Het begin is er…
Daar waar Sony haar best doet om iedereen te voorzien van een PlayStation 4, daar komen langzaam maar zeker de eerste exclusives voor de console uit de grond. Natuurlijk hadden we al Killzone, maar eigenlijk was dit niet zo’n groot succes. De game scoorde prima, maar was verder niet opzienbarend. Een exclusive die op de PlayStation 3 furore maakte, maar weliswaar wat laat uit kwam, was inFamous. Deel 2 kwam vrijwel aan het einde van de generatie en nu is men er vroeg bij met inFamous: Second Son. Het moet één van de betere games zijn van deze begingeneratie.
Als je al bekend bent met het basisconcept van inFamous, dan zal dit deel erg bekend aanvoelen. Maar hoe zit het met het verhaal? Als je bovenmenselijke krachten krijgt, doe je soms gekke dingen. Als Delsin Rowe zijn krachten ontdekt, is hij gedwongen te vluchten. Hij gaat echter op zoek naar nog meer bovenmenselijke krachten om de mensen van wie hij houdt te redden, maar ook om eventueel kwaadwillende acties te plegen. De D.U.P. zorgen er echter voor dat niet alles mee zal zitten gedurende je avontuur. Tevens komt Delswin voor keuzes te staan die bepalen of je de goede of slechte kant op gaat. Natuurlijk lijkt het voor de hand te liggen om de goede kant te kiezen en iedereen te helpen, maar het niet doden van mensen en tegenstanders, is wel een wat lastigere weg. Tevens heeft het wel wat om gevreesd te worden en de lightbar in het rood te krijgen. Het spel vindt plaats in Seattle, en die stad kun je volledig uit gaan pluizen…
Maar misschien herinner je, je nog dat ik heb gezegd dat het basisconcept van de game vrij bekend is. Dat is in deze nieuwe exclusive ook weer het geval. Hoewel je nu niet meer door elektriciteit gevoed wordt maar door rook en neon, zul je merken dat de gameplay vrijwel hetzelfde voelt. Je rent, springt, zweeft en vecht je door de brute wereld van de game heen. Of dit nu in het licht is of in het donker, in de regen of in de zon, dat maakt niet uit. Het verhaal van het spel zou een rode draad moeten vormen door de game, maar kun je net zo goed vergeten. Hoewel je broer en diverse andere helden op je pad komen, weet het nooit te boeien, nog minder dan in voorgaande games. Je kunt gaan en staan waar je wilt, maar eigenlijk wordt je vrijwel gedwongen om de campagne te volgen. Doe je dat niet, dan kun je zoeken naar side-missies, die her en der verspreid zijn door de map. Iets wat belangrijk is, en wat eerder minder uitgewerkt was, zijn de upgrades van je skills. Deze moet je eigenlijk vanaf het begin al zien te verbeteren. Upgrades kunnen je krachten verbeteren, maar kunnen ook je mêlee-aanvallen perfectioneren. Als je tevens kiest voor de kwade kant, krijg je andere upgrades dan wanneer je de goede kant kiest. Verder kun je switchen tussen je krachten, waardoor je niet verplicht wordt om perse door Neon voortgedreven te worden. Wanneer je rook absorbeert, switch je simpelweg naar deze kracht, waarmee je dus niet meer volledig afhankelijk wordt van één krachtbron. Het voeden door rook en neon is echter wel een verplichting, wat gelukkig niet irritant wordt naar mate de game vordert. Gelukkig heeft ontwikkelaar Sucker Punch ook nagedacht over hoe de gameplay snel kan blijven. Wanneer je bijvoorbeeld Neon gebruikt, kun je tegen muren aan rennen, en wanneer je rook gebruikt als voeding, kun je gebruik maken van luchtroosters, waar je snel in kunt kruipen om zo direct toegang te krijgen tot het dak van een huis of flat.
Upgraden, upgraden en nog eens upgraden
Upgrades krijg je door brokstukken te verzamelen. Deze kun je onder andere in missies krijgen, maar ook door drones neer te knallen en te absorberen. Deze vindt je in overvloeden en het upgraden gaat dan ook vrij snel. Het kiezen van kwaad of slecht is hetzelfde als in voorgaande games; Vermoord of help mensen, maak diverse voor de hand liggende keuzes en sloop vijanden of geef ze je genade. Het is aan jou, maar zorgt niet echt voor een compleet andere gameplay. De tussenfilmpjes wijzigen wel licht, de dialogen worden wat anders en diverse missies kun je juist wel of niet spelen, maar om de game te herspelen op de tegenovergestelde manier is niet de moeite waard. De gameplay is verder als voorgaande games vrij eenzijdig. Vooral het vechten bij checkpoints of veroverde omgevingen van de D.U.P. wordt op een gegeven moment verveld. Het wordt leuker wanneer je diverse forsere krachten krijgt, maar naar mate het vechten vordert heb je het vrij snel alweer gezien. Daarmee is de game iets meer de Prototype-kant op gegaan, wat ik persoonlijk een minpunt vindt. Je vindt eigenlijk alleen maar D.U.P. op je pad met zo nu en dan een eindbaas die voorbij komt. Vooral het gebrek aan variatie van de vijanden speelt daarbij een negatieve rol.
De controls van de game zijn lekker makkelijk gehouden. Je gebruikt weliswaar vrijwel alle buttons, zelfs de D-pad (voor speciale krachten bijvoorbeeld), maar ook het touchpad is nodig. Zo kun je zo nu en dan de muren vol kladderen met gravity, waarbij je moet schudden met de controller via de motion controls. Tevens kun je deuren openen met het touchpad, wat op zich allemaal wel aardig werkt, maar weinig toegevoegde waarde heeft. Toch zullen de meeste mensen meer benieuwd zijn naar de grafische kwaliteiten van de game, en die zijn prima. Het spel ziet eruit als een upgrade van diens voorgaande versies op de PlayStation 3, die er al meer dan aardig uit zagen. Vooral de tussenfilmpjes zien er geweldig uit, maar ook de effecten wanneer je bijvoorbeeld sprint met neon zijn geweldig. De omgevingen zijn weliswaar niet altijd geweldig in beeld gebracht, maar al met al mag deze game visueel hoogstaand genoemd worden. Toch zul je nooit echt met open mond de game spelen, daar waar het nog lang niet overweldigend mooi is. De game is dan wel next-gen, maar zal zeker nog niet het neusje van de zalm zijn dit jaar. Tomb Raider bijvoorbeeld geniet zeker mijn voorkeur, maar aangezien het hier gaat om een open-wereld game, zul je zeker niet teleurgesteld worden.
Het bombastische mist
Qua audio is de game niet indrukwekkend. Echt bombastische geluidseffecten ontbreken en ook de voice acting is niet indrukwekkend. De omgevingen klinken weliswaar niet verkeerd, maar het allemaal wat actievoller gemogen. De voice acting in het Nederlands is erg zwak en kinderlijk, waardoor superhelden en vijanden in de game eerder lijken op figuren uit Pokémon. Ook woordkeuzes zijn vaak kinderachtig. Tevens moet gezegd worden dat het belangrijk is om in de instellingen het geluid op 3D te zetten. Standaard zal het geluid namelijk vooral uit de voorste speakers komen, wat toch een wat mindere kwaliteit weergeeft. Al met al is het allemaal niet bijzonder, en is veel gemigreerd uit eerdere delen.
Echt vergelijken met eerdere delen moet je niet doen wanneer je de game nog nooit eerder hebt gespeeld. Toch valt duidelijk op dat het spel minder interessant aanvoelt dan de eerdere delen. Ook wanneer je deze nooit in handen hebt gehad, zul je opmerken dat de actie herhalend is, het verhaal niet boeiend, het karma-systeem weinig invloed heeft, de audio verre van indrukwekkend en de omgevingen ook niet echt heel interessant zijn. Toch is inFamous: Second Son geen oninteressante exclusive. Het is vooral een leuke game die je zo nu en dan even zult spelen. De nieuwe krachten zijn op zich innovatief verzonnen net als de controls, maar de missies ontbreekt het vaak aan inspiratie. Grafisch ziet het spel er geweldig uit, al is het nog niet het neusje van de zalm op de PS4. Het is weliswaar next-gen, maar de echte details ontbreken nog hier en daar. inFamous: Second Son is een actievolle smaakmaker die zich mag scharen in de top van het PlayStation 4-portfolio, zij het dat deze voorlopig nog schaars gevuld is.
