De Tree of Mana is dood, lange leve de Tree of Mana
Het lijkt wel het jaar van de vergeten Squaresoft games remasters. Na de Saga Frontier Remake van afgelopen maand trekt Square nu Legend of Mana uit de stoffige kelders van die grijze muis genaamd PlayStation. Nog zo een game die nooit ons kleine landje heeft bereikt. Officieel dan, want ik was zo een dwaas die hem had geïmporteerd en zo veel had gespeeld dat de disc op den duur aan gruzelementen lag. Als je me vraagt waarom ik dat had gedaan, dan moet ik je het antwoord schuldig blijven. Ik gok dat ik ergens de naam was tegengekomen en dacht: “Hey, dat zal vast een vervolg zijn op Secret of Mana. Die game was tof dus dan zal deze wel net zo tof zijn.” Die vlieger gaat niet volledig op.
Legend of Mana is namelijk een totaal andere game dan zijn voorgangers. Waar Trials of Mana al met een soort creëer je eigen team aankwam, doet Legend of Mana daar nog een schep creativiteit op. De Tree of Mana is niet meer, de wereld ligt daardoor in chaos, er is geen magie meer en het is allemaal een beetje ellendig. Aan jou als, uhm, ja, mannetje of vrouwtje, de taak om de wereld van Fa’Diel (ja, het heeft nu een naam) te redden. Dat doe je door de wereld letterlijk opnieuw op te bouwen door artifacts op een landkaart te plaatsen en willekeurige personages te helpen.
Legend of Mana is heel onduidelijk in wat er nou precies allemaal van je verwacht wordt en er is niet echt een samenhangend verhaal. In plaats daarvan zijn er tientallen korte verhaallijnen met enkel een paar langere die verdeeld zijn over meerdere kortere. Mocht dat een beetje doelloos klinken dan komt dat omdat dat ook zo is. De kwaliteit is wisselend te noemen. Mede door het feit dat je voor sommige vrij veel pijn en moeite moet doen om ze vrij te spelen. De eerder genoemde artifacts spelen ieder een nieuw gebied vrij met één of meerdere verhalen. Dan zou je denken: “Ik dump ze ergens neer en zie wel wat er gebeurd.” Zo werkt het echter niet. Ieder artifact heeft bepaalde mana waardes en bepaalde waardes zorgen voor andere gebeurtenissen. Uiteraard heeft dit een positieve invloed op de replaywaarde, maar de game legt dit nergens uit. Nou ja, je krijgt te horen dat je iets moet plaatsen op de wereldkaart en succes. Het zal niet de eerste keer dat je iets mist, omdat je die haven niet langs een toendra hebt geplaatst, zodat je die ene niezende hond in een prullenbak tegen kan komen. De game dondert aan het eind dan ook nog eens van de trap af om tot een conclusie te komen. Je hebt dan wel weer een schattige kleine cactus waar je je avonturen aan kan vertellen, zodat die in een dagboek terecht komen. Dikke tip, doe dat iedere keer zodra je een verhaal(tje) hebt afgerond.
For the Mana Tree
Wat de game gelukkig veel beter doet is de gameplay. Legend of Mana zit bomvol opties om kont te schoppen. Het begint al bij de keus van welk type wapen je mee neemt en je standaard skills. Een zwaard is bijvoorbeeld redelijk gebalanceerd in snelheid en kracht. Wil je meer kracht? Ga voor de tragere maar destructieve bijlen. Je krijgt in het begin weliswaar de optie om een type te kiezen, maar dit houdt je nooit tegen om ergens in het midden van het spel te opteren voor een andere type. Je zal alleen opnieuw moeten beginnen met het leren van speciale aanvallen. Die zitten namelijk vast aan het type wapen dat je hebt gebruikt. Het leren daarvan is weer gebaseerd op je standaard skills. Knokken met high jump en defend als skills levert je zo een andere speciale aanval op dan wanneer je gaat voor counterattack en crouch. Het is geen vereiste om een gezonde roulatie te hebben van standaard skills en speciale aanvallen. Het geeft je daarentegen wel bizar veel opties om mee te experimenteren en je eigen speelstijl te maken. Alleen het wisselen van type wapen geeft je al een andere soort gameplay.
De Mana serie staat erom bekend dat er in real-time wordt gevochten. Dat is in Legend of Mana niet anders. Je loopt niet constant met je wapen in de aanslag rond, maar zodra er monsters in de buurt zijn trekt je personage een wapen uit zijn of haar broekzak en kan je vrij rondlopen op het huidige scherm. Er is nog steeds de mogelijkheid om de game met zijn tweeën te spelen. Dit is alleen een stuk omslachtiger dan zijn voorgangers. Je bent lang niet altijd met meerdere personages op pad en na iedere verhaallijn zwaait het tweede personage je gedag en kan je weer opnieuw gaan zoeken naar een metgezel. Later in de game kan je monsters als huisdieren houden, inclusief het eten geven en laten groeien, die door een tweede speler bestuurt kunnen worden. Dan dien je echter nog steeds naar een standbeeld te gaan om de besturing aan te passen. Het wordt je dus niet leuker gemaakt en ook zeker niet makkelijker. De optie is er dus nog steeds, maar enige voorbereiding is wel handig. Niemand wil namelijk als een Rabite spelen.
Upgrades en tamagotchi’s
Het is een beetje raar om over upgrades te spreken terwijl de game nooit is uitgekomen in Europa. Dat de game er nu is, is in zekere zin al een upgrade. De toevoegingen zijn niet zo significant als die van Saga Frontier. Verwacht geen volledig nieuwe verhaallijnen. Het zijn voornamelijk quality of life toevoegingen. Een nieuwe user interface, een quick save optie en de mogelijkheid om encounters uit te schakelen. Ring-Ring Land zit nu ook in de game. Deze was voorheen enkel beschikbaar in Japan op de PocketStation (denk aan een tamagotchi) en zou voor ons een grote toevoeging moeten zijn. Het is bedoeld om je monsters met een simpele minigame tussendoor sterker te maken. 22 jaar geleden had ik me nog kunnen voorstellen dat men dit zou gebruiken in de trein. In 2021? Nee, het is even leuk als een terugblik naar een grijs verleden. Daar houdt het echter al mee op.
Belangrijkere aanpassingen zijn wat mij betreft de graphics en de muziek. Legend of Mana was zeker geen lelijke game in 1999 en ziet er nog steeds redelijk goed uit. De breedbeeldverhouding en HD achtergronden geven de game nu het uiterlijk van een schitterend schilderij. De achtergronden zijn prachtig, zitten vol details en zorgen ervoor dat je je meteen afvraagt waarom dit nooit meer gedaan wordt. Gooi daar een fantastische nieuwe orkestrale soundtrack overheen en je hebt een geweldige audiovisuele ervaring.
Legend of Mana kan nog steeds goed mee met de tijd. De opzet van het verhaal is hier de grootste doorn in het oog. Je zou het eigenlijk moeten zien als een sprookjesboek met allerlei korte verhalen. Zo kan je één verhaaltje lezen/spelen en weer verder gaan met iets anders of doorspelen naar de volgende. De combat, de graphics en de muziek maken daarentegen veel goed. Legend of Mana zal je niet snel anders laten denken over Japanse RPG’s. Het zal je wel laten snakken naar meer 2D actie RPG’s. Ook al moet je er een guide bijhouden om alles van het spel te kunnen zien.
Goede tip dat van die kleine cactus.Trials of mana had ook niet meteen een supersterk verhaal.Als het lekker weg speelt vind ik het best.