theorie hoe de aarde gemaakt is ?

Daar zijn vast wel andere dingen op te verzinnen..

Een beetje nadenken misschien??

Zonder de zon zou de aarde een duistere ijsklont zijn waarop elke vorm van leven onmogelijk is.

hallo tegen de tijd dat de zon kapot gaat en wij nog steeds de aarde bezetten is daar echt wel een oplossing voor hoor

Ik denk eerder dat de mensheid het nooit zal meemaken dat de zon kapot gaat

Als de zon ‘dood’ gaat wordt het een rode reus. Die bijna alle planeten opslokt (behalve Mars). Daarom is de mens zo geintresseerd in de planeet Mars.

Als ik me goed herinner van me ANW lessen

Maarja, eerst nog een ijstijd overwinteren die eraan zit te komen 😉

Als de zon ‘dood’ gaat wordt het een rode reus. Die bijna alle planeten opslokt (behalve Mars). Daarom is de mens zo geintresseerd in de planeet Mars.

Als ik me goed herinner van me ANW lessen

Maarja, eerst nog een ijstijd overwinteren die eraan zit te komen 😉

Men is geintresseerd in Mars omdat daar water is/was dus is er leven mogelijk!

Zwart gat

Ga naar: navigatie, zoek

Kunstenaarsimpressie van zwart gat (van NASA)

Een kunstenaarsimpressie van een zwart gat met een er omheen draaiende begeleiderster die zo dicht om het zwarte gat draait dat deze binnen de Rochelimiet draait. De materie die naar het zwarte gat valt vormt een accretieschijf, waarbij een deel van de materie wordt uitgeworpen in de vorm van jets aan de polen met een zeer grote energie.

Deze opname laat in valse kleuren het centrum van de Melkweg zien. De heldere punt in het midden is een uitbarsting van röntgenstraling in de buurt van Sagitarius A*. De röntgenstraling nam in enkele minuten extreem toe en duurde ongeveer 3 uur om daarna snel weer uit te doven. Zeer waarschijnlijk betrof het hier materiaal dat in het zwarte gat viel. NASA/MIT/F.Baganoff et alEen zwart gat is een bijzonder soort object in het heelal, waaruit als gevolg van het sterke zwaartekrachtsveld geen licht of materie kan ontsnappen.

In eerste instantie werd het bestaan van zwarte gaten uitsluitend op theoretische gronden aangenomen: aangezien fotonen (lichtdeeltjes) bij een beweging tegen een zwaartekrachtsveld in energie verliezen, zou bij bijzonder sterke gravitatie uiteindelijk geen energie meer overblijven; licht vanaf het oppervlak van een superzwaar object zou voor altijd gevangen blijven. Ook voor gewone materie is ontsnappen uit een zwart gat onmogelijk. De denkbeeldige schil rond een zwart gat waarbinnen ontsnappen niet meer mogelijk is, heet de waarnemingshorizon en bevindt zich op een afstand van het centrum die de Schwarzschildstraal wordt genoemd.

De eerste ideeën over het bestaan van zwarte gaten dateren uit 1790 toen de Engelse geoloog John Michell en de Franse wiskundige Pierre-Simon Laplace onafhankelijk van elkaar het bestaan van onzichtbare sterren veronderstelden. Ze berekenden aan de hand van de wetten van Newton de massa en de omvang van objecten waarvan de ontsnappingssnelheid groter zou zijn dan de lichtsnelheid.

In 1915 publiceerde Albert Einstein de algemene relativiteitstheorie, een nieuwe theorie over de zwaartekracht. Enkele maanden later vond Karl Schwarzschild het door de relativiteitstheorie voorspelde zwaartekrachtsveld voor een puntmassa, waaruit de theoretische mogelijkheid van een waarnemingshorizon bleek. Schwarzschild zelf beschouwde deze horizon niet als fysisch realistisch; de waarnemingshorizon bleek later echter wel degelijk betekenis te hebben en wordt tegenwoordig geïnterpreteerd als de “rand” van het zwarte gat.

In 1967 introduceerde de Amerikaanse theoretisch natuurkundige John Wheeler de naam zwart gat voor dergelijke objecten.

Inhoud [Niet tonen]

1 Waarneming

2 Ontstaan

3 Hawkingstraling

4 Typen zwarte gaten

5 Voorbeelden

6 Mythologie

7 Zie ook

8 Externe links

[bewerk]

Waarneming

De moeilijkheid met het waarnemen van zwarte gaten in het heelal is dat ze door hun sterke zwaartekrachtsveld geen licht kunnen uitstralen. Waarneming van deze hemellichamen is daardoor alleen indirect mogelijk, bijvoorbeeld door het gedrag van sterren in de onmiddellijke nabijheid te bestuderen. Materie van een nabije ster wordt naar het zwarte gat getrokken en gaat er een baan omheen beschrijven, daarbij een zogenaamde accretieschijf vormend. Doordat de materie aan de binnenkant van de schijf sneller draait dan de lagen die er wat meer vandaan liggen, ontstaat er wrijving. Deze wrijving veroorzaakt röntgenstraling, die wij kunnen waarnemen met een röntgentelescoop. Het bestaan van andere zwarte gaten is afgeleid uit de bewegingen van één enkele ster of een dubbelster die om iets heen draaien wat niet zichtbaar is.

In het centrum van de melkweg bevindt zich naar alle waarschijnlijkheid een zwart gat. De massa hiervan kan bepaald worden door de banen van sterren te bestuderen die zich in de buurt van het centrum van de melkweg bevinden. Zij wordt geschat op circa 3,7 miljoen zonsmassa’s.

[bewerk]

Ontstaan

De meeste zwarte gaten zijn de overblijfselen van hypernova- of supernova-explosies. Als de kern van de exploderende ster meer dan ongeveer 5 keer zo zwaar is als de zon, implodeert de kern van de ster uiteindelijk tot een zwart gat. Het centrum van het zwarte gat is een punt van een oneindig grote dichtheid met een oneindig klein volume, singulariteit genoemd. De zeer zware zwarte gaten die in de centra van sommige sterrenstelsels te vinden zijn en een massa van enkele miljoenen zonsmassa’s hebben zijn waarschijnlijk kort na de oerknal ontstaan. Sinds kort zijn er ook zwarte gaten bekend met een massa van enkele duizenden zonsmassa’s, hoe die ontstaan zijn is nog niet duidelijk. Het is niet bekend wat zich in en rond de singulariteit precies afspeelt, aangezien de algemene relativiteitstheorie op zulke kleine afstanden niet meer exact geldig is. Om dit probleem op te lossen, zal de relativiteitstheorie gecombineerd moeten worden met de kwantummechanica tot een nog onbekende theorie van de kwantumzwaartekracht. De snaartheorie en de daarvan afgeleide M-theorie zijn hypothesen die dit proberen door één universele omvattende basistheorie op te stellen.

Bij een kernmassa tussen 5 en 3 maal de massa van de zon eindigt de ster als een quarkster. Bij een kernmassa tussen 3 en 1,4 maal de massa van de zon eindigt de ster na een supernova als neutronenster. Bij een massa kleiner dan 1,4 maal de massa van onze zon blijft een witte dwerg over, die vervolgens zeer langzaam afkoelt tot zwarte dwerg.

[bewerk]

Hawkingstraling

De Engelse natuurkundige Stephen Hawking toonde in 1974 theoretisch aan dat zwarte gaten langzaam moeten verdampen. Volgens de onzekerheidswetten in de kwantumwereld ontstaan op de waarnemingshorizon voortdurend paren deeltjes en antideeltjes. Normaal heffen deze deeltjes zich bijna onmiddellijk weer op door onderlinge annihilatie zodat het energie effect weer nul is. Bij een zwart gat gebeurt het echter soms dat een deeltje in het zwarte gat valt en dat het andere ontsnapt in de ruimte. Met andere woorden: er komt straling uit. Dit wordt ook wel ‘Hawkingstraling’ genoemd. De energie hiervoor wordt onttrokken aan het zwarte gat. Dit wordt iets kleiner. Hoe kleiner het zwarte gat hoe sneller dit zal gaan. Na een tijd kan zo een zwart gat helemaal ‘verdampen’. Aanvankelijk werd door sommige natuurkundigen gedacht dat de informatie die verloren ging doordat er bij het ontstaan van een zwart gat materie in viel, voorgoed verdwenen was. Hawking sloot samen met Kip Thorne een weddenschap over deze vraag af met John Preskill, die beweerde dat de informatie niet definitief verloren ging. In 2004 verloor Hawking deze weddenschap door zelf op een conferentie bekend te maken dat hij een mechanisme had gevonden waardoor de informatie die in het zwarte gat was verdwenen, weer vrij kon komen bij het verdampen van het zwarte gat.

[bewerk]

Typen zwarte gaten

Er worden vier typen van zwarte gaten onderscheiden:

Miniatuur zwarte gaten

Deze zijn zeer klein, tussen de afmetingen van een proton (10-15 meter) en een Planck deeltje (10-35 meter), en verdampen dmv. de Hawkingstraling in een fractie van een seconde. Dit type zwarte gat is volgens Stephen Hawking niet ontstaan door zijn eigen zwaartekracht, maar door druk van buitenaf en zou tijdens de oerknal kunnen hebben bestaan. Als blijkt dat de Planck-schaal in de orde van TeV is, is het mogelijk om in de Large Hadron Collider die momenteel bij CERN in Genève wordt gebouwd (verwachte opleverdatum 2007) deze zwarte gaten te produceren en zouden verschillende kosmologische theorieën experimenteel getest kunnen worden. Volgens sommige theorieën bestaat het kwantumschuim eveneens uit miniatuur zwarte gaten die volgens de onzekerheidswetten inherent aan de kwantumwereld voortdurend in en uit de virtuele ruimte schieten.

Stellaire zwarte gaten

Dit zijn zwarte gaten met een massa van omstreeks 5 tot 100 zonnemassa’s en die ontstaan zijn uit een supernova van een zware ster.

Middeltypen

Dit soort zwarte gaten hebben een massa van 500 tot 1000 zonnemassa’s. Over de evolutie van dit soort zwarte gaten is weinig bekend. Dit type werd door de Chandra X-ray Observatory ontdekt in het stelsel M 82 op een afstand van 600 lichtjaar van het centrum. De massa bedraagt ongeveer 500 zonmassa’s.

Superzware zwarte gaten

Dit zijn zwarte gaten met een massa van meer dan een miljoen keer de massa van de zon. Ze worden aangetroffen in de centra van sterrenstelsels.

[bewerk]

Voorbeelden

De Chandra X-ray Observatory heeft in september 1999 en oktober 2000 opnamen gemaakt van het centrum van ons melkwegstelsel. Daar werd een superzwaar zwart gat waargenomen met de massa van 2,6 miljoen zonnemassa’s. Dit zwarte gat wordt in verband gebracht met de radiobron Sagittarius A*.

[bewerk]

Mythologie

Ook onze voorouders keken reeds met verwondering naar de nachtelijke hemelen, en trachtten te verklaren wat zij zagen en die kennis te verfijnen en door te geven. Zo is er in de overlevering van de Noordse mythologie de visie van het ontstaan der werelden binnen een gapende lege ruimte, de Ginnungagap op basis van Niflheim, een wereld van nevelen, en Muspelheim een wereld van vuur.

De donkere mythische schoot waaruit alles ontstaat en waar het weer toe terugkeert werd door de Kelten voorgesteld als een eeuwige ketel: de Ketel van Dood en Wedergeboorte. In de Keltische mythologie roert de Cailleach deze kosmische ketel voortdurend om zodat alles steeds opnieuw ontstaat en vergaat in een eindeloos recyclageproces. Zelfs de gesneuvelde helden kwamen erin terecht en werden erdoor weer heel gemaakt in een andere wereld.

In de Griekse mythologie is er de donkere Tartaros waaruit geen terugkeer mogelijk is, als men er eenmaal in terecht is gekomen.

LEESVOER!! :p