, terwijl het vaak vrij beperkte omgevingen zijn. Ook is nu gebruik gemaakt van de PS5-controller. De adaptive triggers worden zeer zeldzaam gebruikt bij het gebruik van je krachten, en ook de feedback die de controller geeft is zelden heel gevoelig. Toch voel je hier en daar wel het gebruik van de PS5-features, maar helaas is er te weinig echt goed gebruik van gemaakt. Daar staat wel weer een zeer goede soundtrack tegenover net als de voice-casting die weer van hoogstaand niveau is. Elk chapter worden weer de statistieken weergegeven waarin je kunt zien welke keuzes het meest zijn gekozen door spelers. Ook zijn er ‘secrets’ die je door de levels heen kunt vinden, al vond ik ze persoonlijk nog erg lastig te spotten tot dusver.
Life is Strange: True Colors is misschien niet de beste game in de reeks, maar wel qua gameplay ongetwijfeld de beste titel tot dusver. Het verhaal is niet bijster bijzonder, en soms dwaalt het zelfs naar het onrealistische af. Ook vraag je jezelf wel eens af of de characters niet eens wat nuttigs moeten gaan doen, in plaats van alleen maar genieten van het leven, al zou zo’n leven natuurlijk vrij idealistisch zijn voor veel mensen. Echter wordt gedurende het verhaal al snel meer duidelijk over het leven in het kleine dorpje in Colorado… Het main character Alex is goed in beeld gebracht, en is de goedheid zelve, net als veel andere characters in de game die zich meteen vertrouwd met je voelen. Met uitzondering van chapter 2, blijft de game lekker boeiend, en met de opgepoetste graphics, voel je jezelf meer betrokken bij alle gebeurtenissen. De soundtrack helpt daar ook weer bij mee natuurlijk. Life is Strange: True Colors is zowel voor nieuwe, geïnteresseerden zeer geschikt, en zal vooral bij de fans van deze franchise prima in de smaak vallen. Hoewel je niet omver geblazen zult worden door de storyline en keuzes die je maakt, zul je wel weer een goede game beleven, die na jaren nog altijd in je geheugen gegrift zal blijven.
