Het wachten is eindelijk voorbij
Hoe lang hebben we wel niet uitgekeken naar Killzone 2? Dat hoeven we ons nu niet meer af te vragen want ook wij hebben de game inmiddels in handen. De shooter van Nederlandse bodem verschijnt binnenkort exclusief en officieel voor de PlayStation 3 en moet ‘de shooter’ zijn die de console nog meer dan ooit moet doen verkopen. Guerrilla heeft vanaf 2005 de eerste indruk van Killzone 2 achter gelaten, en het resultaat is nu dan eindelijk in dit artikel leesbaar.
Na wisselende delen op de PlayStation 2 en PlayStation Portable is het nu dan eindelijk de beurt aan de PlayStation 3. De game gaat verder waar Killzone: Liberation voor de PSP eindigde. Het verhaal mogen kort maar krachtig inmiddels wel duidelijk zijn, maar voor diegene die het een en ander zijn vergeten, een kort geheugensteuntje: De Helghast zullen in dit deel wederom een belangrijke rol spelen. Nadat zij namelijk verdreven zijn van de planeet Vekta, komt de ISA, waar jij bij zult horen, in opstand. Met een enorme counter-attack hoopt de ISA een officieel einde te maken aan het leven van de Helghast. Hoofdmissie is het in gevangenschap houden van Keizer Scolar Visari, de leider van de Helghast. Maar of die persoon nu zo makkelijk te pakken is valt zeer te betwijfelen
Moraal van het verhaal Gewoon knallen
Dat het verhaal niet echt van zeer belangrijke aard blijkt zul je ook in de game al gauw opmerken. De meest simpele plot heeft men uitgewerkt tot een vrij eenvoudig verloop van de game. Dat heeft als gevolg dat het spel niet echt boeiend op de speler over zal komen. De spanning is echter wel in hogere mate aanwezig, en dat heeft een first person shooter als deze nu net nodig. Op de Games Convention mocht ik al een leuk stukje van de singleplayer proeven en daarmee begon ik ook direct de game. Je zult merken dat je direct in kunt stappen met een relatief hogere moeilijkheidsgraad, want Killzone 2 is niet bepaald moeilijk, ook niet voor de beginnende gamers. Dat betekent niet dat je vrijwel nooit dood zult gaan want bepaalde stukken mogen gerust gezien worden als pittig en tenenkrommend, en dat komt eigenlijk niet geheel door de goede A.I. van de tegenstander, maar meer door de forse chaos die ontstaat en zorgt voor massa’s aan opponenten die over je beeldscherm zullen vloeien. De tegenstanders zullen in de singleplayer je de nodige irritaties doen opleveren aangezien ze niet alleen slim zijn, maar omdat ze ook vaak in groepen tevoorschijn komen. Daarbij komt ook dat het one-shot-one-kill principe in deze game vrijwel niet van toepassing is, en dat kan vaak zorgen voor het nodige verbras aan lood, ook al maak je geregeld een headshot. Persoonlijk is dat misschien ook wel direct een kritiekpunt van het spel. De 2 avondjes die ik dan ook bezig was met de singleplayer, die dus vrij kort is, begonnen na verloop van tijd dan ook te vervelen aangezien het veelal hetzelfde principe is. Het komt voor 80% neer op het neerknallen van tegenstanders die met bosjes tevoorschijn komen. Omdat elke tegenstanders gemiddeld wel zo’n 5 tot 10 kogels nodig heeft om neer te gaan kan het naar het einde toe vrij vervelend worden om je constant maar weer op te laden voor een nieuwe groep Helghast die neergemaaid moeten worden. Vooral rond het einde van het spel vond ik het aardig eentonig worden: Ga eerst naar de eerste verdieping, knal daar iedereen neer, ga daarna naar de volgende etage, knal daar iedereen neer, en ga zo maar door. De uitdaging is dan ook na verloop van tijd wat ver te zoeken, en dat komt deels ook door de beperkte vrijheid die je zult hebben.
Killzone 2 bevat dus zeker geen originele, unieke gameplay, maar gelukkig heeft men diverse aspecten aan het spel zo uit weten te werken waardoor het spel toch uniek bleek voor mij. Zo heb je ongelofelijke physics waardoor alles chaotischer overkomt dan in welke game dan ook. Stenen van muren vliegen in de rondte, buitenomgevingen worden bestrooid met allerlei materialen die uit de lucht komen vallen en zelfs de wind laat zich bijna letterlijk zien. In het level met de trein kun je ook goed zien dat deze ook daadwerkelijk een rol speelt in het spel. Granaten worden beïnvloed door de wind maar ook de loopsnelheid zal verminderen als je tegen de wind in zult lopen. Dit soort aspecten heb ik zelf nog nooit eerder kunnen zien in een dergelijke shooter en maken Killzone 2 dan ook uniek. Verder kun je helmen van de Helghast afschieten, zijn er ongelofelijk veel sterfanimaties, die het killen niet te eenzijdig maken en kun je de omgeving ook in je voordeel gebruiken. Zo kun je namelijk gebruik maken van een goed coversysteem, waarmee je achter objecten en muren kunt schuilen. Je zult hier ongetwijfeld vaak gebruik van moeten maken en op zich werkt het ook erg flexibel. Soms zal het voorkomen dat een muur niet goed gepakt kan worden, maar veelal werkt het coversysteem makkelijk en nuttig. Jammer is wel dat je teamgenoten veelal meer in de weg lopen dan dat ze daadwerkelijk van nut zijn. Een object dat jij bijvoorbeeld wilt gebruiken om achter te coveren kan bezet worden door een maat van je, waardoor jij lekker in de open ruimte kunt gaan staan knallen. Veelal zijn er echter genoeg alternatieve plekken waarachter jij je lichtig wel kunt verschuilen, gelukkig maar.
Overleven, en zorgen voor je team
Je teammaten zijn overigens ook van nuttige aarde want ze zullen je geregeld ook een handje helpen en de Helghast het leven zuur maken. Als een teamgenoot neervalt kun je hem resurrecten middels een speciale gun die je hiervoor kunt gebruiken. Andersom kan dit helaas niet, als jij dood gaat, ben je ook letterlijk dood. De omgevingen in de singleplayer bevatten veelal dezelfde eentonige sfeer, maar variëren zeker genoeg om niet steeds weer dezelfde indruk van het spel te krijgen. De ene keer ben je binnen aan het rossen en het volgende moment sta je weer in de open lucht te feesten. De eindbazen zijn verder veelal aan de makkelijke kant. Ze zijn niet bijzonder en komen zelfs af en toe ook terug in het verdere verloop in het spel, maar het zorgt er wel voor dat er iets meer variatie in het spel voorkomt, en dat is ook wel geregeld nodig.
De Killzone 2 singleplayer is van een goede kwaliteit, maar is kortgezegd niet uniek. Ik kreeg eigenlijk een beetje een Resistance 2 gevoel toen ik het spel speelde: Erg stoer, maar het emotionele gedeelte ontbreekt. Je zult totaal niet geëmotioneerd raken door de cinematics, zij het dat ze ongelofelijk mooi in elkaar gezet zijn, de characters en het verhaal van het spel, en dat is jammer. De tragiek in het spel ontbreekt dan ook volledig waardoor je niet zo’n gevoel krijgt zoals je in Metal Gear Solid 4 bijvoorbeeld wel zult krijgen als speler. Je wordt net te weinig in het verhaal getrokken waardoor je vooral het gevoel krijgt dat het alleen maar gaat om het vernietigen van de Helghast, en dat zal niet geheel de bedoeling zijn geweest. De controls zijn in het begin ongetwijfeld wennen, en vooral de standaard ingestelde control scheme kon mij niet aantrekken. De Alternatief 2 settings sprak me echter wel wat meer aan, waardoor gewenning niet al te lang duurde. Er zijn dan ook genoeg beschikbare opties waaruit je kunt kiezen (6 in totaal). Kwalitatief laat Guerrilla met de singleplayer zien dat zij alles net iets beter doen dan de andere ontwikkelaars van shooter. Door details als uitstekende physics, de wind die meespeelt, uitermate mooie bewegingen bij het springen en coveren en uitermate levende omgevingen vol chaos en meer in het spel te integreren heeft men ervoor gezorgd dat Killzone 2 een stapje verder gaat dan andere shooters op de PlayStation 3 tot dusver hebben gedaan. Ook het gebruik van de SixAxis is eindelijk een keer goed en nuttig in een game verwerkt. Het plaatsen van bommen bijvoorbeeld werkt erg goed (middels de R1-knop in mijn geval kun je al draaiend een bom plaatsen op een muur). Verder gebruik je de SixAxis tiltmogelijkheden bijvoorbeeld ook tijdens het draaien van een rad, waarmee je vervolgens weer iets activeert of een deur opent. Weer zo’n klein detail dat Guerrilla uitstekend heeft uitgewerkt. Jammer blijft dat de singleplayer na verloop van tijd vrij eentonig wordt door het grote gros aan vijanden dat constant maar weer neergeknald moet worden en door de lineairheid die hierdoor ontstaat.
Online of offline knallen?
Dan bestaat er natuurlijk ook nog een uitgebreide multiplayer. Ook deze is uitstekend, ziet eruit als de singleplayer (geen grafische downgrade) en speelt ook lekker. Als je geen zin hebt om online aan het werk te gaan, of simpelweg niet beschikt over een online aanbieder van internet, dan kun je zelfs met bots aan de gang, en dit werkt zeker niet onbehoorlijk. De bots zijn slimmer dan ze in de singleplayer ogen en je kunt je game zo instellen dat je game sessie zo gevarieerd mogelijk wordt. Missies veranderen constant waardoor je steeds weer andere doelen hebt. Bescherm een teammaat, verover een gebied, bescherm een gebied etc. Je kunt met genoeg mensen online gaan spelen, er zijn genoeg online maps speelbaar en door het rankingsysteem, dat iets minder uitgebreid is dan dat van Call of Duty 4, maar wel des te interessanter zal blijken, blijft het ook uitdagend om online de jachtvelden op te zoeken. Tevens bieden de verschillende classes hun eigen unieke kenmerken, waardoor je geregeld eens het een en ander kunt uitproberen met een verschillende classe. Zo kunnen de Saboteurs bijvoorbeeld C4’s plaatsen, waarmee je een leuke reeks aan kills kunt neerzetten, altijd goed voor je rank dus. Ook kun je natuurlijk trophies verdienen, al zijn enkele daarvan wat minder logisch. Zo kun je bijvoorbeeld een trophy verdienen door 300 maal zelf te herladen, of door het enkel opblazen van een bepaald vehicle. De meeste heb je dan ook al snel binnengehaald.
De game bevat in totaal 5 verschillende missies die dynamisch gespeeld kunnen worden in 1 multiplayersessie. Zo heb je Team Deathmatch, welke iedereen wel zal kennen uit diverse andere games, een VIP-variant (wat ik net al zij, bescherm een persoon van je eigen team, of kill er een van het andere team), Search & Destroy (bescherm of vernietig) en nog enkele mogelijkheden die het spel online en/of offline zeer gevarieerd houden. De community mogelijkheden zijn fors te noemen waardoor je het spel kunt configureren naar eigen wil en zo ook je eigen unieke multiplayer sessie kunt creëren. De missies volgen elkaar vaak in een rap tempo op, waardoor alles erg snel wordt gehouden en dat houdt natuurlijk de vaart erin voor de spelers.
Op de Games Convention vond ik Killzone 2 grafisch nog niet zo imponerend. Echter is het spel nu een stuk beter uitgewerkt, en dat komt vooral door de verhoging van het contrast in de kleuren. Het spel leeft en toont een relatief donkere, maar toch erg bijpassende sfeer die je het gevoel geeft dat je niet op aarde gestationeerd bent. Van dichtbij ogen de textures niet al te hoogstaand (bij het dekken bijvoorbeeld tegen een object aan) maar veelal ziet de game er hoogstaand uit. Dat komt grotendeels ook door de actie en de chaos die gecreëerd wordt in de slagvelden. Er gebeurt van alles, er vliegt veel door de lucht, er zijn veel explosies, er vliegen kogels over en weer en er rennen overal wel Helghast rond in de omgevingen, welke er overigens ook goed gedetailleerd uitzien. Alles oogt erg scherp, de geweren zien er goed uit en ook de omgevingen zijn erg realistisch uitgewerkt, vooral met behulp van de physics, die het allemaal nog levendiger maken dan het al is. Het mooiste zijn misschien nog wel de animaties die men heeft aangebracht in de game. Het herladen van de ISA Assault Rifle bijvoorbeeld is een genot voor het oog. Ook de springanimaties, bepaalde coverbewegingen etc. zijn echt zeer intens uitgebeeld en wekken nog meer dat gevoel op dat je in een oorlog verwerkt zit. De cinematics die verder het vrij matige verhaal ondersteunen zijn meer dan overweldigend en zijn haarscherp, een groot pluspunt van de game. Niet alleen de intro, maar ook de overige sequences zijn dan ook super.
Klinkt als muziek in de oren
Ook sfeerverhogend zijn de soundtracks die geregeld voorbij zullen komen en welke passen bij de actie. De geweren, waaronder de genoemde ISA Assault Rifle, klinken als muziek in de oren en denderen dan ook flink door je kamer, en zo hoort het bij een massale oorlog waarin je verwerkt zit. De dialogen in de cinematics zijn verder ook aardig synchroom en ook de Helghast laten geregeld van zich horen tijdens de gameplay.
Het is vrij lastig om een conclusie te bundelen aan Killzone 2. Aan de ene kant neig ik naar een dikke 9, en aan de andere kant vind ik de singleplayer net wat te lineair voor zo’n hoog cijfer. Je rijdt weliswaar ‘n keer op een mech, en de andere keer zit je achter een mechanisme waarmee je de halve ruimte leeg kunt schieten, maar daarnaast is er te weinig variatie in de vrij korte singleplayer die je zult spelen. Doordat de singleplayer niet al te lang is wordt het waarschijnlijk net niet eentonig voor de meeste, maar originele ingrediënten kunnen maar moeilijk geconstateerd worden in de gameplay en het niet al te emotionele/meeslepende verhaal. Daar tegenover staan wel aspecten die het spel beter maken dan menige shooter. Grafisch is de shooter namelijk erg hoogstaand, de sfeer is uitmuntend en ook enkele details, waaronder de wind, de goede SixAxis functionaliteiten en het coversysteem, zijn goed uitgewerkt. Ook de multiplayer is meer dan uitstekend waardoor eigenlijk de mindere, genoemde punten al snel door het ijs zakken. De game mag zich dan ook tevreden stellen met onze verdict.
