Ink Inside is een game die meteen opvalt door zijn presentatie. Nog voordat je weet wat je aan het doen bent, voelt het alsof je bent beland in een tv-serie uit de jaren negentig. De handgetekende stijl, de gekke personages en de soms wilde humor verraden direct waar de inspiratie vandaan komt. Ink Inside begon zijn leven namelijk als een cartoonconcept voor Nickelodeon. Die afkomst is overal voelbaar en vormt tegelijk de grootste kracht en de grootste valkuil van deze indie action-RPG. Voor mij riep Ink Inside al snel vergelijkingen op met Everhood (deel 1 en 2). Een RPG-achtige game met een sterke focus op een origineel verhaal, experimentele combat en een wereld die zowel voor kinderen als volwassenen lijkt te werken. En laat ik daar nu net groot fan van zijn. Op papier zou Ink Inside dus perfect in mijn straatje moeten passen, maar toch weet de game mij toch minder mee te nemen dan gehoopt.
Inkt, papier en lekkages
Je speelt als Stick, een onafgemaakte tekening met één arm die wakker wordt zonder geheugen, in een wereld die letterlijk bestaat uit notitieboeken. Deze wereld is getekend door een meisje genaamd Hannah, totdat een mysterieuze entiteit, een lek, de pagina’s begint te verpesten. Water sijpelt door de bladzijden heen, tekeningen lopen uit en veranderen in vijanden, en herinneringen raken verspreid over het papier.
Het is een creatief concept, dat nog extra gewicht krijgt door het idee dat herinneringen en emoties van Hannah onbewust in haar tekeningen zijn verwerkt. Dat geeft Ink Inside een verrassend persoonlijke laag. Dit is geen simpele “red de wereld”-plot, maar een verhaal over creatie en verlies. Daarin doet het opnieuw denken aan Everhood, waar achter de vrolijke chaos ook een serieuzere boodschap schuilgaat.
Soms wat slordig
Visueel is Ink Inside zonder twijfel interessant. Alles ziet eruit alsof het met stift en potlood tot leven is gewekt. De wereld voelt als de fantasie van een kind, maar met genoeg volwassen knipogen om het ook voor oudere spelers aantrekkelijk te maken. Personages als Detective Fuzz en Traff zijn charmant en volledig ingesproken met degelijke voice acting.
Wat minder goed werkt, is de keuze om live-action videobeelden door de game te mengen. Op papier is dat een leuk idee, maar deze video’s zijn zo extreem gecomprimeerd dat ze soms bijna niet om aan te zien zijn. Pixelachtig, vaag en visueel volledig afwijkend van de rest van de game. Ik snap dat de bestandsgrootte een aandachtspunt is, maar hier had de ontwikkelaar beter moeten kiezen voor of betere kwaliteit, of helemaal geen video en alles in-engine oplossen. Daar komt bij dat de game technisch niet altijd even stabiel is. Personages die verdwijnen, zwarte portretten tijdens gesprekken en personages die vastlopen tijdens gevechten komen iets te vaak voor. Het helpt ook niet dat het soms onduidelijk is of dit onderdeel is van het spel of simpelweg een bug.
Dodgeball met een twist
Ink Inside geeft een interessante draai aan zijn gevechten. Combat draait om een soort dodgeball mechanic, waarbij je met kernen (ballen) vijanden probeert te raken, hun aanvallen probeert te ontwijken en slim moet positioneren. Je ziet vooraf de baan van je worp, wat tactisch spelen stimuleert, en kunt wisselen tussen aanvallen op afstand, speciale moves en zelfs melee-aanvallen. Het COOL MOVES-systeem, waarmee je tijdelijk de regels kunt breken en de vijandelijke kant van het veld op mag, is een interessant idee. Het zorgt voor een lekkere flow in gevechten en maakt dat je constant actief bezig bent.
Tegelijkertijd is dit alles behoorlijk complex. Zeker vroeg in de game krijg je nauwelijks de tijd om aan mechanics te wennen voordat er alweer iets nieuws bovenop wordt gegooid. Een goed voorbeeld is een gevecht in het eerste half uur waarin je ineens een kraan moet gebruiken, terwijl je net twee minuten daarvoor de basis van het spel hebt geleerd. Het voelt alsof de maker iets te enthousiast al zijn ideeën tegelijk wil laten zien, zonder de speler voldoende begeleiding te geven. Daarnaast raak je in de chaos regelmatig je bal kwijt. Omdat de visuele feedback soms net niet duidelijk genoeg is, kan dat frustrerend zijn. Iets meer helderheid had hier zeker geholpen.
Verdwalen zonder kompas
Vreemde verhalen en bizarre opdrachten zijn geen probleem, integendeel zelfs, maar Ink Inside laat de speler hier te vaak volledig los. Het is regelmatig lastig te begrijpen wat je precies moet doen. Zo moet je iemand vinden bij een winkel terwijl je net een nieuw stadje binnenkomt, maar deze persoon is daar niet te vinden. Het gevolg is onnodig ronddwalen zonder duidelijke aanwijzing. De game is ook in co-op te spelen, al wordt deze optie pas later in de game beschikbaar. Samen spelen maakt de game merkbaar makkelijker, mits je elkaar niet in de weg loopt. In gevechten is het prettig om taken te verdelen en vijanden sneller onder controle te krijgen. Toch lost co-op niet alle problemen op. Tijdens het verkennen van de wereld kun je samen net zo goed volledig verdwalen.
Later in de game blijft dit probleem bestaan. Ondanks een map en een questlog kun je flink verdwalen. Een simpele pijl of duidelijkere aanwijzingen hadden hier veel frustratie kunnen voorkomen. De portalen tussen pagina’s zijn een leuk idee, maar vooral in gebieden als het Suikermoeras is het nauwelijks te onthouden waar alles heen leidt. Het resultaat is eindeloos heen en weer lopen, steeds dezelfde vijanden opnieuw bevechten en het gevoel krijgen dat je meer tegen de structuur van de game vecht dan tegen de vijanden zelf. Het tempo wil hierdoor nog wel eens flink dalen. Ink Inside bevat bovendien een grote hoeveelheid dialogen. Hoewel veel gesprekken charmant en goed geschreven zijn, zijn ze soms aan de lange kant en onderbreken ze de speelervaring vaker dan wenselijk.
Wilde tekeningen
De creativiteit spat ervan af, de artstijl is uniek, het gevechtssysteem is fris en de personages zijn memorabel. Daar tegenover staan echter onduidelijkheid, technische problemen en een gebrek aan afwerking. Als grote Everhood-fan had ik gehoopt dat deze game mij net zo zou meeslepen, maar dat doet hij helaas niet. Het is allemaal net te rommelig. Voor sommigen zal de wereld alleen interessant genoeg zijn om de game op te pakken, maar voor mij blijft Ink Inside helaas hangen in de middenmoot.
